سوت رقابت برای شهرداری تورنتو حدود یک سال پیش از انتخابات شهرداری، کشیده شد. جورج اسمیترمن، معاون نخست‌وزیر و وزیر زیرساخت و انرژی …
شهروند ۱۲۵۵ پنجشنبه ۱۲ نوامبر ۲۰۰۹
سوت رقابت برای شهرداری تورنتو حدود یک سال پیش از انتخابات شهرداری، کشیده شد. جورج اسمیترمن، معاون نخست‌وزیر و وزیر زیرساخت و انرژی در دولت لیبرال انتاریو، هفته‌ی گذشته استعفا داد و کارزار خود برای شهرداری تورنتو را رسماً آغاز کرد. او بدون شک از نامزدهای اصلی انتخابات سال آینده خواهد بود.
اسمیترمن در دیداری خصوصی در خانه‌ی دالتون مک‌گینتی، واقع در میان‌شهرِ تورنتو، استعفای خود را تقدیم نخست‌وزیر استان کرد و اعلام کرد نامزد شهرداری می‌شود.
اسمیترمن، که متولد اتوبیکو است، در مصاحبه با تورنتو استار از این گفت که نمی‌تواند هم زمان هم دومین سمت مهم استان را داشته باشد و هم به فکر شهرداری باشد: "من کسی نیستم که با یک دست دو هندوانه بردارم". اسمیترمن البته اعلام کرده تا اطلاع ثانوی نماینده‌ی حوزه‌ی تورنتوی مرکزی در مجلس استانی انتاریو باقی خواهد ماند.
به گفته‌ی رسانه‌ها، دیدار اسمیترمن و مک‌گینتی صم
یمانه بوده است. اسمیترمن می‌گوید: "البته که او (مک‌گینتی) تا حدودی غافلگیر شد، اما در اظهار نظرهایش و آرزوهای خوبش برای من بسیار سخاوتمند بود ـ بیشتر از آن‌چه آرزویش را داشتم. ما رابطه‌ی بسیار محکمی داریم و همکاران خوبی بوده‌ایم". نماینده‌ی مجلس در ضمن از این گفت که از نخست‌وزیر "به خاطر بردباری که با من داشته" تشکر می کند.
علیرغم این‌ها می‌توان حدس زد که مک‌گینتی و بسیاری از اعضای کابینه‌ی او دل خوشی از استعفای زودهنگام اسمیترمن نداشته‌اند. مک‌گینتی حالا قدرتمندترین وزیر و نفر دوم کابینه‌ی خود را درست در زمانی از دست می‌دهد که دولت لیبرال انتاریو باید با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم کند: از جمله با ۲۴.۷ میلیارد دلار کسری بودجه، احتمال فرا رسیدن "روزهای دالتون" (یعنی روزهای بدون حقوق برای کارگران شهرداری) و سایر حملات به مردم انتاریو و مالیات مرکب فروش ۱۳ درصدی جدید که از اول جولای ۲۰۱۰ عملی می‌شود و بسیار نامحبوب است. اطلاعات شهروند از بعضی مقامات رده بالای وزارتخانه‌ی مالی انتاریو و سایر وزارتخانه‌ها نشان می‌دهد که بسیاری از لیبرال ها از این حرکت اسمیترمن نگرانند.
جای اسمیترمن را به عنوان وزیر انرژی، موقتا جری فیلیپس، که فعلا عضو غیر وزیر کابینه است و قبلا وزیر انرژی بوده است، پر می‌کند. تا زمان تغییرات اساسی در کابینه که سال آینده اعمال می‌شود، کسی معاون نخست‌وزیر نخواهد بود.
اسمیترمن: فرزند تورنتو؛ نامزد مرکز
جورج اسمیترمن تورنتویی تمام و کمال است. او متولد اتوبیکو (بخشی از غرب تورنتو) است و در همین شهر بزرگ شده و در حال حاضر نماینده‌ی حوزه‌ی تورنتوی مرکزی در مجلس استانی انتاریو است. خود او می‌گوید:"من فرزند این شهرم. در اینجا به دنیا آمدم، در اینجا بزرگ شدم. این شهر برای من مایه‌ی افتخار بسیار است و جایی است که انرژی بسیاری صرف این کرده‌ام که جامعه‌ی قوی‌تری بسازم. تورنتو تاریخی شگرف دارد که همه باید به آن افتخار کنیم. به نظر من می‌توانیم آینده‌ای حتی درخشان‌تر داشته باشیم".
