آرش عزیزی
یک راست‌گرای دیگر نامزد شهرداری تورنتو
در نگاه اول خیلی‌ها جدی‌اش نمی‌گیرند. مگر می‌شود تورنتویی که ۵۰ درصدش مهاجرند و یک نماینده‌ی محافظه‌کار در هیچ کدام از دو مجلس فدرال و استانی ندارد (و کلی نماینده‌های نیودموکرات هم دارد) و قبلا دو بار دیوید میلرِ چپ را به شهرداری انتخاب کرده ناگهان اینقدر به راست بچرخد که کسی مثل راب فورد، نماینده شمال اتوبیکو در شورای شهر، شهردار شود؟
راب فورد چیزی مثل سارا پی‌لنِ تورنتویی است. منتها در مقیاس کوچکتر انتخابات شهرداری. او از مالیات و اتحادیه‌های کارگری و قوانینی که دست شرکت‌ها را محدود می‌کند و همجنس
گراها، متنفر است و می‌خواهد با چنین پلاتفرمی نامزد شهرداری تورنتو شود.
عروج این نوع پوپولیسم راست در زمان بحران‌های اقتصادی طبیعی است.
طرفه آن‌جاست که در چنین مواقعی سنت‌های همیشگی چپ و راست به هم می‌خورد: راست‌ها خود را طرفدار مردم و طبقات محروم معرفی می‌کنند و علیه «نخبه‌گرایی» بعضی چپ‌ها و «مترقی»ها سخن‌سرایی می‌کنند.
همانطور که پی‌لن و فعالان محافظه‌کارِ حزب جمهوریخواه در آمریکا سعی می‌کنند مردم عادی را دور جنبش «مهمانی چای» جمع کنند، عروج نوعی راست‌گرایی پوپولیستی در بسیاری از بخش‌های کانادا هم طبیعی است. تعجبی نیست که کار از آلبرتا شروع شده و شاهد حضور حزب سوپرراست‌گرای «رز وحشی» هستیم که از هیچ‌کجا آمد و دارد شیپور فتح دولت را می‌کشد.
خلاصه این‌که این جو به تورنتو هم کشیده و ظهور راب فورد را نباید نادیده گرفت.
جمعه‌ی هفته‌ی گذشته شلوغ‌ترین و متفاوت‌ترین و پرشور و شوق‌ترین اعلام به شروع کارزار شهرداری را همین راب فورد در مرکز کنگره‌ی تورنتو (Toronto Congress Centre) برگزار کرد. چند هزار نفری سالن را پر کرده بودند تا ورود فورد به صحنه را جشن بگیرند. تورنتو استار حضور ۱۶۰۰ نفر را تخمین زده. خود فورد می‌گوید تا ۵ هزار نفر آمده بودند. او در مصاحبه با استار می‌گوید: «اتاق ۲۵۰۰ نفر جا دارد و مجبور بودند اتاق دیگری باز کنند… حداقل ۳ هزار نفر بودند».
این‌ها آدم‌هایی که معمولا به انتخابات شهرداری و رویدادهای اینچینی علاقمندند نبودند، روشنفکر و دانشگاهی و سردبیر فلان مجله‌ی طرفدار دوچرخه‌سواری نبودند. بلکه اتاق پر از آدم‌های معمولی بود که شرایط بد مالی خود را با چرخش به راست پاسخ می‌دهند. و البته بعضی ثروتمندترها و طبقه متوسطی‌ها که از «مالیات دادن» خوش‌شان نمی‌آید. به قول رایسون جیمز، ستون‌نویس استار: «حومه‌نشین‌ها، میانسال‌ها، خسته از مالیات‌ها، محافظه‌کاران جوان، شهروندان ناراضی ـ کسانی که هر روز بیشتر علیه تورنتوی دیوید میلر موضع می گیرند».
فورد با وعده‌هایی مثل غیرقانونی کردن اعتصاب کارگران حمل و نقلِ تی تی سی، حذف مالیات انتقال زمین شهرداری، لغو مالیات دریافت پلاک ماشین، نصف کردن تعداد اعضای شورای شهر، توقف حقوق سیاستمداران و کاهش میزان مجاز خرج‌هایشان به میدان آمده. او مدت‌ها است که بعضی طرفداران را دور خود جمع کرده. در حالی که بیشتر همکارانش از ۵۰ هزار دلار میزان مجاز خرج خود استفاده می کنند. او بعضی سال‌ها تنها ۲ دلار مخارج گزارش می‌کند. و همین کارهاست که باعث شده فوردِ راست‌گرا نامی به هم بزند و بتواند سالنی را با چند هزار نفر پر کند و به همین علت باید جدی‌اش گرفت.
