مرکز اسناد حقوق بشر ایران
فؤاد سجودی
فواد سجودی فریمانی، دانشجوی سابق محروم از تحصیل در مقطع دکترای دانشگاه امیرکبیر، در گفتگویی با مرکز اسناد حقوق بشر ایران به تشریح چگونگی فعالیت هایش در فضای مجازی رسانه های اجتماعی که منجر به بازداشت و حبس وی در زندان اوین شده بود؛ پرداخته است.
سجودی فریمانی در سال ۸۶ در رشته مکانیک از دانشگاه شریف در مقطع کارشناسی فارغ التحصیل و در همان سال در رشته بیومکانیک دانشگاه امیرکبیر در مقطع کارشناسی ارشد پذیرفته شد. وی پس از ثبت دو اختراع در زمینه جراحی رباتیک در سال ۱۳۸۹ فارغ التحصیل شد که البته پیش از آغاز دوره دکترا در همان سال بازداشت شد.
اهم فعالیت های این دانشجوی نخبه در فضای مجازی، منحصر به نوشتن روزنگارها، نقد خرافات مذهبی و معرفی ابزارهای راهگشا در استفاده بهتر از اینترنت مانند فیلترشکن ها در وبلاگ شخصی اش و همچنین گوگل ریدر بوده است. او در این زمینه به مرکز اسناد حقوق بشر ایران گفت: “حدود ۲۰ یا ۳۰ درصد محتوای آنچه را که منتشر می کردم، تولیدی خودم بود. در حقیقت بیشتر به بازنشر محتوای سایر وبلاگ ها یا عقاید منتشر شده دوستانم می پرداختم.”
سجودی فریمانی در شهریور ۱۳۸۹ از جلوی در دانشگاه امیرکبیر بازداشت و مستقیما به بند دو الف زندان اوین که تحت نظارت سپاه پاسداران قرار گرفته است منتقل شد. وی مراحل بازداشت خود را اینگونه شرح داد: “در حالیکه بیست متری از در دانشگاه دور شده بودم، شخصی با ظاهر بسیجی از من پرسید آقا سجودی؟ من پیش از آنکه جوابش را بدهم به سمت دانشگاه دویدم تا حداقل مجبور باشند به صورت قانونی مرا بازداشت کنند، اما در حین فرار یکی از آن لباس شخصی ها به زیر پای من زد و وقتی روی زمین افتادم، دیگری با پریدن روی کمرم شروع به زدن ضربات مشت به سرم کرد.” وی در همین رابطه افزود: “همه آنها لباس شخصی بودند و از آنجا که بعداً من را به بند دو الف سپاه در اوین بردند. به احتمال قریب به یقین این لباس شخصی ها از نیروهای سپاه بودند. آنها مرا به طرز فجیعی روی زمین کشاندند که آثار جراحت هنوز پس از گذشت چند سال بر روی دست من قابل مشاهده است. به من فحاشی کردند و بدون اینکه حکمی به من نشان بدهند مرا سوار پژوی سبز تیره رنگی کردند و در حالیکه سرم را در میان زانوهایم می فشردند مرا به آنجا منتقل کردند.”
پرده گوش راست سجودی فریمانی در جریان بازجویی ها صدمه خورد و حتی به دلیل شرایط غیرقابل تحمل شکنجه های روحی و جسمی دست به خودکشی زد. بارها و بارها بازجویان پرونده اش اعتراف به همکاری با سازمان مجاهدین خلق و تصمیم برای بمب گذاری را به او القا کردند و حتی یک دفعه او را تهدید کردند که در صورت عدم اعتراف، مادرش را شکنجه خواهند کرد.
وی در زمینه رفتار بازجویانش گفت:”یک روز یکی از بازجویانم با من بحث ایدئولوژیک کرد و من از فیزیک برای او گفتم که در آخر به من گفت پس به خدا اعتقادی نداری و من گفتم نه ندارم آنگاه یک کاغذ به من داد و گفت وصیت خود را بنویس و سپس دست هایم را از پشت بست و چیزی را دور گردنم انداخت. آنگاه از پشت سر شروع به کشیدن آن کرد.” وی همچنین در مورد شیوه های بازجویی افزود:”علاوه بر شیوه اعدام مصنوعی، من چهار بازجو داشتم که هرگاه به آنها می گفتم این حق من است که وکیل داشته باشم با تحقیر مرا کتک می زدند و ایمیل های شخصی من را می خواندند و از محتویات آنها توهین به مقدسات را استنباط می کردند و همچنین با جستجو در کامپیوترم تمام عکس های شخصی و خانوادگی ام را مورد واکاوی و تفحص قرار می دادند.”
سجودی فریمانی پس از ۱۰۵ روز حبس در آذر ماه ۱۳۸۹ با قید وثیقه آزاد شد، اما پس از آنکه توسط قاضی پیر عباسی برای اجرای هشت سال حکم زندانش احضار شد تصمیم به ترک کشور گرفت و در آبان ۱۳۹۰ ایران را ترک کرد.
آنچه در پرونده سجودی فریمانی گذشت تکرار موارد متعدد نقض حقوق بشر در روند رسیدگی به اتهامات زندانیان سیاسی در ایران بود و هست. عدم دسترسی به وکیل، شرایط بد انفرادی، شکنجه های سفید، تفحص در زوایای زندگی شخصی متهم، تحقیر و آسیب های جسمی و روانی در طی مراحل گرفتن اعترافات اجباری گوشه ای از روند قضایی رسیدگی به اتهامات سیاسی در جمهوری اسلامی ایران است. متاسفانه، هم اینک که شما این مقاله را می خوانید چندین نفر در زندانهای ایران در چنین شرایط طاقت فرسایی در جستجوی عدالت هستند.
شهادتنامه کامل فواد فریمانی سجودی در لینک زیر قابل دسترس است:
http://www.iranhrdc.org/persian/permalink/1000000358.html#.UfqOLNJO_PY
