چرا اسرائیل نمی تواند پیروز شود؟ ترجمه: محمد ربوبی

نویسنده: ادگار کرت

همه­ ی آنهایی که تفکر دیگری دارند خرابکار محسوب می شوند.چگونه در وطن ما پلیسِ ناظر بر افکار عمومی دست بالا دارد

 چند روزی است که خواهی نخواهی با شعار «بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود» رو به رو می­شوم. بسیاری جوانان که این شعار را روی صفحه ی فیسبوک مشاهده می­کنند، تصور می­کنند این شعار به مناسبت عملیات نظامی اخیر ارتش در نوار غزه ابداع شده است. اما من مسن تر از این جوانان هستم و خوب به خاطر دارم که این شعار مدتها پیش ابداع شد: ابتدا به صورت برچسب­ها روی خودروها و سپس چنان عمومی شد که هر کودکی در اسراییل آن را تکرار می کرد.

هدف این شعار هواداران حماس یا شهروندان اروپایی نبوده و نیست، بلکه هدفش فقط و فقط اهالی اسراییل و جهان بینی لعنتی آنهایی است که چهارده سال است بر همه چیز و در همه جا حکمفرما شده اند. این شیوه ی تفکر برمبنای تصورات واهی و فاجعه بارآنهاست.

نخستین مبنای تصور آنها این است که گویا انسان­هایی در اسراییل وجود دارند که مانع پیروزی و آسایش حاصل از آن هستند. گویا این خرابکاران ـ من و همه­ ی اشخاصی که طرز فکر دیگری داریم ـ مانع پیروزی ارتش­مان هستیم. یعنی ما با نوشتن مقالات گزنده و فراخواندن مردم به انسان دوستی و برانگیختن احساس همدردی بازوان نیرومند ارتش­مان را به بند می­کشیم. اگر ما نبودیم، اگر ما خائن­ها وجود نداشتیم، ارتش دفاعی اسراییل مدتها پیش پیروز شده بود و سرانجام آرامش و آسایشی که همه­ی ما آرزویش را داریم برقرار می­شد.

مبنای تصور دیگری که به مراتب خطرناک تر است و در شعار «بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود» نهفته، این است که ارتش اسراییل می تواند پیروز شود. هر روز یکی از خانواده های مقیم جنوب کشور را پای تلویزیون می آورند که بگوید: «ما پرتاب راکت­ها را تحمل می­کنیم برای این که این ترس و وحشت برای همیشه پایان گیرد».

طی چهارده سال چهار بار حمله­ ی نظامی کرده ایم. آماج حمله­ی اخیر نوار غزه است و ما هنوز هم همان شعار پرت و پلا را تکرار می کنیم. کودکانی که در جریان حمله­ی تهاجمی سال ۲۰۰۲ وارد کلاس اول دبستان شدند، اینک سربازانی هستند که به غزه حمله ور شده اند. در جریان هر یک از این عملیات نظامی سیاستمداران مرتجع و مفسرین سیاسی به ما توضیح می­دهند که دوران دوستی پایان گرفته و بایستی برای همیشه به این غائله پایان داد. و موقعی که آدم قیافه­ ی آنها را روی صفحه­ ی  تلویزیون مشاهده می­کند از خودش می­پرسد: منظورشان پایان دادن کدام غائله است؟ چون اگر رزمندگان حماس یکی پس از دیگری کشته شوند، باز هم کسی واقعا باور نمی­کند آرزوی فلسطینی­ها برای دستیابی به رسمیت شناختن کشور فلسطین بر باد خواهد رفت. پیش از ظهور حماس، علیه سازمان آزادی بخش فلسطین جنگیدیم. و اگر حماس نابود شود، باید علیه یک سازمان دیگر فلسطینی بجنگیم. ارتش اسرائیل نمی­تواند در این یا آن جنگ برنده شود. اما فقط و فقط تفاهم و سازش سیاسی می­تواند امنیت و آرامش برای شهروندان اسرائیل به ارمغان آورد. اما این موضوع را بنا بر اراده­ی نیروهای میهن پرستی که جنگ کنونی را هدایت می­کنند نمی­شود بر زبان آورد. از این رو هنگامی که آتش جنگ خاموش شود و کشته شدگان دو طرف مخاصمه شمرده شود، انگشت اتهام به سوی ما نشانه خواهد رفت.

خطایی که سبب از دست رفتن جان بسیاری می­شود البته زشت و ناپسند است و عاقبت خوبی ندارد. اما تکرار دوباره ی خطا زشت تر است. عملیات متعدد نظامی با تلفات جانی بسیاری از انسان ها انجام گرفت و ما اکنون بار دیگر به همان نقطه­ی پیشین رسیده ایم. تنها چیزی که در این میان دگرگون می­شود و به واقع بدتر و وخیم تر می­شود ناتوانایی جامعه­ ی اسرائیل در برخورد و کنار آمدن با انتقاد است. در هفته­ ی گذشته راستگرایان رادیکال به تظاهر کنندگان چپ حمله ور شدند. صفحه ­ای در فیسبوک با عنوان “مرگ بر چپ ها” گشوده شد و بایکوت همه ی آنهایی درخواست شد که به پیروزی اسراییل باور ندارند. ظاهرا جاده­ ی خونینی که ما در اسرائیل از حمله ای تا حمله­ ی دیگر طی می­کنیم برخلاف تصور ما پایانی ندارد. این مسیر خونین به سوی قهقرا و نابودی است که در آینده خواهیم دید.

Etgar Keret یکی از نویسندگان معروف اسراییل.

برگرفته از FAZ20 جولای