یادداشتی درباره جنگ اسراییل و حماس

جنگ اسراییل و حماس و کشتار ناشی از آن بسیار دلخراش، تاسف آور و پریشان کننده است. حماس به عنوان یک سازمان یا حکومت نه خواهان صلح است و – در کمال بی مسوولیتی – نه دارای نیروی نظامی موثر در دفاع از جان شهروندانش! حماس به دنبال انتقام و نابودی اسراییل است – سیاستی که انزجار آور و مردود است.

ولی اسراییل بازنده بزرگتر این کشتار فجیع غیر نظامیان در غزه است ولو اینکه بنابر ادعای دولت اسراییل، حماس از غیر نظامیان به عنوان سپر استفاده کند. زیرا این اسراییل است که خود را تنها حکومت دموکراتیک، مدرن و متعلق به جهان متمدن و خواهان صلح در خاورمیانه تلقی می کند. ولی حکومتی با چنین ویژگی هایی، بیش از نظامیگری مقتدرانه، می بایستی از خود مدارا و خویشتن داری نشان دهد. مسلم که اسراییل حق دارد از جان شهروندانش دفاع کند. ولی این حق در قالب افکار عمومی جهانیان صلح دوست وقتی محق جلوه می کند که اسراییل با متانت و از خود گذشتگی طرح های صلح را پی در پی و خستگی ناپذیرانه به کمک و پا در میانی متحد بزرگش آمریکا و سایر کشورهای غربی و سازمان ملل در جلوی دولت فلسطین و حماس بگذارد و بگوید و اصرار بورزد که صلح عادلانه برقرار شود. تا کنون اسراییل طرحی جهان پسند و عادلانه برای صلح ارایه نداده است و جز این، اسراییل نمی تواند برنده افکار عمومی مردم صلح دوست جهان شود، به ویژه وقتی که جهانیان همه روزه شاهد کشتار کودکان بی گناه و مردم غیر نظامی فلسطینی در شمار و ابعادی به مراتب هولناکتر از شمار اسراییل های قربانی باشند. و آنهم در جایی که بسیاری از ناظران بی طرف به ارتکاب جنایات جنگی از جانب اسراییل تاکید دارند.

در انجیل گفته مشهوری است که از ماتیو نقل می شود: ((برکت نثار کسانی باد که صلح آورند، همانا که فرزندان خداوند هستند)). امید می رود که اسراییلی ها و فلسطینی ها که هر دو بر هویت دینی خود تاکید دارند، به عنوان فرزندان خداوند، بکوشند تا در صلح آوری بر دیگری پیشی بگیرند. با همه تیرگی افق و اشگ و خونی که بدبختانه در غزه به میزان دیوانه کننده و خوشبختانه در اسراییل به میزان بسیار کمتری زمین و زمانه را پر کرده است، تنها راه در پیش، صلح عادلانه و همزیستی مسالمت آمیز است.