شماره ۱۲۰۹ ـ پنجشنبه ۲۵ دسامبر ۲۰۰۸
مایکل مور
دوستان،
آنها می‌توانستند با این شرط وام بدهند که صنایع خودروسازی، وسایل نقلیه ی عمومی و اتوموبیل‌هایی بسازند که از وابستگی ما به نفت بکاهند.
آنها می‌توانستند با این شرط وام بدهند که صنایع خودروسازی اتوموبیل‌هایی تولید کنند که گرمایش کره زمین را کاهش دهند.
آنها می‌توانستند با این شرط وام بدهند که صنایع خودروسازی از شکایات متعدد خود علیه دولت‌های ایالتی، در تلاش برای امساک از رعایت قوانین محیط زیست، دست بکشند.
آنها می‌توانستند با این شرط وام بدهند که آن هیئت مدیره‌ای که این صنایع عظیم پایه را به این روز سیاه نشاند استعفا دهد و گروهی جایگزین آنها شوند که نیازهای حمل و نقل قرن بیست و یکم را بشناسند.
بله آنها می‌توانستند وام را به هر یک از دلایل گفته شده بدهند، چرا که در نهایت از دست دادن صنایع زیربنایی و بیکاری سه میلیون نفر یک فاجعه است.
ولی سنا در عوض گفت ما حاضریم این وام را بدهیم فقط به این شرط که کارگران دستمزد ساعتی‌شان را۲۰ دلار، و بازنشستگی و خدمات درمانی‌شان را نیز کم کنند. بله درست خواندید. سنا پس از این که «میلیاردها» دلار به سودپرست‌ها و بانکداران فاسد وال استریت داد ـ میلیاردها دلاری که هیچ پیش شرطی برای آن گذاشته نشده بود و هیچ نظارتی نیز بر آن وجود ندارد ـ اکنون تصمیم گرفته است که برای پیش‌گیری از فروپاشی صنعت آمریکا، بهتر است که اتحادیه‌های کارگری را درهم بشکند و طبقه متوسط را به طبقه مزدبگیر فقیر تنزل دهد.
کمی بیش از یک ماه فرصت داریم تا جلوی این دیوانگی را بگیریم. امروز در حالی که من اینجا در میشیگان نشسته‌ام، ده‌ها هزار آمریکایی زحمتکش، درستکار و صدیق اطمینان خاطر ندارند که بتوانند زندگی‌شان را تا ۲۰ ژانویه تأمین کنند.
بدبختی بزرگی است. چرا آنها باید جور اشتباه‌های مدیرعامل‌ها، از راجر اسمیت گرفته تا ریک واگنر را بپردازند؟ مدیریت و هیئت رئیسه و سهام‌داران را وادارید که هزینه این وضع را بپردازند.
البته این سخنان برای ۳۱ سناتور جمهوری‌خواهی که همه ی گناه‌ها را به گردن کارگران بیچاره و فقیر خودروسازی انداخته‌اند، کفرگویی است. و رسانه‌های بسیار خوب ما نیز کاملاً در کنار آنها قرار گرفتند و صبح آن روز گزارش دادند که: «اتحادیه ی خودروسازان (UAW) موافقت نکرد و لایحه ی اعطای وام به خودروسازان تصویب نشد.» در حقیقت اتحادیه ی خودروسازان چندین بار کوتاه آمده است؛ مزایای کارگران را کاهش داده، با تعطیل شدن بانک کار موافقت کرده، و گذران زندگی هفته به هفته ی بازنشسته‌ها را دشوارتر کرده است. بله! این کاری است که باید بکنیم! این بانک کار و سالمندان بودند که ملت را به این فاجعه ی اقتصادی کشاندند!
ولی همه ی این ها نیز جمهوری‌خواهان لعنتی را راضی نکرد. این خون‌آشامانی که در سنا جا خوش کرده‌اند، خون لازم دارند. خون کارگران را.
ببینید، آنها به این دلیل مخالف دادن ضمانت مالی نبودند که به بازار آزاد و سرمایه‌داری کاملاً اعتقاد دارند. خیر! آنها به این دلیل مخالف دادن ضمانت مالی بودند که مخالف کسب درآمد کافی توسط کارگران هستند. غضبناک از این وضع، آنها مصمم به نابود کردن ستون فقرات کشور ما بودند، آن هم نه به دلیل آن که اتحادیه خودروسازان عقب‌نشینی نکرد، بلکه به این دلیل که این اتحادیه تسلیم نشد.
به نظر می‌آید که رئیس جمهور کنونی می‌خواهد دوره خود را با یک عمل بزرگوارانه پایان بخشد، درست مثل یک جنگ‌سالار در روز پیروزی اش! او انگشت خود را در سوراخ سد فرو خواهد برد و سیلاب صنایع خودروسازی چند ماه بعدی را با دشواری زیاد پشت سر خواهد گذاشت.
این سناریو به سنا فرصت کافی خواهد داد تا از بانکداران و سرمایه‌گذاران سودپرست که همین حالا نیمی از پیشکش ۷۰۰ میلیارد دلاری را به جیب زده‌اند، بخواهد تا میزان حقوق و مزایایشان را کاهش دهند. که خواب و خیالی بیش نیست.
با احترام
جمعه ۱۲ دسامبر ۲۰۰۸
