روز دوشنبه ۲۹ سپتامبر کنفرانس مطبوعاتی کاوه عباسیان و بهروز کریمی زاده، دو تن از دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب، در یکی از اتاق های…
شهروند ۱۱۹۷ ـ پنج شنبه ۲ اکتبر ۲۰۰۸
روز دوشنبه ۲۹ سپتامبر کنفرانس مطبوعاتی کاوه عباسیان و بهروز کریمی زاده، دو تن از دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب، در یکی از اتاق های ساختمان مرکزی اتحادیه دانشجویان دانشگاه لندن آغاز شد. کاوه و بهروز، که به تازگی از ایران گریخته اند، بنا به دعوت گروه های دانشجویی دانشگاه لندن، با تمایل سوسیالیستی و گروه های ضد جنگ، تحت عنوان "دست ها از ایران کوتاه"، در این کنفرانس خبری و توضیحی شرکت کردند. پس از معرفی برگزارکنندگان و مدعوین، بهروز کریمی زاده به طور مشروح زمینه ها و علل شکل گیری جنبش دانشجویی آزادیخواه و برابری طلب ایران را شرح داد. او گفت: "جنبش ما برای آزادی و برابری، برای تامین حقوق مساوی برای زنان و مردان، برای نفی بهره کشی از کودکان، و برای دفاع از حقوق طبقه کارگر مبارزه می کند. جنبش ما به معنای نفی جنگ، از هر نوع آن، است". وی افزود "شرایط ویژه ایران باعث شکل گیری این جنبش شده است. زیرا هدف جریان موسوم به اصلاح طلبی، چه موافق آن باشید یا نباشید، استفاده از نارضایی عمومی برای گرفتن سهم بیشتر در حکومت بود. اما وقتی مردمی دیدند سرکوب ها بیشتر می شود، وقتی دیدند فقر بیشتر می شود، تبعیض علیه زنان بیشتر می شود از این جریان روی برگرداندند. این جریان در اذهان مردم پایان یافته است. مردم دیگر هیچ اعتمادی به این ها ندارند. مردم به هر کسی که به نوعی در این سیستم باشد ، دیگر هیچ اعتمادی ندارند."
بهروز کریمی زاده در تحلیل علل برآمد دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب، گفت:"پس از این شکست دانشجویانی که تازه به دانشگاه می آمدند و اعتماد خود را به انجمن های اسلامی از دست داده بودند، این فکر را که جناح های حکومتی بتوانند تغییری به وجود آورند را از سر بیرون کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که راه تغییر جامعه از کانال تغییر در حکومت نمی گذرد. آنها به این نتیجه رسیدند که راه ایجاد تغییر در جامعه از شرکت در انتخابات، از انجام اصلاحات در حکومت نمی گذرد."
او افزود: "به این ترتیب بود که جنبش چپ حرکت نوین خود را آغاز کرد. جنبش چپ از قدرت انکار ناپذیری برخوردار است. جنبش آزادیخواهانه و برابری طلب فقط در میان دانشجویان نیست. در میان طبقه کارگر، در میان زنان، در همه جای جامعه این خواست های این جنبش مطرح است."
"دیگر ویژگی بارز این جنبش مخالفت با هرگونه دخالت خارجی است. ما فقط از جناح های داخلی نیست که قطع امید کرده ایم؛ ما، بر خلاف جریان راستگرا، هیچ نگاهی به دخالت خارجی نداریم. ما با هرگونه مداخله خارجی مخالفیم."
بهروز کریمی زاده در ادامه گفت: "سال ۱٣٨۷ سال اعلام موجودیت رسمی تشکل سراسری دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب است. تظاهرات بزرگ روز ۱۶ آذر پارسال روز اعلام موجودیت این جنبش نوین بود. علیرغم دستگیری های گسترده، حکومت از پایان دادن به حرکت درمانده است. آنها امروز ۵۰ نفر را در تهران، ۱۰ نفر را در مازندران و چند نفر را در جای دیگر می گیرند؛ اما فردا، بلافاصله عده ی بیشتری جای دانشجویان دستگیر شده را پر می کنند، عده ای تازه بر می خیزند." البته دستگیری ها از چند روز زودتر شروع شد. گسترده ترین دستگیری ها در ۱٣ آذر رخ داد. آن روز حدود ۷۰ نفر از ما را دستگیر کردند. این برای اولین بار پس از بیست سال بود که یک حرکت با هویت چپ علنا در صحن جامعه حضور می یافت. همه این ۷۰ نفر شکنجه شده اند. اما من وارد توضیح چگونگی این شکنجه ها نمی شوم."