اسمیترمن، که اولین نماینده‌ی علناً هم‌جنس‌گرای کوئینزپارک است، تصویر کلاسیکِ "سیاستمدار مردمی" را دارد و فرسنگ‌ها با میلری که قبلاً وکیل بود و در هاروارد درس خوانده بود، فاصله دارد. او از همین حالا در تبلیغات خود بر این تاکید می‌کند که در خیابان‌های تورنتو بزرگ شده است و درسش را از آن‌ها گرفته است (تحصیلات رسمی اسمیترمن فراتر از دبیرستان نیست). تصویری که او از خودش ارائه می‌دهد می‌تواند چشمگیر باشد: فرزند راننده‌ی کامیونی که دارد دومین شغل بزرگ استان را کنار می‌گذارد تا به رویای شهرداری تورنتو برسد. او می‌گوید: "من دارم سمت و شغل آنچنانی‌ام را کنار می‌گذارم. پسری محلی دارد به خانه می‌آید تا خدمت کند".
گرچه انتخابات شهرداری حزبی نیست و با پلاتفرم‌های حزبی صورت نمی‌گیرد، اما گذشته‌ی حزبی نامزدها به خوبی مورد توجه مردم و رسانه‌ها هست. مثلا دیوید میلر، شهردار کنونی، عضو سابق حزب نیودموکرات است و در زمان انتخاب نامزد چپ و پیشرویی محسوب می‌شد که البته حمایت بعضی بخش‌های چپ حزب لیبرال را هم با خود داشت.
اسمیترمن اما وعده داده کاملا فراحزبی باشد و خود را نامزد "مرکزِ گسترده" اعلام کرده که شامل طیف‌های چپ‌تر و راست‌تر از خودش هم می‌شود. او علنا گفته می‌خواهد "کارزاری با افرادی از تمام احزاب بسازد". اسمیترمنِ ۴۵ ساله می‌افزاید: "وقت راه‌حل‌های پساایدئولوژیک فرا رسیده است".
گذشته‌ی اسمیترمن می‌تواند نکات مثبت و منفی برای شهرداری‌اش داشته باشد. مثلا او قبلا در کارزار شهردار سابق تورنتو، باربارا هال، فعالیت کرده است و با سیاست شهری آشنا است. او در ضمن سابقه‌ی آن کارزار را آشنایی با کار با احزاب مختلف می‌داند و می‌گوید با "کار کردن زیر رنگین‌کمان، بسیار آشنا" است.
از طرف دیگر سابقه‌ی او در معاونت استان به این معنی است که سابقه‌ی سر و کله زدن با بودجه و بوروکراسی‌های عظیم (که از مهمترین نکات شهرداری تورنتو) است را دارد. در واقع اگر بودجه‌ی تورنتو مثلا در سال گذشته ۸.۷ میلیارد دلار بوده است، اسمیترمن با بودجه‌ی بیش از ۴۰ میلیارد دلاری انتاریو سر و کله زده است. او در ضمن در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ که وزیر بهداشت استان بوده، اصلاحات عظیمی در نظام بهداشت انتاریو ایجاد کرده است. گرچه دقیقا همین سال‌هاست که می‌تواند گریبانگیر او شود چرا که گزارش‌های اخیر نشان می‌دهد که ریشه‌ی بسیاری از افتضاحات مالی آژانس بهداشت الکترونیک (eHealth) که باعث شد دیوید کاپلان، وزیر بهداشت، شغل خود را از دست دهد به سال‌های او برمی‌گردد.
انتظار می‌رود که برخی طرفداران حقوق هم‌جنس‌گرایان نیز از حامیان اسمیترمنی باشد که با همسرش، کریستوفر پلوسو، زندگی می‌کند و به زودی قرار است به همراه او کودکی را نیز به فرزندی قبول کند و تشکیل خانواده دهد. در صورت انتخاب اسمیترمن، تورنتو بزرگترین شهر آمریکای شمالی با شهردار علناً هم‌جنس‌گرا خواهد بود.
رقبای راه
مهمترین رقیب احتمالی اسمیترمن کسی است که هنوز اعلام نامزدی نکرده است: جان توری، رهبر سابق حزب محافظه‌کار پیشروی انتاریو که در سال ۲۰۰۳ مقابل دیوید میلر شکست خورد. البته بعضی شایعه‌ها می‌گوید توری و اسمیترمن با هم قرار گذاشته بودند که تنها یکی از آن‌ها نامزد شود. یکی از مسئولان درونی حزب لیبرال که به شرط عدم افشای نام و سمتش با شهروند صحبت کرد از این می‌گوید که دوستی شخصی اسمیترمن و جان تور
و اما سایر نامزدها…
تنها یک نفر است که رسما اعلام نامزدی کرده و آن جیورجیو مامولیتی، نماینده‌ی منطقه هفت (غربِ یورک) در شورای شهر از سال ۱۹۹۵ تاکنون است، اما نام بسیاری به عنوان نامزدهای احتمالی ذکر می‌شود. در زیر توضیحاتی راجع به او و سایر نامزدهای احتمالی می‌خوانید:
جیورجیو مامولیتی ۴۸ ساله از حامیان دیوید میلر در شورای شهر است و عضو کمیته اجرایی میلر هم بوده است. او قبلا نماینده‌ی نیودموکرات حوزه‌ی یورک‌ویو (که دیگر وجود ندارد) در مجلس استانی انتاریو و از دستیاران پارلمانی دولت نیودموکراتِ باب ری بوده است. مامولیتی که سابقه‌ی ریاست واحد ۷۶۷ اتحادیه کارگران دولتی کانادا را هم دارد در مصاحبه‌ای با نشریه‌ی راستگرای نشنال پست از برنامه‌های خود خبر داده است: ساختن کازینویی در شهر برای ایجاد درآمد، آغاز بلیت بخت‌آزمایی شهرداری، الغای افزایش مالیات‌هایی که خودش هم قبلا به آن‌ها رای داده و ایجاد محله‌ای مخصوص تن‌فروشی قانونی.
