خاطرات سفر اعتراضی به نیویورک

پس از گذشت ۳۰ سال دو روز توانستیم یکدیگر را تحمل کنیم. دو روزی که چشمهای من اجازه دادند ببینم، رنگها و تصاویری که با رنگ و  …

شهروند ۱۲۴۹  پنجشنبه ۱ اکتبر ۲۰۰۹

دو روزی که دنیا را حیرت زده کرد

پس از گذشت ۳۰ سال دو روز توانستیم یکدیگر را تحمل کنیم. دو روزی که چشمهای من اجازه دادند ببینم، رنگها و تصاویری که با رنگ و تصویر دلخواه من متفاوت بودند. گوشهای من اجازه دادند عقاید و نظرهای متفاوتی بشنوم و قلب من که برای آزادی ایران و ایرانی می تپد، به من ندا داد: تمام انسانهایی که در راه آزادی و دمکراسی ایران مبارزه می کنند دوست داشته باشم.

من آموختم که با هم بودن ما چقدر باعث وحشت جمهوری اسلامی می شود. دولتی که از فردای انقلاب با ترفندهای مختلف ما را از هم جدا کرد، طی ۳۰ سال حکومت ننگین اش بهترین فرزندان ایران را به جرم کمونیست، منافق، توده ای، سلطنت طلب و انواع انگ های دیگر با وحشیانه ترین وضعی سلاخی کرد، و ما با خوش خیالی بر این باور بودیم که اینها با گروه ما کاری ندارند و خاموش ماندیم و چه بسا حکومت فاشیستی خمینی را تایید هم کردیم.

ولی اکنون بعد از ۳۰ سال چشمان ما باز شده، من این بیداری و همبستگی را به فال نیک گرفته و امیدوارم در آینده در تمام برنامه های اعتراضی دست در دست هم، یک صدا و یک فریاد باشیم. بیایید با احترام به آزادی و برابری انسانها به مردم کشورمان اجازه دهیم که فردای پیروزی، خود نوع حکومت را تعیین کنند.

متاسفانه اغلب ما ایرانی ها به خاطر فرهنگ سنتی پدرسالاری زورگویی خانواده، فردپرستی و دیکتاتوری حکومتها، دمکراسی را تجربه نکرده ایم، کار تیمی انجام نداده ایم و به قول دوستی: وقتی یک نفر هستیم مطالعه میکنیم، وقتی دو نفر شدیم حزب تشکیل می دهیم و سه نفر که شدیم انشعاب می کنیم. در ورزشهای جمعی ناموفق هستیم، طاقت شنیدن نظریه مخالف را نداریم، با اشخاص دوست و همدم می شویم که با ما هم فکر باشند، به صحبت های دیگران یا گوش نمی کنیم یا از همان ابتدا به سویش حمله می کنیم، هیچ کس به اندازه ما نمی فهمد، شعور همه را زیر سئوال می بریم بجز خودمان، و این همه باعث شده که افکار ما در یک چهارچوب در جا زده و پویایی خود را از دست بدهد، ولی این مسافرت اعتراضی و گردهم آیی دوستانه به من این پیام را داد که ما می توانیم برای رسیدن به هدف مشترک که همانا آزادی ایران عزیز از دست حکومت ملایان جبار است، با هم باشیم و به هم دیگر احترام بگذاریم.

درود بر مردم مبارز ایران!