شهروند ۱۲۰۲ ـ پنجشنبه ۶ نوامبر ۲۰۰۸
بیش از ده ماه پیش تیتر درشت روی جلد شهروند شماره ۱۱۶۰ که به تصویر اوباما مزین است، این بود: “باراک اوباما در چند قدمی ریاست جمهوری آمریکا”، و در همان شماره اوباما در پاسخ به پرسش شهروند گفته بود: “گزینه نظامی راه حل من در پیوند با ایران نیست!”
و ما در همین ستون نوشته بودیم: “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۰۸ از هر منظر، انتخابات متفاوتی است. در این انتخابات یک سیاه پوست جوان پر انرژی از پدری مسلمان و کنیایی و مادری سفیدپوست و آمریکایی به مظهر امید و انرژی برای تغییر در آمریکا تبدیل شده است.”
در همان یادداشت آمده بود: “فضای کنونی و عمومی آمریکا نه به سود جمهوریخواهان امتحان پس داده در این هفت سال سپری شده است و نه آمادگی بردن فرد دیگری از خانواده ی کلینتون را به کاخ سفید دارد. امریکایی ها به شوخی می گویند حالا دیگر وقت آن است که به امپراتوری خانواده های بوش و کلینتون پایان داده شود. “(شهروند شماره ۱۱۶۰، پنجشنبه ۱۰ ژانویه ۲۰۰۸ ـ ۲۰ دی ماه ۱۳۸۶)
در آن زمان کم نبودند کسانی که این نگاه را رویایی بیش نمی دانستند، حتی هنگام که ما شهروند ویژه را به جلسه ی مطبوعات قومی کانادا بردیم، بیشتر اهل رسانه های قومی هم بر همین باور بودند. حالا اما تغییر و امید بر ترس و تردید پیروز شده است. از سال جدید میلادی، رئیس جمهوری بزرگترین قدرت جهان، جوان سیاه پوست محبوبی است که جهانیان خود را در پیروزی او سهیم می دانند، از شهر اوباما در ژاپن گرفته تا روستای محل سکونت مادربزرگ پدری او در کنیا، از تهران گرفته تا برلین، جوانان و مردمان امیدوار به دمکراسی و تغییر و صلح اشک شادی ریختند. در آمریکا این شادمانی به میزانی بود که تاریخ معاصر این کشور کمتر به یاد دارد. در کانادا تقریبا اکثریت انکار ناکردنی از کانادایی ها در همه ی دوران طولانی انتخابات آمریکا حامی اوباما بودند.
پیروزی اوباما نوید پایان دورانی از سیاست جهانی است که بر پایه ترس و عدم تحمل و دشمن منشی پیش می رفت، و این سیاست تفرقه انگیز میان جهانیان پس از حادثه ناگوار تروریستی یازده سپتامبر صورت خشن تر و مهاجم تری به خود گرفت، حتی در شعارهای انتخاباتی خانم کلینتون و آقای مک کین هم این نگاه پررنگ بود. آنها حرفشان این بود که چه کسی قادر است به تلفن امنیتی ساعت ۳ بامداد کاخ سفید پاسخ قاطع و پیروزمندانه ای بدهد، آنها می گفتند چه کسی قادر است با قدرت از امنیت آمریکا دفاع کند.
اما مردم آمریکا از خشونت و تهدید و تحقیر مردمان دیگر خسته شده بودند، نه حوصله و تحمل سیاستهای نفرت پراکنانه ی کاخ سفید را داشتند و نه آمادگی تحمل گروههای تروریستی بنیادگرایی مانند القاعده و مانند او را، از بوش و بن لادن هر دو خسته بودند، از سیاست امنیتی و ترس محور دیگر حمایت نمی کردند، تشنه ی امید، احترام و در آرزوی دنیایی بودند که به مردمان ملل مختلف به دیده ی دوست و همراه نگاه کند، برای همین هم بود که سیل اتهامات علیه اوباما، و در بوق و کرنا دمیدن جوانی و بی تجربگی او کارساز نشد. برای همین هم بود که جوانان و آنان که برای بار نخست رای می دادند وارد صحنه شدند. برای همین هم بود که برای بار نخست با اینکه جهان و جهانیان حق رای در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را نداشتند اما به گونه ای صوری رای دادند و افزون بر ۷۵ درصد آرا به سود اوباما بود. این همه حرف دنیایی است که دوستی و احترام و دیدن یکدیگر را به حذف و رد و نفی و نادیده گیری ترجیح می دهد. نباید گمان کرد که با آمدن اوباما مردم به همه ی رویاهای انسانی شان دست خواهند یافت، این را نه خود اوباما ادعا دارد و نه دیگران چنان انتظاری از این پیروزی دارند، اما در همین چند ساعت اول دنیا و رهبران جهان و بویژه مردمان ملیت ها و موقعیت های سیاسی و جغرافیایی مختلف پنهان نمی کنند که امید فریاد کرده ی اوباما در آنان نیز بارقه ی تازه ای از امیدواری را دامن زده است. از سراسر جهان دوستانی که در این حدود یک سال شاهد پشتیبانی شهروند از اوباما بوده اند ما را ای میل باران کرده اند و به گونه ای به شهروند تبریک می گویند که انگار ما سهم پر رنگی در این پیروزی داشته ایم. حقیقت آن است که ما در شهروند جزو کوچکی از جهانی بودیم که با همه ی وجود به صلح و دوستی و حرمت به همدیگر دل بسته بود، حالا اگر جهانیان بارقه ای از این امید را در پیروزی اوباما می بینند، ما نیز به نوبه ی خود از این پیروزی همین سهم را داریم که در آرزوی صلح و دمکراسی و عدالت با اوباما هم رای هستیم.