شعر “شکست ناپذیر” سروده ی شاعر انگلیسی ویلیام اِرنست هِنلی را نلسون ماندلا در ایام زندان گاه و بیگاه در زیر لب زمزمه می کرده، و می گوید از آن الهام می گرفته است. گویی این شعر برای ماندلا و سرنوشتش سروده شده است.
نلسون ماندلا در زندان
در فراسوی این شب تیره که چون مغاکی میان دو قطب مرا در برگرفته است،
برای سرشت استوار و تسخیر ناپذیر خویش، شکرگذار خدایانم.
در شرایط طاقت فرسا و در چنگال ضربات زمانه سر را سندان صبور کردم.
نه دست از تلاش برداشتم و نه به لابه و زاری افتادم.
با پتک ایام و زیر آوار سرنوشت، سرم خونین اما افراشته است
فراسوی این جایگاه پر از خشم و اشک،
جز سایه های وحشت دیده نمی شود.
تهدید و رنجِ سالیان، مرا می پاید
اما در من نشانی از هول و هراس نیست.
از این گذرگاه تنگ و تاریک و از پیامدهای در تقدیر، واهمه ای ندارم
چون سرنوشتم را با دست خویش می نویسم و سردار روح خویشتنم.
