ترتیب دهندگان گردهمایی ها لازم است در آغاز هر نشست به مردم معرفی بشوند تا پیشنهادهایی که در جهت بهبود می تواند ارائه بشود …
شهروند ۱۲۴۰ پنجشنبه ۳۰ جولای ۲۰۰۹
نکات مهم:
۱ـ ترتیب دهندگان گردهمایی ها لازم است در آغاز هر نشست به مردم معرفی بشوند تا پیشنهادهایی که در جهت بهبود می تواند ارائه بشود مرجع مشخصی داشته باشد.
۲ـ ما در کشورهای میزبان خود با رفتارمان از جانب غیرایرانیان قضاوت می شویم. برای مثال نشان دادن بی اعتنایی به سرود ملی کشورها به هنگام پخش از بلندگوها که لازمه اش سکوت و بی حرکتی به نشانه احترام است، تاثیر منفی در این قضاوت ها دارد که نمی توان قضاوت کنندگان را برای آن مقصر دانست!
نکات مهمتر:
هنوز پس از گذشت هفته ها گردهمایی، نیروی فکری مردم (بخشی از مردم) صرف این می شود که چگونه باید با وجود پرچم های گوناگون برخورد کرد. در این میان اظهار نارضایتی اکثریت مردم از رفتار حمل کنندگان این پرچم هاست نه وجود خود پرچم ها. این رفتار نشانگر منش فکری (سیاسی ـ اجتماعی) گروههای حامل است به همین دلیل هم باید از آنها بسیار سپاسگزار باشیم چرا که آنگونه در این تظاهرات عمل می کنند که در فردای فرضی حکومتشان عمل خواهند کرد: بی اعتنایی به خواست "دیگران" و بی احترامی نسبت به "غیرخودی"! پس وظیفه ما به خاطر سپردن این منش فکری و عملی است و پیشنهاد من این است که متنی مبنی بر همین مفهوم از جانب اکثریت نوشته شده و در هر گردهمایی حمل شود.
و نکته ای بسیار مهمتر:
دغدغه ی فکری عده ای از ما این است که شعارها باید رادیکال تر باشد و خواهان براندازی رژیم! آیا کسی در میان صاحبان این باور پاسخ این سئوال را دارد که چه کسانی باید بهای آن را بپردازند؟ آیا طرح این رشادت های فکری! نیاز به تفکر و برنامه ریزی و پشتیبانی تشکیلات قدرتمند سیاسی ـ اقتصادی که به حمایت توده های ساکن در ایران بیایند، ندارد؟ آیا این خلأ را می شود ندیده گرفت؟ آیا مطرح کنندگان این شعارهای رادیکال! از خودشان می پرسند که چه انتظاری از مردم مبارز ایران دارند؟ و مهمتر اینکه از خودشان می پرسند که وقتی رهبران کشورهای صاحب قدرت در جهان به هزاران زبان پیشنهاد مصالحه با رژیم جمهوری اسلامی می دهند (مثال: خانم کلینتون:"اگر رژیم ایران از تهدید همسایگان و حمایت خود از تروریسم دست بردارد می تواند نقشی سازنده در منطقه داشته باشد".* ایشان فراموش می کنند که در این شرط ها، آزادی زندانیان سیاسی ـ عقیدتی و دمکراسی برای مردم را جای بدهند!) آیا نباید توجه کرد که این ها به معنی آن است که به قیمت تسلیم رژیم در مقابل خلع سلاح اتمی، آنها حق دارند که با مخالفان خود هر کاری لازم بدانند انجام بدهند و در نهایت همان گونه که تا به حال اظهار شده، این اعمال غیرانسانی به منزله "مسائل داخلی کشور" تلقی شود و آنها برای به نمایش گذاردن دمکراسی طلبی خود در لفظ و فقط در لفظ این اعمال را تقبیح کنند چون تنبیه این خون آشامی ها را هیچ مرجع بین المللی تاکنون وظیفه خود اعلام نکرده!
و ما … ایرانیان خارج از کشور اندر خم یک کوچه، هنوز می بینیم که عده ای خوشباورانه نیروی فکری و عملی شان را صرف این می کنند که پرچمی را با شتاب (به نقل از برگزارکنندگان تظاهرات) در مقابل دوربین رسانه ها به نمایش بگذارند که توده مردم حاضر به آن باور ندارند و مبهوت این همه زرنگی! آرزومند تفهیم و تفاهمند. تفاهمی که حاصلش خواست سازش ناپذیر آزادی های مدنی برای مردم در کشور ایران باشد و دست برداشتن از این تحکم کودکانه که تو خون بده، منهم فریاد می زنم! شاید که فرجی شد و دست غیبی همه ما را به ساحل نجات رسانید و دست معامله گران را از کشورمان کوتاه کرد!
* نقل از رادیو تلویزیون واشنگتن جولای ۲۰۰۹.
