این صفحه به بهائیان اختصاص دارد
دیدگاه عبدالبهاء در مورد سرزمین و مردم ایران از اهمیت فراوانی برخوردار است، چرا که او آینده ایران را بسیار درخشان و اصول راه یابی به آن را عرضه می دارد و این مختصر کوششی است در بررسی دیدگاه عبدالبهاء درباره ایران از گذشته درخشان تا آینده تابناک آن. اگرچه این مختصر در معرفی شخص عبدالبهاء نیست، ولی چند کلمه ای در معرفیاو در این خلال لازم به نظر می رسد.
عبدالبهاء در ۲۳ می ۱۸۴۴ در تهران متولد شد. شخصیتی ایرانی و ایرانی الاصل بود. آثار و نوشته های او بسیار است و اکثراً به فارسی، مگر به علل خاصی که به زبان های دیگری چون عربی، ترکی و یا پارسی، نوشته شده است. رابطه عبدالبهاء با ایران رابطه ای سراسر عشق است و از مرحله ستایش به مرحله پرستش می رسد و در بسیاری از آثار او از ایران به عنوان کشور مقدس ایران یاد می شود. عبدالبهاء اگرچه فقط در سن ۹ سالگی همراه با خانواده خود و بنا به دستور دولت وقت و با عدم رضایت، ایران را ترک کرد، ولی در تمام عمر خود عاشق ایران و ایرانیان بود.
و در این جا به نمونه ای از آثار او که در مورد سرزمین ایران است، می پردازیم:
مستقبل ایران در غایت شکوه و عظمت و بزرگواری است، زیرا موطن (بهاءالله) است. جمیع اقالیم عالم توجه و نظر احترام به ایران خواهند نمود و یقین بدانید چنان ترقی نماید که انظار جمیع اعاظم (بزرگان) و دانایان عالم حیران ماند.
در روزگاران پیشین، کشور ایران به مانند قلب عالم و چون شمع روشن، نوربخش همه آفاق بود و آفتاب شکوه و خوشبختی اش به مانند شفق صبحگاهی از افق جهان برآمده بود… ملت ایران در میان همه ملت های جهان به جهانگیری شهره و به داشتن تمدن و فرهنگ سرفراز بود. ایران مرکز صنعت و علوم، سرچشمه هنر و فن آوری های بزرگ و کانون فضیلت و صفات پسندیده انسانی شناخته می شد. دانش و هوش مردم این کشور بلند پایه، مایه حیرت جهانیان بود و هوشیاری و زیرکی ایشان رشک عالمیان را بر می انگیخت.
امیدوارم که از برای ایران اسبابی فراهم آید که سبب راحت ملت ایران و اطمینان عموم گردد، عدل و انصاف به میان آید، جور و اعتساف نماند. ما خیر عموم خواهیم و ترقی جمهور(ملت ایران).
عبدالبهاء پیشروترین و فعال ترین شخصیت ایرانی در زمان خود:
بررسی کامل فعالیت های اجتماعی و عام المنفعه عبدالبهاء و اثرات آن در ایران، خود کتابی مفصل است ولی در این مختصر فقط فهرست وار نگاهی به برخی از آن می افکنیم. از جمله فعالیت های او توسعه دانش و سواد آموزی در ایران است. توسعه دانش و سواد آموزی که عبدالبهاء پیشگام آن بوده، ریشه در آثار پدر خود، بهاءالله، بنیان گذار آئین جهانی بهائی دارد. شروع این فعالیت در ایران هنگامی بوده که بهائیان بعد از دریافت نامه های عبدالبهاء در مورد اهمیت تعلیم و تربیت در اواخر قرن ۱۹ و اوائل قرن ۲۰ میلادی، دست به تأسیس مدارس و کلاس ها در سراسر ایران زدند ، بنابراین بهائیان اولین ایرانیانی بودند که به تأسیس چنین مدارس نوینی اقدام نمودند.
اولین مدرسه ای که به دستور عبدالبهاء توسط بهائیان در ایران تأسیس شد، در سال ۱۸۹۷ میلادی به نام مدرسه تربیت پسران در تهران بود که به دنباله آن، مدرسه تربیت دختران تأسیس و در ادامه، ده ها مدارس دیگر در سراسر ایران توسط بهائیان تأسیس گردید. اسامی این مدارس معمولاً برگرفته از صفات خوب و یا ارزش های اخلاقی و اصول اجتماعی جامعه بوده، مانند مدرسه توکل در قزوین، مدرسه تأیید در همدان، مدرسه وحدت حق در کاشان و مدرسه سعادت در شهر بابل و غیره که همگی این مدارس مورد تأیید دولت ایران نیز بوده است. این مدارس فقط مختص بهائیان نبوده بلکه برای عموم مردم ایران بوده است، از هر دین و آئینی و یا هر نوع و نژادی و آنچه مشخص است مسلمانان، یهودیان، مسیحیان و دیگران در آن مدارس شرکت می کردند.
عبدالبهاء در زمینه بهداشت و سلامت عمومی نیز بسیار پیشگام و فعال بوده است. از دیدگاه او صحت و سلامت همه مردمان ایران زمین از اهمیت فراوانی برخوردار بوده و به تشویق او درمانگاه هایی در سراسر ایران و ۲ بیمارستان به نام های بیمارستان صحت (سال ۱۹۰۹) و میثاقیه در تهران (سال ۱۹۴۹) تأسیس گردید. در عین حال، مدرسه پرستاری و دانشکده کمک پزشکی از دیگر تأسیسات بهائیان در ایران نیز بوده است.
اساسنامه و اهداف اصلی از تشکیل این بیمارستان ها را مدیران آن بر اساس نامه ای که از عبدالبهاء دریافت نمودند قرار دادند که می توان آن را به ۵ اصل خلاصه نمود:
۱- خدمت به بشریت با هر مذهب، نژاد و ملیتی.
۲- احترام و عزت بیماران در نهایت درجه اهمیت است.
۳- شفای همه بیماران خصوصاً بیماران فقیر باید بدون هیچ هزینه ای تأمین شود.
۴- کمک به پزشکان در تهران و اطراف برای کمک به شفای دیگر بیماران.
۵- پزشکان و دیگر کارکنان بیمارستان باید بهترین وسائل ممکنه در شفای بیماران را در نظر بگیرند و برای این باید با پزشکان و متخصصان دیگر در کشورهای غربی مشورت گردد.
هدف عبدالبهاء در عین حال ارائه بهترین خدمات درمانی برای جامعه ایران بوده و به این جهت اهتمامی (کوشش) همه جانبه در این مسیر نمود، از جمله دعوت از برخی پزشکان غربی به سفر به ایران .
در پیرو مراسلات عبدالبهاء در مورد بهداشت عمومی، بهائیان ایران از اوائل سال ۱۹۰۰ میلادی، برای اولین بار شروع به ساختن حمام با دوش کردند و مروج نظافت شدند. البته ریشه این دستور از بهاءالله در کتاب اقدس است که همگان را از رفتن به خزینه منع کرده و اهمیت بسیاری به نظافت می دهند. این حمام های دوش دار که توسط بهائیان ساخته شده بود، برای عموم مردم آزاد بوده و تعداد بسیاری از مسلمانان از ابتدا از آن استفاده می کردند. اولین حمام دوش دار توسط یک بهائی در آباده تأسیس می شود و از آن به بعد شهرها و قراء دیگر در سراسر ایران.
اگرچه مطالب برای گفتن هنوز باقی است، ولی این بود نمونه ای مختصر از عشق و محبت عبدالبهاء و این آیین نسبت به کشور مقدس ایران.
