شهروند ۱۱۹۴ ـ ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۸
و سه سال پیش درست در همین روز یعنی در شانزدهم شهریور برگی دیگر از تاریخ رقم خورد با تیتر اول روزنامه ای که نوشت: “اولین اعتراض آرام سندیکایی در ایران”. عجبا که اعتراض آرام ما خشم عده ای را همراه شد با دستگیری عده ای از اعضای فعال سندیکا و باز عجبا که هیچ گوشی صدایمان را نشنید و هیچ چشمی ندیدمان و اگر دید و شنید همه حکایت از خشم و غضبی داشت که همراهانمان را تا زندان و تهدید پیش برد و امروز پس از گذشت سه سال از آن واقعه هنوز دو نفر از یارانمان در بندند؛ “منصور اسالو” و “غلامرضا غلامحسینی” اما ما مصمم تر و پایبند تر از هر روز دیگر امروز را گرامی می داریم.
متاسفانه امروز با گذشت سه سال از نخستین اعتراض صنفی مان به بیشتر خواسته هایمان که نرسیدیم هیچ بلکه حدود ٣٠نفر از همکارانمان هنوز با حکم اخراج، بیکار هستند و دو نفر روزهای سختی را در زندان های ایران می گذرانند. با این که برای بازگشت به کار همکاران اخراج شده مان به هر طریق ممکن به صورت کتبی و شفاهی و به هر نهاد مرتبط مراجعه کرده ایم ولی تا کنون هیچ نتیجه ای عایدمان نشده است اما ما برای گرفتن خواسته های صنفی به حقمان دست از تلاش بر نداشته و بر نخواهیم داشت.
در سومین سالروز نخستین اعتراض آرام کارگران شرکت واحد بر خود لازم می دانیم از تمامی آنان که به هر طریق ممکن همراه و یاورمان بودند قدردانی کرده و ارج نهیم آنان را و از همکاران خود بخواهیم که سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران را که کماکان در راه احقاق حقوق رانندگان و کارگران تلاش می کند، یاری رسانده و اتحاد و همبستگی خود را جهت دستیابی به حقوق قانونی و صنفی شان بیشتر از هر روز دیگر حفظ کنند.
ما اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران امروز قدرتمندانه تر و پایبندتر از هر روز دیگر خواسته های صنفی و به حقمان و بازگشت به کار کارگران زحمتکش سندیکای کارگران شرکت واحد را فریاد می زنیم و پر صلابت تر از هر روز دیگر خواستار آزادی دو تن از یارانمان ، آقایان منصور اسالو و غلامرضا غلامحسینی هستیم.
با امید به گسترش صلح و عدالت در سراسر گیتی با ایرانی سر بلند
سندیکای کارگران شرکت واحد
۱۳۸۷/۶/۱۶
گرامیداشت سومین سالروز اعتراض آرام و صنفی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
ما هستیم ار چه فریاد حقمان را کسی نشنود، ما می مانیم چرا که بر راهمان عقیده داریم و پایبندیم. امروز سه سال از اعتراض آرام، روشن و صنفی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه می گذرد. سه سال پیش درست در همین روز ما کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه برای فریاد صدای اعتراضمان فقط و فقط چراغ های اتوبوس هایمان را روشن کردیم تا شهروندان گرامی رنجیده تر از آنی که هستند، نباشند. ما کارگران مظلوم و حق طلب به روشن کردن چراغی بسنده کردیم تا فریاد زنیم خواسته های به حقمان را و فریاد زنیم که برای تشکیل تشکل سندیکایی خود چه رنجهایی که نکشیده ایم؛ کتک مان زدند، محاصره مان کردند و سختی هایی را بر ما روا داشتند تا از ایجاد هیئت موسس سندیکا جلوگیری کنند و نگذارند که سندیکا را احیا کنیم و خواسته های صنفی مان را به گوش ملت و مسولان برسانیم. اما ما دوام آوردیم تا برگی از تاریخ را به خود اختصاص دهیم برگی که نشان دهنده ١٣ خرداد ١٣٨۴بود و چه سخت و طاقت فرسا بود رقم زدن این روز به نام “سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه “.
و سه سال پیش درست در همین روز یعنی در شانزدهم شهریور برگی دیگر از تاریخ رقم خورد با تیتر اول روزنامه ای که نوشت: “اولین اعتراض آرام سندیکایی در ایران”. عجبا که اعتراض آرام ما خشم عده ای را همراه شد با دستگیری عده ای از اعضای فعال سندیکا و باز عجبا که هیچ گوشی صدایمان را نشنید و هیچ چشمی ندیدمان و اگر دید و شنید همه حکایت از خشم و غضبی داشت که همراهانمان را تا زندان و تهدید پیش برد و امروز پس از گذشت سه سال از آن واقعه هنوز دو نفر از یارانمان در بندند؛ “منصور اسالو” و “غلامرضا غلامحسینی” اما ما مصمم تر و پایبند تر از هر روز دیگر امروز را گرامی می داریم.
متاسفانه امروز با گذشت سه سال از نخستین اعتراض صنفی مان به بیشتر خواسته هایمان که نرسیدیم هیچ بلکه حدود ٣٠نفر از همکارانمان هنوز با حکم اخراج، بیکار هستند و دو نفر روزهای سختی را در زندان های ایران می گذرانند. با این که برای بازگشت به کار همکاران اخراج شده مان به هر طریق ممکن به صورت کتبی و شفاهی و به هر نهاد مرتبط مراجعه کرده ایم ولی تا کنون هیچ نتیجه ای عایدمان نشده است اما ما برای گرفتن خواسته های صنفی به حقمان دست از تلاش بر نداشته و بر نخواهیم داشت.
در سومین سالروز نخستین اعتراض آرام کارگران شرکت واحد بر خود لازم می دانیم از تمامی آنان که به هر طریق ممکن همراه و یاورمان بودند قدردانی کرده و ارج نهیم آنان را و از همکاران خود بخواهیم که سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران را که کماکان در راه احقاق حقوق رانندگان و کارگران تلاش می کند، یاری رسانده و اتحاد و همبستگی خود را جهت دستیابی به حقوق قانونی و صنفی شان بیشتر از هر روز دیگر حفظ کنند.
ما اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران امروز قدرتمندانه تر و پایبندتر از هر روز دیگر خواسته های صنفی و به حقمان و بازگشت به کار کارگران زحمتکش سندیکای کارگران شرکت واحد را فریاد می زنیم و پر صلابت تر از هر روز دیگر خواستار آزادی دو تن از یارانمان ، آقایان منصور اسالو و غلامرضا غلامحسینی هستیم.
با امید به گسترش صلح و عدالت در سراسر گیتی با ایرانی سر بلند
سندیکای کارگران شرکت واحد
اتوبوسرانی تهران و حومه
۱۳۸۷/۶/۱۶
