گزارش هفتگی نه‌ما‌نه‌سینما
هفته پنجم بررسی فصل “برخورد مسیرها” با پخش فیلم “باکت لیست” با ارائه شهین نوروز شنبه شب برگزار شد. “باکت لیست” یا “لیست آرزوها” به کارگردانی “راب رینر” و با فیلمنامه “جاستین زاکهام” محصول ۲۰۰۷ است.
داستان فیلم، داستان دو مرد است با تضادهای فاحش طبقاتی، موقعیت های اجتماعی. دو شخصیت با دیدگاه های متافیزیکی متضاد، و با نگاه هایی متضاد به مقوله های گوناگون زندگی از جمله ازدواج ، زن ، و سکس، و…….
این دو شخصیت متضاد بی اشتراک، دو بیمار سرطانی هستند که می دانند مرگشان نزدیک است و به زودی اتفاق خواهد افتاد، پس تصمیم می گیرند قبل از مرگ آرزوهایی را که نتوانسته اند متحقق کنند. در این فیلم برخورد این دو شخصیت متضاد با یکدیگر و با محیط و آدم های فرعی داستان به تصویر کشیده شده است.
شهین نوروز در بخش بررسی این فیلم با اشاره ای کوتاه به زندگی، و کارهای هنری کارگردان در ژانر کمدی درام، این فیلم را نیز کمدی درام، با رگه هایی از طنز ارزیابی نمود. درباره درونمایه داستان توضیح داده شد که آن چیزی که داستان بر محور آن جریان دارد و پیش می رود اشتراک این دو در مرگ یکسان است که فصل مشترکی است برای نزدیکی آنها به یکدیگر، و گذراندن یک زندگی موقت با هم. برخوردهای نظری این دو شخصیت یکی با نگاه و جهان بینی غیر مادی و با رگه هایی از گرایش به باورهای هندوئیسم و بودیسم، و دیگری با باورها و اعتقادات مادی و زمینی، از طریق گفتگوهای دونفره شان در درازای سفر به جهان، بسیار جالب و بعضن طنزآمیز است. بویژه در برهه هایی که “کارتر” (مورگان فریمن) سعی در متقاعد کردن”ادوارد” (جک نیکلسون) برای اعتقاد به جهانی ماورای این جهان دارد. در پایان هر دو شخصیت متحول شده اند و آن چیزی نیستند که پیش از سفر بودند، گویا به موازات یک سفر بیرونی، هر دو یک سفر درونی نیز داشته اند. بویژه ادوارد که همواره، هم پایش بر زمین بود و هم نگاهش، حالا دیگر بر آسمان هم نظر انداخته است! او ایمان یافته که آمرزیده شده است!
سکانس های پایانی فیلم با صدای کارتر که سالها پیش از ادوارد مرده است، روایت می شود، و به نظر می آید صدای همان “تناسخ” ی است که در معبدی در بالای دیوار چین و تبت “کارتر” با شور و باوری غریب از آن برای “ادوارد” سخن سر داده بود. بدین سان جهان بینی او “کارتر” به شیوه ای کاملن سنتی و کلیشه وار در درونمایه داستان جا افتاده، و بر آن سنگینی می کند. سرنوشت محتوم شخصیت ها و پایان کاملن بسته فیلم به هر چه کلیشه ای تر شدن آن کمک کرده است. این فیلم “گفتگو محور” می توانست با پایانی باز اثری “پسامدرن” از آب درآید که با توجه به دیالوگ های زیبا، کمدی، و طنزآلود، و با بازی بسیار ارزنده “جک نیکلسون” اثری درخور باشد.
این فیلم به لحاظ ساختار سینمایی و بر اساس معیارهای سینما چیز چندانی ندارد، و اساسن پرداخت واقعگرایانه آن نیز نیازی به برخورداری از تکنیک های پیچیده سینمایی ندارد، اما کلوزآپ ها موجب شناخت دقیق تر از شخصیت ها و موقعیت ها شده است. این فیلم در میان منتقدان واکنش های متضادی را برانگیخته است، اما با استقبال مخاطبان روبه رو شده است.
هفته آینده روز شنبه هشتم مارس، فیلم “سوت آخر” ساخته نیکی کریمی با ارائه حسین رئیسی اکران می شود.
این جلسه، شنبه هشتم مارس از ساعت ۱۸ تا ۲۲ در اتاق ۵۱۵۰ ساختمان اویزی در دانشگاه تورنتو برگزار خواهد شد.
برنامه ی هفتگی “نه‌ما‌نه‌سینما” به همت تعدادی از دانشجویان دانشگاه تورنتو، روزهای شنبه در این دانشگاه برگزار میشود.
اخبار جلساتِ از طریقnamanacinema@gmail.com قابل پیگیری است.
