بزرگداشت روز جهانی زن در تورنتو
شهروند ـ فرح طاهری: «ما امسال روز جهانی زن را در شرایطی برگزار می کنیم که زنان در سراسر جهان وسیع تر و گسترده تر از همیشه به مبارزه علیه ستم و استثمار برخاسته اند. مردسالاری عجین شده با نظام سرمایه داری همچنان همراه خشونت بر گرده ی زنان جهان سنگینی می کند. در جمهوری اسلامی شنیع ترین جنایت ها و ستم ها تحت قوانین اسلامی به زنان روا می شود که ایران را به جهنمی برای زنان تبدیل کرده. ستم جنسی به موازات استثمار وحشیانه سرمایه داری تاروپود زندگی زنان را از هم دریده است. فاجعه ی هولناک آتش سوزی در کارخانه نساجی بنگلادش و سوختن و جان دادن هزاران زن کارگر در آن نمونه ای از جهنمی است که سرمایه داری امپریالیستی برای زحمتکشان جهان برپا کرده است.»
این بیانیه ای بود که چهار گروه “سازمان زنان هشت مارس (ایران ـ افغانستان)، تشکیلات خارج از کشور حزب کمونیست ایران، هواداران حزب کمونیست ایران (م ـ ل ـ م) و “اتحاد چپ ایرانیان خارج از کشور ـ تورنتو” حول آن مراسم روز جهانی زن در سال ۲۰۱۴ را در روز یکشنبه دوم مارس در تورنتو باهم سازماندهی کرده بودند.
از راست: پروین اشرفی، هما فرید، ماه جان
در آغاز ویدیویی از تاریخچه ی هشت مارس پخش شد که در آن به مبارزات زنان کارگر نساجی در نیویورک در سال ۱۸۵۷ پرداخته بود و همچنین چگونگی شکل گیری روز هشت مارس به عنوان روز جهانی زن. پس از گذشت بیش از ۵۰ سال از تظاهرات زنان در نیویورک، در۲۷ اوت سال ۱۹۱۰ در دومین کنفرانس سوسیالیستى بین المللى زنان در کپنهاگ که در آن صد شرکت کننده از هفده کشور جهان شرکت داشتند، کلارا زتکین، از زنان برجسته ی جنبش انقلابی آلمان، پیشنهاد کرد که ۸ مارس به عنوان روز جهانی زن در بزرگداشت خاطره تمام زنانی که برای برابری مبارزه کرده اند، اعلام شود.
اولین روز جهانى زن در مارس ۱۹۱۱ در دانمارک، آلمان، اتریش، سوئیس و امریکا برگزار شد. میلیون ها زن در برگزارى این روز شرکت کردند. خواست هاى اساسى زنان عبارت بودند از قوانین حمایت کننده کار براى زنان، حق راى و شرکت در انتخابات، علیه جنگ هاى امپریالیستى، برابرى مزد با مردان در مقابل کار مساوى، هشت ساعت کار در روز، حمایت از مادر و کودک، تعیین حداقل مزد.
بخشی از این ویدیو نیز به کاری از لیسا کریستین اختصاص داشت با عنوان “عکس هایی که شهادت به برده داری مدرن می دهند”.
در ادامه، گرداننده مراسم، هما فرید، سخنران میهمان برنامه را معرفی کرد:
«پروین اشرفی از فعالان سیاسی اجتماعی با سابقه است که مبارزه با دو رژیم را تجربه کرده است. سال های چندی در سنگر کنفدراسیون دانشجویی در اروپا، با رژیم شاه مبارزه میکرد و دو روز پس از خروج شاه، به ایران بازگشت تا در انقلابی که در کشورمان جاری بود، مستقیما حضور و نقش داشته باشد. اما از آنجایی که این انقلاب به سرانجام نرسید، در صفوف مبارزان علیه رژیم جمهوری اسلامی، به فعالیت های سیاسی خود تا به امروز ادامه داده است. پروین دارای نوشته ها و ترجمه های چندی است که در بسیاری از سایت ها، از جمله سایت “کانون پژوهشی نگاه” در دسترس است و برخی نیز در نشریات محلی ونکوور به چاپ رسیده است. عمده فعالیت های جاری پروین بر روی مسائل مربوط به حقوق زن می باشد. در سازماندهی بسیاری از فعالیت های اجتماعی در ونکوور نقش دارد و اکنون هم مسئول “رادیو صدای زن” در ونکوور است که با پرداختن به بی حقوقی و اجحافاتی که بر زنان روا می شود، صدای زنان را انعکاس می دهد.»
