شهروند آرش عزیزی: در حال حاضر شاهد رقابت برای انتخاب رهبر جدید در هر دو حزب لیبرالِ انتاریو و کانادا هستیم اما این دو رقابت از زمین تا آسمان با یکدیگر تفاوت دارند.
نامزدهای رهبری حزب لیبرال انتاریو همه از وزرای کنونی یا سابق کابینه و اسامی شهیر استان هستند و برنده ی آن رقابت هر که باشد باید بلافاصله مشغول تشکیل کابینه و حکمرانی شود.
نامزدهای رهبری حزب لیبرال فدرال چون دسته ای از آدم های ناشناخته (به جز یکی دو استثنا) هستند که چون توانسته اند از پس هزینه ی ۷۵ هزار دلاری ورود به رقابت بر بیایند، وارد گود شده اند اما هیچ کس علاقه ی چندانی به شنیدن حرف هایشان ندارد. حزب لیبرالی که در بخش اعظم قرن بیستم حزب حاکم در کانادا بود اکنون در جایگاه سوم قرار گرفته و به روزی افتاده که نفس موجودیتش زیر سئوال رفته است. از همین رو نامزدها نیز بیشتر در مورد بحران وجودی حزب حرف می زنند تا احتمال به قدرت رسیدن.
مناظره کاندیداهای رهبری حزب لیبرال فدرال در ونکوور
اولین مناظره ی ۹ نامزد رهبری هفته ی گذشته در ونکوور صورت گرفت و به شهادت بیشتر ناظران، عموما بی رمق و بی نمک بود.
طبیعی است که پیشتاز رقابت با فاصله ی بسیار از سایران، جاستین ترودو، نماینده ی مونترال، و پسرِ نخست وزیر افسانه ای لیبرال، پیر ترودو، باشد. هیچ یک از نمایندگان در شهرت و محبوبیت حتی به گرد پای او هم نمی رسند. اما بقیه تلاش می کنند نام خود را به عنوان نامزد اصلی ضد ترودو مطرح کنند.
جویس موری، نماینده ی ونکوور، سعی کرده خود را به عنوان نامزد جناح چپ حزب معرفی کند. او تنها کسی بود که گفت خواهان همکاری رسمی و پیشاانتخاباتی با ان دی پی است تا هارپر را از دولت بیرون کنند. او گفت باید با حزب نیودموکرات در ۵۰، ۶۰ حوزه (مثل «کالگری مرکز») ائتلاف کنند و یک نامزد ارائه دهند.
ترودو خود قویا با چنین پیشنهادی مخالفت کرد و گفت: «فقط این کافی نیست که کس دیگری را به جای استفن هارپر بنشانیم. این همکاری به چه معنایی خواهد بود؟ حاضر به کنار گذاشتن چه ارزش هایی خواهیم بود؟»
مارتا هال فیندلی، نماینده ی سابق حوزه ی ایرانی نشین ویلودیل که در انتخابات قبلی با فاصله ی کمی از رقیب محافظه‌کار خود شکست خورد، نیز از نامزدهای اصلی است. او شش سال پیش در حالی نامزد رهبری شده بود که هنوز حتی در مجلس حضور نداشت اما اکنون تجربه ی چند دوره حضور در مجلس و کابینه ی سایه ی دیان و ایگناتیف را دارد. او نیز با هرگونه نزدیکی به ان دی پی مخالفت کرد و به کسانی که آن‌را پیشنهاد می دادند گفت: «اعتماد به نفس تان کجا رفته؟»
مارک گارنو، نماینده ی مونترال، به زعم بسیاری بیش از هر کسی اعتماد به نفس نشان داد. او، شاید کمی زیادی، بر کارنامه و تجربه ی وسیع خودش تاکید کرد و حتی اعتراف کرد «امروز وقت تواضع نیست.»
مارتین کاشون، نماینده ی سابق مونترال و وزیر سابق دادگستری، نیز طبیعتا نگاه هایی را به خود جلب کرد.
دبورا کوین، از وکلای ارشد تورنتو که مادرِ تنها دختر پیر ترودو نیز هست، گفت کانادا حزب لیبرالی می خواهد که برای کل ملت صحبت کند و نه بخش‌های جدا جدای آن.
سه نامزد دیگر از اسامی ناشناخته هستند: کارن مک کریمون، ارتشی سابق، که گفت می خواهد تسلطش بر زبان فرانسوی را بهتر کند و دو وکیل، دیوید برچی و دیوید تاکاش به ترتیب از اتاوا و تورنتو.
از آن‌جا که مناظره در ونکوور برگزار می شد بیشتر سئوالات در مورد مسائلی بود که به بریتیش کلمبیا و غرب مربوط می‌شود مثلا مسکن، سیاست در مورد بومیان کشور و محیط زیست اما صحبت چندانی از مسائلی مثل سیاست خارجی، شغل و تعلیمات و مالیات نشد.
مناظره‌ی بعدی دو هفته بعد در وینیپگ، پایتخت مانیتوبا، برگزار می شود و سپس شاهد سه مناظره ی دیگر در میسیساگا، هالیفکس و مونترال خواهیم بود.