باز هم چرخش به راست… چپ کجاست؟
ورود فورد به رقابت باعث می‌شود نامزدهای لیبرالی مثل جورج اسمیترمن، معاون سابق نخست‌وزیر انتاریو، و راکو راسی، سازمانده‌ی سابق حزب لیبرال فدرال که برنامه‌ی راست‌تری دارد، بیشتر به راست کشیده شوند. نامزدهای کم‌شانس‌تر، اما همچنان جدی، مثل جورجیو مامولیتی و سارا تامسون با مشکلات بیشتری روبرو خواهند شد.
و پس از استعفای جیامبرونه، همچنان تنها یک نفر از چپ‌گرایانِ حامی میراث دیوید میلر نامزد است و آن کسی جز معاون کنونی شهردار، جو پانتالونه، نیست. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که پانتالونه، این بوروکراتی که چندین دهه است در جای جای دولت شهرداری کار کرده، اقبال چندانی ندارد و این باعث شده بسیاری به دنبال آلترناتیوی چپ باشند.
شلی کارول، که خود لیبرال است اما به عنوان رئیس بودجه‌ی دیوید میلر جزو چپ‌ها و حداقل «مترقی‌ها» به حساب می‌آید و در ضمن به روابط خوب خود با جامعه‌ی ایرانی معروف است، از جمله چهره‌هایی است که صحبتش برای شهرداری می‌شود. کارول قبلا چندباری گفته بود که نامزد نمی‌شود اما پس از استعفای جیامبرونه بعضی شایعه‌ی امکان حضور او را مطرح کرده بودند و دوباره شاهد بودیم که خود را نامزد انتخاب مجدد به عنوان عضو شورای شهر کرده. با این حال در شب چهارشنبه‌سوری در میدان مل لستمن، کارول در صحبتی غیررسمی به سئوال خبرنگار شهروند در مورد نامزدی‌اش گفت: «این سئوال را بعد از این‌که بودجه را رد کردم از من بپرس». در همین حال فردی که با او بود (و به نظر می‌رسید دستیارش باشد)، مرا به کناری کشید و از گروهی در فیس‌بوک خبر داد که خواهان نامزد شدن شلی کارول برای شهرداری هستند. ورود کارول می‌تواند شکاف چپ را پر کند و خیلی چیزها را عوض کند.
از میان سایر چهره‌های چپ، عدم حضور الیویا چاو، نماینده‌ی نیودموکرات مجلس فدرال، قطعی به نظر می‌رسد بخصوص که همسرش، جک لیتون، رهبر ان.دی.پی، مبتلا به سرطان است و شاید مجبور شود وارد انتخابات فدرال شود.
چیزی که مسلم است فهرست نامزدهای شهرداری هنوز قطعی نشده و باید منتظر نام‌های بیشتری باشیم.
شهروند رقابت شهرداری و شورای شهر تورنتو (و سایر شهرهای منطقه‌ی تورنتوی بزرگ) را لحظه به لحظه تعقیب می‌کند.
هفته‌ی آینده مصاحبه‌ی اختصاصی ما با جورج اسمیترمن، که در حال حاضر پیشتاز نامزدهای شهرداری است، را بخوانید.
راب فورد کیست؟
نماینده منطقه ۲ (شمال اتوبیکو) در شورای شهر تورنتو از سال ۲۰۰۰ تاکنون
ـ۴۱ سال سن
ـ متاهل با دو فرزند و ساکن اتوبیکو
ـ در تورنتو به دنیا آمده و تمام عمرش را اینجا زندگی کرده
ـ پسرِ داگ فورد، عضو محافظه‌کار مجلس انتاریو
ـ در سال ۲۰۰۸ زنش از او شکایت کرد و مدعی شد که توسط او مورد آزار قرار گرفته، اما دو ماه بعد حرفش را پس گرفت.
ـ طرفدار مایک هریس، نخست‌وزیر محافظه‌کار انتاریو
ـ طرفدار رهبری جیم فلاهرتی بر حزب محافظه‌کار پیشروی انتاریو در سال ۲۰۰۲ (فلاهرتی در مقابل ارنی ایوز شکست خورد)
ـ مخالف پر و پا قرص راه‌های دوچرخه.
ـ مخالف باز شدن پناهگاه بی‌خانمان‌ها در اتوبیکو.
از گفته‌ها:
«من نمی‌توانم طرفدار راه‌های دوچرخه باشم. جاده‌ها را برای اتوبوس‌ها و ماشین‌ها و کامیون‌ها می‌سازند. قلب من برای کسی که کشته می‌شود می‌گیرد، اما در آخر تقصیر خودشان است».
«جلوی ایدز را راحت می‌شود گرفت. اگر اهل سرنگ نباشی و هم‌جنس‌گرا هم نباشی احتمالا ایدز نمی‌گیری.» (در پاسخ به این‌که پس چرا زنان ایدز می‌گیرند:) «لابد با مردان دوجنس‌گرا می‌خوابند»
«این شرقی‌ها مثل سگ کار می‌کنند. با جان و دل کار می‌کنند… برای همین در زندگی موفقند… دارم بهتان می‌گویم شرقی‌ها دارند آرام آرام همه چیز را تصاحب می‌کنند».