عنوان سخنرانی پروین اشرفی “بررسی وضعیت زنان در شرایط کنونی جهان؛ افق ها و چشم اندازها” بود.
او در سخنرانی مفصل خود با ارائه ی آمار به وضعیت اشتغال زنان در جهان پرداخت و گفت:
«میزان اشتغال زنان در خاورمیانه و بسیاری از کشورهایی که “مسلمان” خوانده می شوند، از بقیه کشورهای دنیا کمتر است. یعنی اگر بالاترین میزان، ۷۵ درصد و پائین ترین آن هم ۲۵ درصد باشد، زنان خاورمیانه و کشورهای “مسلمان”، در رده ۲۵ درصد جدول اشتغال قرار دارند… در ایران آمارهای جمهوری اسلامی نرخ بیکاری زنان را بیشتر از ۲۱ درصد و نرخ بیکاری زنان سرپرست خانوار را هم در حدود ۸۲ درصد گزارش می کند.»
او در سخنانش همچنین به سنجش شکاف جنسیتی با در نظر گرفتن ۴ عامل مشارکت در فرصت های اقتصادی، مشارکت سیاسی، آموزش و مهارت زنان و نرخ سلامت آنها پرداخت و گفت که در آمارهای سال ۲۰۱۲ از بین ۱۳۶ کشور مورد بررسی ایران در رده ۱۲۷ قرار داشته و از این لحاظ جزو بدترین کشورها از نظر شکاف جنسیتی بین زنان و مردان به حساب می آید.
(متن کامل سخنان پروین اشرفی را اینجا بخوانید.)
در ادامه مراسم ویدیویی از رقص روشنک جابری به نمایش درآمد. روشنک جابری طراح رقص و رقصنده ای ست که محور هنرش را بر مسائل زنان و زندان گذاشته است. رقصی که از او به نمایش درآمد “در پشت دیوارهای خونین” نام داشت.
پس از استراحتی کوتاه و پذیرایی، بخش دوم برنامه با سخنرانی یکی از فعالان حقوق زن از افغانستان آغاز شد.
ماه جان در مورد زندگی پر از رنج و درد خود با جمع سخن گفت. او در سن ۱۰ سالگی مادرش را از دست می دهد و پدرش در سن ۱۲ سالگی او را با یک دختر جوان ۱۹ ساله معامله می کند یعنی یک دختر به یک خانواده می دهد و دختر دیگری می گیرد. ماه جان و همسرش درگیر مسائل سیاسی می شوند و علیه رژیم های گوناگون در افغانستان می جنگند ولی او از روابط مردسالار در درون خانه سخن می گوید و علیرغم داشتن ۸ فرزند، همسرش در کانادا از او جدا شده و با یک دختر جوان ازدواج می کند و ماه جان به تنهایی آنها را بزرگ می کند که در اثر تلاش و فداکاری او تمام فرزندان او به درجه دکترا رسیده اند و سه نفر از آنها استاد دانشگاه هستند.
در آخر ماه جان زنان را تشویق میکند که هرگز تن به فشار و تحقیر ندهند و بدانند که آنها با مبارزه و تلاش می توانند برای خود زندگی بهتری بسازند.
او در پایان تمام زنان را به پیوستن در تشکلات زنان دعوت کرد تا بتوانند متحدا به رهایی کامل دست یابند.
زنده یاد آذر درخشان
پایان بخش این مراسم نمایش فیلم “آذر ما” بود. این فیلم درباره ی آذر درخشان بود. آذر درخشان(مهری علی ملایری) از زنان کمونیست و فعال حقوق زنان بود که در پنجاه و دوسالگی، پس از دهه ها مبارزه در حالی که زندگی خود را وقف رهایی زنان کرده بود، در ماه می ۲۰۱۲ به دلیل ابتلا به سرطان درگذشت و جنبش زنان و یارانش را در اندوهی بزرگ به جای گذاشت.
این فیلم کاری بود از سیروس ماهان با همیاری مسعود رئوف که برای اولین بار در تورنتو به نمایش درآمد.
