در ذات ورزش اسرار و خصوصیات سازنده و نهفته ای وجود دارد که در صورت شناسایی و دستیابی آن می توان به معنویت و تکامل رسید. در ماهیت و خصوصیات این پدیده اجتماعی نقش مربی به عنوان معلم و آفریننده در راستای رشد، تعامل و همدلی و . . . بس سترگ است.
شماره ۱۱۵۱ ـ ۸ نوامبر ۲۰۰۷
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
در ذات ورزش اسرار و خصوصیات سازنده و نهفته ای وجود دارد که در صورت شناسایی و دستیابی آن می توان به معنویت و تکامل رسید. در ماهیت و خصوصیات این پدیده اجتماعی نقش مربی به عنوان معلم و آفریننده در راستای رشد، تعامل و همدلی و . . . بس سترگ است.
در وادی ارزش و ورزش یکی از خدمتگزاران راستین عالم توپ گرد، شمع عمرش به خاموشی گرایید، ماندگار معلمی که اثرات بس ارزشمندی از خویش در دیباچه فوتبال ایران بر جای نهاد، غیر ایرانی ای که خدمات بی شائبه ای به ایران زمین کرد و نام نیکش به سان ستاره ای فروزان در آسمان فوتبال ایران خواهد درخشید.
آری از پاک نهاد رایکوفRajkov، مربی اسبق تاج تهران و تیم ملی ایران می گویم هر چند واژه ها در رسای این رادمنش قاصرند.
زنده یاد رایکوف در ۵ ماه دسامبر ۱۹۲۷ میلادی در روستایCurag در یوگسلاوی سابق که اینک جزیی از صربستان است دیده به جهان گشود. در ششم ماه می ۱۹۵۱ نخستین بازی ملی خود را رقم زد با پیراهن تیم ملی یوگسلاو و ۲۸ بار درنقش مهاجم به میدان رفت و یازده گل نیز به ثمر رساند. در رقابتهای المپیک ۱۹۵۲ موفق به کسب گردن آویز سیمین شد و در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد حضوری خوش داشت و زننده گل پیروزی بخش در مقابل تیم پاراگوئه بود، در رشته تربیت بدنی مدارج دانشگاهی را کسب کرد.
مانایاد رایکوف که ایران و ایرانی را دوست می داشت به همراه همسر وفادار و مهربانش در فراگیری زبان فارسی بی نظیر بودند و در کمترین زمان چنان با نکات برجسته فرهنگ کهن دیار عجین شدند که گویی در ایران زاد و رشد کرده اند. شایسته به ذکر است بیش از دو سال پیش تلفنی با معلم ماندگار رایکوف و همسر نیک منش وی که آن زمان در ایالت بریتیش کلمبیای کانادا زندگی می کرد تماس گرفتم. آنچه برایم به راستی شگفت آور بود اینکه بعد از سه دهه ترک ایران همچنان به شیوایی فارسی تکلم می کردند و هنوز به ایرانیان عشق می ورزیدند و با بزرگواری ساده و صمیمی از خاطرات خوش در ایران یاد می کردند.
زدراکو رایکوف که پرواز ابدی اش هنوز در باورم نمی گنجد معلمی کارآمد و فکور بود و توانست با درایت گرانبهایش برای نخستین بار در سال ۱۹۷۰ میلادی تیم تاج تهران را به مقام قهرمانی آسیا برساند. در مقطعی به سال ۱۹۶۸ در رقابتهای جام ملتهای آسیا هدایت تیم ملی را نیز در دست گرفت. او که سابقه بازی در تیمهای ویودینانو و یاسد یوگسلاو و لوزان سوئیس را در کارنامه داشت مدتی نیز سرمربی تیم ملی الجزایر بود.
نیک اندیش رایکوف که شمع عمرش در سن ۷۹ سالگی به خاموشی گرایید آفتاب عشقش برای همیشه در دل هواداران راستین ورزش تابان خواهد بود.
"یادش گرامی و آرمانهای انسانی اش پایدار باد"