او تصریح کرد: " از آنجا که حکومت قصد دارد به ما برچسب وابستگی بزند، با قاطعیت اعلام می کنم حرکت دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب به هیچ حزب و گروه و دسته خاصی وابستگی ندارد و با تمام نیرو علیه هر نوع وابستگی به دولت ها، علیه هر نوع مداخله خارجی مبارزه می کند."
پس از پایان صحبت بهروز کریمی زاده نوبت پرسش و پاسخ رسید و کاوه عباسیان پاسخ گو بود. یکی از حاضران پرسید دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب چرا این قدر سیاسی هستند؟ چرا در ایران جنبش دانشجویی به معنای اخص کلمه وجود ندارد.
کاوه پاسخ داد. این پدیده در بیشتر کشورهای استبدادی به چشم می خورد. مسایل صنفی در ایران به سرعت خصلت سیاسی به خود می گیرند. اعتراض به کیفیت بد غذا به اعتراض به وجود فقر در جامعه تبدیل می شود.
سئوال کننده ی دیگری مطرح کرد: تاثیر جنگ در عراق روی شرایط در ایران چه بوده است. کاوه پاسخ داد: "در ابتدا عده ای گفتند یک دولت خیرخواه یک دولت دیکتاتور را برچیده است. اما خیلی زود آثار منفی تهاجم به عراق آشکار شد. خیلی زود بر همه معلوم شد که مردم باید خودشان سرنوشت خود را تعیین کنند.
یکی دیگر از حاضران پرسید شما گفتید رفرمیسم در میان دانشجویان شکست خورده است. اما ما شاهد این هستیم که گروه اکثریت، که قبلا از رژیم حمایت می کرده، حالا نظر خود را تغییر داده است. آیا ممکن است نظر خود را راجع به آنها بگویید؟
"ما نمی توانیم درباره احزاب سیاسی اظهار نظر کنیم. این که سازمان اکثریت چه کرده و چه می کند موضوع کنفرانس دیگری است. درباره سمت گیری دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب تاکید می کنم که این جنبش یک جنبش نوین با تمایل رادیکال در ایران است. جریان های راست ابتدا کوشیدند به هر طریق در مقابل این حرکت بایستند. آنها با حمله به بنیادهای نظری چپ شروع کردند. ولی بعد از این که در این کار شکست خوردند با مطرح کردن یک چپ سوسیال دموکرات سعی کردند در مقابل چپ میلیتانت بایستند. به عنوان مثال یک مصاحبه با فرخ نگهدار داشتند که در نشریه اینترنتی ادوار نیوز منتشر شد."
کاوه عباسیان در خاتمه از همه سازمان ها و احزابی که از جنبش دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در این سال ها حمایت کرده اند صمیمانه تشکر کرد. او هم چنین از همه احزاب سیاسی و سایر تشکل ها خواست از دانشجویان دربند درخواست حمایت کنند. او گفت عابد توانچه، دانشجوی سرشناس آزادی خواه و برابری طلب هم چنان در زندان های جمهوری اسلامی است و ما به او درود می فرستیم. دوست دیگر ما، فرهاد حاج میرزایی، از جمله انسان های شریفی است که محروم از بسیاری حقوق در زندان زیر شکنجه است. به حمایت از این مبارزان باید همه دست به دست هم بدهیم. داوود باقری که برای یافتن یک کشور امن از کشور خارج شده بود توسط دولت ترکیه بازداشت است. او سخن خود را "به امید دنیایی بدون زندان" به پایان برد.
