شهروند – آرش عزیزی: یکی از به یادماندنی ترین چهره های سیاسی غرب کانادا هفته ی گذشته درگذشت.
زندگیِ رالف کلاین، شهردار سابق کالگری و نخست وزیر سابق آلبرتا، جمعه ی هفته‌ی پیش در سن ۷۰ سالگی به پایان آمد. اداره بهداشت آلبرتا می‌گوید خانواده و دوستان نزدیک در لحظه ی مرگ همراه او بودند.
همسر او، کالین، با انتشار بیانیه ای گفت: «همسر محبوب من، رالف، پس از ۴۲ سال ازدواج و ۷۰ سال زندگی از میان ما رفته است.»
رالف کلاین
مقامات سیاسی مختلف ابراز تسلیت کردند. از جمله الیسون ردفورد، نخست وزیر کنونی آلبرتا و هم حزبیِ کلاین، که از مردمی بودن این نیای خود یاد کرد.
حرفه ی سیاسی «شاه رالف» در سال ۱۹۸۰ آغاز شد. او که پیش از آن گزارشگر سیاسی بود در این سال به شهرداری کالگری انتخاب شد، اتفاقی که خود آن‌را «غافلگیری بی اندازه» می خواند.
در دهه ی ۸۰ اقتصاد کالگری در حال شکوفایی بود و بسیاری مردم از شرق کانادا به این شهر می آمدند، اتفاقی که باعث یکی از گفته های گزنده ی او در مورد شرقی های کانادا شد. کلاین آن‌ها را «آس و پاس» خواند. او در تمام طول زندگی اش به شیوه‌ی پوپولیستی خود، ارتباط صمیمانه اش با مردم و گفته های جنجالی اینچنینی معروف می شد. روزی در مورد شهر رقیب کالگری در آلبرتا، ادمونتون، که تاریخا چپ‌گرایانه تر و لیبرال مسلک تر محسوب می شود، گفت: «این شهر نیک پر است از سوسیالیست و پشه. حداقل به پشه ها می توان اسپری زد.»
در زمان شهرداری کلاین بود که کالگری میزبان المپیک زمستانی ۱۹۸۸ شد. تصویری از او که خبر را در بادن بادنِ آلمان غربی می شنود و از خوشحالی به هوا می پرد موجود است.
یک سال بعد بود که کلاین وارد سیاست استانی شد. او ابتدا به عنوان نماینده ی مجلس انتخاب شد و سپس وزیر محیط زیست شد. پس از استعفای دان گتی، کلاین پیروز انتخابات درونی شد تا رهبر جدید حزب محافظه کار پیشرو و نخست وزیر جدید استان باشد.
محافظه کاران به رهبری او در حالی وارد انتخابات ۱۹۹۳ شدند که بسیاری می پنداشتند لیبرال ها به رهبری لارنس دکور پیروز می شوند و به چندین دهه حکومت حزب آبی خاتمه می دهند. اما گرچه آرای لیبرال ها افزایشی چشمگیر داشت و آرای محافظه کاران کاهش یافت، کلاین موفق شد حزب را در صدر قرار دهد و نخست وزیر دولتی اکثریتی شود. در این انتخابات، ان دی پی به رهبری ری مارتین تمام ۱۶ کرسی خود را از دست داد و برای اولین بار در قریب ۳۰ سال از مجلس بیرون شد.
کلاین بلافاصله برنامه ای راست گرایانه به راه انداخت و به کاهش بودجه ی شدید دولت دست زد از جمله با تعطیلی بیمارستان عمومی کالگری. علیرغم مخالفت های شدید مردم، کلاین موفق شد بدهی ۲۳ میلیارد دلاری دولت را از میان ببرد.
او در سه انتخابات دیگر در سال‌های ۱۹۹۷ و ۲۰۰۱ و ۲۰۰۴ پیروز شد تا چهار پیروزی اکثریتی پیاپی به دست آورده باشد. اما در این اواخر نرخ محبوبیتش، حتی درون حزب، پایین آمده بود و در سال ۲۰۰۶ از رهبری حزب و نخست وزیری استعفا داد.
آخرین بار که او را در عرصه ی عمومی دیدیم در ژوئن ۲۰۱۱ بود که در مراسم افتتاحیه ی پارکی در جنوب شرق کالگری به نام خودش شرکت کرد. دیدن او کنار ناهید نانشی، شهردار جدید کالگری و اولین شهردار مسلمان کانادا، نشان از نوعی تغییر نسلی شهر داشت. کلاین که از آمفیزمِ مزمن رنج می‌برد و مبتلا به نوعی دمنس (زوال عقل) بود در طول مراسم حرف چندانی به زبان نیاورد.
نخست وزیر سابق در حادثه ای در اکتبر ۲۰۱۱ زمین خورد و به این خاطر بیمارستانی شد. در نتیجه سال های آخر عمرش را در محیطی بیمارستانی به سر می برد.
او در ژوئن ۲۰۱۲، نشان کانادا را دریافت کرد اما نتوانست شخصا برای دریافت آن حاضر شود. خانواده ی او بیانیه ای در مورد واکنشش به دریافت این بزرگترین افتخار رسمی کانادا منتشر کرد و گفت: «گرچه به زبان آوردن کلمات برای او دشوار بودند اما صورتش روشن بود و مزین به لبخند.»
به درخواست خانواده، تشیع‌جنازه ی دولتی برای کلاین برگزار نخواهد شد. خانواده ی کلاین از شهرداری کالگری خواسته که ترتیبات تشیع جنازه را بدهد.
