خانه ای که قربانی با همسرش در آن زندگی می کرد
شهروند – آرش عزیزی: جمعه ی هفته ی گذشته بود که حمله ای ددمنشانه آرورا را لرزاند. زن ۳۲ ساله ی افغان تباری چنان وحشیانه مورد حمله قرار گرفت که اکنون نیازمند جراحی است و پزشکان از ادامه ی حیات او مطمئن نیستند.
اما وضعیت او به هیچ وجه یگانه نیست. درست بر عکس، خشونت علیه علیه هزاران نفر از زنان ساکن منطقه ی یورک در جریان است و در دوران اخیر افزایش نیز یافته است. اما خانه های امن موجود به هیچ وجه کافی نیستند.
جهان چودری، مدیر اجرایی خانه ی امن زنانِ «سندگیت» در منطقه ی یورک، اخیرا در گفتگو با بنرِ آرورا گفت حدود ۶۰ هزار زن از ساکنان منطقه در جایی از زندگی خود با حملات خشونت بار مواجه شده اند. او افزود: «ما می دانیم که عدد واقعی در واقع بسیار بیش‌تر از آن‌چه گزارش می شود است چرا که بسیاری زنان به آن اعتراف نمی‌کنند.»
خانم چودری گفت سازمان متبوعش در سال گذشته مجبور شده ۹۰ زنی که به یکی از دو خانه ی امنِ آن مراجعه کرده اند جواب کند و به سایر خانه های امن بفرستد. این بدین علت است که ظرفیت ۸۰ تختخوابی آن کاملا پر بوده است.
چودری این را با سال ۲۰۰۹ مقایسه کرد که از حدود ۱۰۰۰ نفری که به خانه های امن سندگیت سر زدند تنها ۲۰ نفر به تورنتو فرستاده شدند.
او تاکید کرد مناطق پیل و دورهام بیش از یورک ظرفیت دارند و تخمین زد که برای خدمات کافی به ۱۰۰ تختخواب ظرفیت جدید نیاز است.
آمار نشان می‌دهد که زنان اقلیت های مشهود که خواهان ورود به خانه های امن می شوند نیز افزایش یافته اند. این رقم در سال ۲۰۱۲ به ۵۰ درصد رسید. (این آمار البته می تواند سوی مثبتی نیز داشته باشد چرا که خبر از استفاده ی این خدمات به دست زنانی می دهد که شاید پیش از این در این کار مردد بودند.)
چودری، که خود پاکستانی تبار است، گفت سازمان متبوعش می کوشد خدمات خود را به اطلاع زنان از تمام جوامع و پیشینه های فرهنگی برساند و خدمات ترجمه نیز در اختیار می گذارد. مدیر اجراییِ «سندگیت» اما تاکید کرد: «وقتی من از خشونت می شنوم نه فرهنگ می بینم و نه به پیشینه ها فکر می کنم. فقط زن دیگری را می بینم که مورد آزار قرار گرفته است.»
