شهروند- آرش عزیزی: حالا حالاها مانده تا صنعت فیلم در کانادا، آن هم کانادای انگلیسی زبان پا بگیرد و در نتیجه، هر روز نیست که ببینیم فیلمی کانادایی که از تورنتو به عنوان لوکیشن اصلی خود استفاده می کند روی پرده بیاید. اما این روزها شاهد همین هستیم.
«فشار خون» (Blood Pressure) آخرین ساخته ی شان گریتی، کارگردان وینیپگی است، که از ۱۵ مارس روی پرده آمده و تنها شبی یک سانس (۷ شب) در سینمای رویال به نمایش در می آید.
در این فیلم، میشل گیرو نقش مادر ۴۱ ساله ای در یکی از حومه های تورنتو را بازی می کند که دو کودک نوجوان از خودراضی دارد. شوهرش، با بازی جودا کاتز، جای چندانی در زندگی اش ندارد و خودش هم شغلی خسته کننده به عنوان داروساز دارد. تا این‌که نامه هایی دریافت می‌کند که زندگی اش را برای همیشه عوض می کنند.
گریتی سال گذشته با «ماجرای جنسی غریب من» (My Awkward Sexual Adventure) در جشنواره ی تورنتو بود و توسط خیلی ها تحسین شد. «فشار خون» چهارمین فیلم بلند او است و می‌توانیم او را از کارگردانان مستعد و جوان کانادای امروز بنامیم.
برخورد منتقدان به «فشار خون» معمولا حاکی از تحسین بوده اما کوتاهی‌های زیادی نیز برای آن شمرده اند. اما برای خیلی ها، از جمله نگارنده، احتمالا نفس این‌که می توانند تریلری که در تورنتو می‌گذرد تماشا کنند خودش دنیایی است.
