شهروند- مهرنوش احمدی: مراسم گشایش نمایشگاه نقاشی مژگان ثابت سروستانی، از نقاشان ساکن تورنتو ششم دسامبر، در گالری Papermill Theatre برگزار شد.
مژگان ثابت کار نقاشی را از سال ۱۳۶۵ شروع کرد. پس از چهار سال آثارش در اولین دو سالانه ی ایران چاپ شد و در نمایشگاه نقاشان زن ایران به نمایش درآمد. ثابت با آثارش در نمایشگاه های گروهی و فردی زیادی شرکت داشته است. او همه ی این فعالیت ها را در کنار کار تخصصی اش که مدیریت امور مالی ست انجام داده به طوری که بسیاری از آثارش را در سفرهای کاری در استان های مختلف ایران کشیده است.
به محوطه ی نمایشگاه Todmorden Mills Heritage Site که می رسم مجموعه ی ساختمان های بزرگ و قدیمی ای را می بینم که من را به یاد محله ی هنری دیستیلری می اندازد. این ساختمان ها کارخانه ی فراوری آبجو بوده اند که در اوایل قرن نوزدهم بنا شده اند، هم اکنون جزو آثار تاریخی هستند و با کمی تعمیرات داخلی تبدیل به مکانی زیبا برای نمایش آثار هنری شده اند.
وارد نمایشگاه می شوم، نقاشی های آبرنگ و رنگ روغن گرداگرد سالن بزرگ گالری به نمایش گذاشته شده اند و میزی در میان سالن برای پذیرایی از بازدیدکنندگان قرار داده شده. به یک گروه سه نفره از بازدیدکنندگان غیر ایرانی که مقابل تابلوی “ساحل” ایستاده اند نزدیک می شوم؛ یکی دارد می گوید؛ “این نقاشی ساحل پوشیده از برف را نشان می دهد ولی وقتی کمی بالاتر را نگاه می کنی یک گرمی ای در فضای نقاشی حس می کنی”. خودم را معرفی می کنم رو به من می کنند، دیگری می گوید این نقاشی ها را در زیرزمین و با نور داخل خانه دیده ولی تماشای آنها در گالری تجربه ای دیگر است. خود را معرفی می کند، از شاگردان خانم ثابت است. از ماه آگوست در کلاس های او شرکت کرده، خیلی از این کلاس راضی ست و از استادش تعریف می کند.
پس از گفت وگویمان نوبت به مراسم خوش آمدگویی و بازگشایی می رسد. نوه ی خانم ثابت که همراه پدرش آرش در نمایشگاه حضور دارد، ضمن خیر مقدم به مهمان ها از مادربزرگ و علاقه اش به هنر نقاشی می گوید. پس از آن یک قطعه موسیقی با ویولون می نوازد و سپس خانم ثابت روبانی را به نشانه ی بازگشایی نمایشگاه با قیچی پاره می کند.
به خانم ثابت که در گوشه گوشه ی سالن با بازدید کنندگان و دوستان در حال خوش و بش است می نگرم و با خود می گویم؛ یا لبخند همیشگی اش این همه دوست، شاگرد، همکار و حامی را دور او جمع کرده و یا برعکس؛ بودن در میان دوستان این لبخند را برایش به ارمغان آورده. دستم را می گیرد و به سمت ردیف نقاشی ها می برد. بیشتر این آثار طی سه سال اخیر تولید شده اند. می گوید کشیدن برخی از کارهایش بیش از چند ساعت طول نکشیده، عاشق سفر است و بسیاری از نقاشی هایش را در سفرهایش به اقصا نقاط ایران و کشورهای دیگر کشیده است. به نقاشی “زمستان” اشاره می کند و می گوید؛ به خاطر سبکی که در این اثر و آثار دیگر رنگ روغن به کار برده است دوستانش او را تام تامسون ایرانی لقب داده اند. یاد صحبت هایم با آن سه بازدیدکننده می افتم و این حرف را به خاطر می آورم.
در تورن هیل کلاس های نقاشی با رنگ روغن و آبرنگ برگزار می کند. کلاس عکاسی هم دارد. شاگردان کانادایی اش طرز تدریس و فضای شاد کلاسش را دوست دارند، چون کار را ساده می گیرد، شاگردان بعد از چهار ماه می توانند شروع به کشیدن نقاشی کنند. البته با وجود سادگی کار، شاگردانی که بیست سال سابقه ی نقاشی دارند نکته های تازه ای از او می آموزند.
با او، آرش و یکی دیگر از دوستانش که عکاس حرفه ای ست گپی می زنیم. با افتخار از نوه اش می گوید که باله کار می کند و ویولون می زند.
چند نقاشی از جمله “ویولونیست” و “بالرین” را از نوه اش کشیده است. کنار یکی از آنها به جای قیمت صفر گذاشته؛ “یعنی اینکه قیمت ندارد”.
نظرم را در دفترچه ی نظرات که کنار در ورودی قرار داده شده می نویسم و با لبخند و خاطره ای خوش گالری را ترک می کنم.
برای دیدن گزیده ای از کارهای منیژه ثابت می توانید به وب سایتش http://www.beingwithart.com/ مراجعه کنید.
این نمایشگاه تا ۱۵ دسامبر ۲۰۱۳ ادامه دارد.