شلی کارول: ما ایرانی‌ها شلی را خوب می‌شناسیم چرا که این نماینده‌ی شورای شهر تورنتو رابطه‌ی خوبی با جامعه‌ی ایرانی دارد و اغلب در مراسم مختلف او را می‌بینیم. خانم کارول نماینده‌ی منطقه‌ی ۳۳ تورنتو (شرقِ دان ولی) در شورای شهر و رئیس کمیته بودجه‌ی شهر ما است. او از لیبرال‌هایی است که حامی دیوید میلرِ نیودموکرات بوده است. شلی کارول رسما گفته است که "جداً" به فکر نامزدی است و می‌تواند از نامزدهای اصلی چپ و پیشرو در انتخابات باشد.
گلن موری، شهردار سابق وینیپگ و نامزد مغلوب لیبرال برای نمایندگی یکی از حوزه‌های مانیتوبا در مجلس فدرال. موری هم هم‌جنس‌گرا است و در واقع اولین شهردار هم‌جنس‌گرای شهری بزرگ در آمریکای شمالی بود. موری باعث شده بود وینیپگ مدت‌ها بزرگترین شهر جهان با شهردار هم‌جنس‌گرا باشد (تا زمان انتخاب برتراند دلانو در پاریس). او حدود پنج سال است که در تورنتو زندگی می‌کند.
آدام جیمبرونه، او با ۳۲ سال سن جوان‌ترین عضو شورای شهر تورنتو (نماینده‌ی داونپورت) و رئیس تی تی سی است. جیمبرونه قبلا رئیس حزب نیودموکرات فدرال بوده است و بنابراین نیودموکراتی کار کشته است. از نکات جالب راجع به جیمبرونه، که اصلیت ایتالیایی-آمریکایی دارد، این است که شغلش پیش از ورود به سیاست باستان‌شناسی بوده و سابقه‌ی شرکت در اکتشافاتی در تونس، لیبی، سودان و یمن را هم دارد و به همین علت علاوه بر انگلیسی و فرانسوی، عربی را هم به خوبی صحبت می‌کند.
مایکل کلمونز، ملقب به پینبال، باورتان بشود یا نه جناب کلمونز هنوز نه در تورنتو زندگی می‌کند و نه اصلا شهروند کانادا است (گرچه به گفته‌ی استار، برای شهروندی اقدام کرده است). اما خوب نکته‌ی مهم راجع به او این است که نایب‌رئیس باشگاه فوتبال کاناداییِ آرگونات‌های تورنتو است. اما کلمونز را دست کم نگیرید چون او دوازده فصل برای آرگونات‌ها بازی کرده و دو بار سرمربی این تیم بوده است و رویهمرفته از مشهورترین و محبوب‌ترین ورزشکاران تاریخ تورنتو است. اصلیت کلمونز به فلوریدا برمی‌گردد و در حال حاضر در اوکویل (بخشی از تورنتوی بزرگ) زندگی می‌کند.
سایر احتمالات که بیشتر در حد حدس و گمان هستند:
الیویا چاو، عضو مشهور نیودموکرات در مجلس فدرال و همسر جک لیتون، رهبر ان.دی.پی، که سال‌ها سابقه‌ی حضور در شورای شهر را دارد.
راب فورد، عضو محافظه‌کار شورای شهر (از اتوبیکو) که از منتقدان سفت و سخت دیوید میلر است.
جو پانتالونه، معاون شهردار کنونی که نیودموکرات است و قبلا با بلیت ان.دی.پی نامزد مغلوب انتخابات استانی انتاریو بوده است.
مایکل تامپسون، نماینده‌ی حوزه‌ی مرکزی اسکاربورو در شورای شهر.
دنزل مینان وونگ، از اعضای راستگرای شورای شهر و مدافع کاهش مالیات‌ها.
فرانسیس لارکین، رئیس و مدیر کل خیریه‌ی یونایتد وی و از نمایندگان نیودموکرات سابق تورنتو در کوئینزپارک که از اعضای ارشد دولت استانی باب ری بود.
پگی نش، رئیس کنونی حزب نیودموکرات و از نمایندگان سابق تورنتو در مجلس فدرال.
