در تولد چهار سالگی مان، با صدای بلند می گوییم: بدون ۶رنگ جامعه عدالت خواه و برابری طلب ایران چیزی کم داشت
چهار سال پیش، وقتی در ۱۹ نوامبر ۲۰۱۰، ۲۸ آبان ۱۳۸۹، برای اولین بار دور هم جمع شدیم تا از تهدیدهای زندگی روزمره مان و بخصوص، همجنسگرا و ترنس ستیزی در فضای مجازی بگوییم و راه حلی مشترک برای آن پیدا کنیم، وقتی در جمع ۱۹ نفره مان، نام “۶رنگ” را انتخاب کردیم، وقتی با پرچم رنگین کمان عکس دسته جمعی گرفتیم، حتی فکرش را نمی کردیم که چهارسال بعد، ۶ رنگ، آنقدر تداوم و گسترش جهانی پیدا کند که صدها نفر که در ایران، ترکیه، و قاره های آسیا، اروپا، آمریکای شمالی و لاتین و حتی استرالیا زندگی می کنند، ۶رنگی شوند.
مروری بر موضوعاتی که در چهار سال گذشته، به مدد امکانات اینترنت، و در فضای امن خودمان به بحث گذاشته ایم نشان می دهد که تا چه حد همین گفت و گوهای مجازی به ظاهر ساده روزمره، در زندگی تک تک ما، افزایش اعتماد به نفس و امید، گریز از تنهایی و بی کسی و ایجاد دوستی های ماندگار، خلق نگاههای متفاوت و مهم تر از همه، گسترش فعالیتهای جمعی و بیرونی مان نقش داشته است؛ فعالیت هایی که به دلیل مشکلات امنیتی، تنها بخشی از آنها را می توانیم اعلام عمومی کنیم.
وقتی به روزهای پر فراز و نشیب چهار سال گذشته نگاه می کنیم، ابتدا، روزهای سخت یادمان می آید. مثل زمانی که در ماه بهمن با دستگیری تعدادی از بچه های لزبین در ایران روبرو بودیم، فیسبوک و ارتباطاتمان کمک بزرگی بود تا بتوانیم ابعاد ضربه را درک کنیم و برای مقابله با گسترش آن سیاست متناسب اتخاذ کنیم، به کمک دستگیر شدگان برویم و پس از آزادی نیز به آنها مشاوره روانی بدهیم و در کنارشان باشیم. شبهای پشت هم بیداری در کنار دوستانی که از ترکیه خبر می گرفتند و تلفن هایی که نیمه شب می زدیم تا از سلامت دوستان دیگر با خبر شویم، همه لذت انتشار ویدیو کلیپ گوگوش و دخالتگری در بحث های پس از آن را از ما ربود، بدون آن که بتوانیم این همه خبر و نقض حقوق و خطر بالفعل و بالقوه برای همجنسگرایان در ایران را رسانه ای کنیم و به اطلاع مردم و جهانیان برسانیم. بدون این که بتوانیم از سازمانهای حقوق بشری در این زمینه کمکی بطلبیم. هیچکدام از دستگیر شدگان از شبکه ما نبودند اما از جامعه ما بودند و پس درد مشترکمان نیازمند همبستگی بود و چه شایسته از پس چنین مواردی بر آمده ایم.
زمانی که مسئولان ورزش ایران اعضای تیم های فوتسال و والیبال را زیر فشار تبلیغاتی خود قرار داده و تعدادی را به عنوان “دو جنسه” از بازیها محروم کردند، شبانه روزی با مربیان و روزنامه نگاران این حیطه و بازیکنان و دوستانشان در شهرهای مختلف و تهران در تماس بودیم. زنجان و کرمان و اصفهان و رشت و ارومیه و کرمانشاه و شیراز … رابطه هایمان را فعال کردیم و برای نوشتن بیانیه مطبوعاتی ای برگرفته از اطلاعات و نیازهای خود آنها، ساعتها مصاحبه و گفتگو کردیم. در نهایت توانستیم از حرمت انسانی و حق بیان جنسیتی دوستان نادیده مان دفاع کنیم و احترام مردم را به آنان جلب کنیم.
زمانی که در کرمانشاه به یک میهمانی حمله کردند و عده ای را به اتهام همجنسگرایی دستگیر کردند نیز وضع به همین گونه بود. با نوشتن نامه به سازمان عفو بین الملل، به گزارشگر ویژه حقوق بشر و دیگر نهادهای بین المللی تلاش کردیم برای آزادی آنها اقدام کرده و اجازه ندهیم جمهوری اسلامی در سکوت جهانیان و با آرامش به قلع و قمع و سرکوب همجنسگرایان و ترنس 
ها بپردازد.
اما تلاشمان برای اطلاع رسانی درباره وضعیت همجنسگرایان و ترنس ها تنها به کار روی موارد دستگیری ختم نشد. در تمام دو سال گذشته، با همراهی سازمانهای حقوق بشری تلاش کردیم تا کمیته بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سازمان ملل، مسئولان شورای حقوق بشر، گزارشگران ویژه سازمان ملل، و به ویژه دکتر احمد شهید و نمایندگان کشورها را نسبت به نقض حقوق اقلیت های جنسی در ایران آگاه کنیم و از آنها بخواهیم که دولت ایران را در این زمینه پاسخگو کنند. در حالی که چهار سال قبل و در دور قبل بررسی جهانی وضعیت حقوق بشر ایران، دولتهای کمی به نقض حقوق ما توجه کرده بودند، این تلاش ها باعث شد در این دور، ۱۱ کشور آسیایی، آمریکای لاتین، اروپایی و آمریکای شمالی از دولت ایران انجام اقدامات مشخصی را در حوزه جرم زدایی از روابط همجنسخواهانه، منع دستگیری، شکنجه و آزار و اذیت افراد به دلیل داشتن گرایش جنسی یا هویت جنسیتی متفاوت و نیز منع تجویز داروهای روانگردان برای تغییر گرایش جنسی و عدم تحمیل عمل های تغییرجنسیت و عقیم شدن به افراد را خواستار شدند. ما در کمیته بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و در حضور فرستادگان عالیرتبه حکومت ایران، از جمله معاونان وزرای بهداشت و درمان، وزارت کشور، کار و … از نقض حقوق اقلیت های جنسی در قانون و عمل، با صدای بلند، سخن گفتیم. این کمیته نیز در قطعنامه پایانی خود ایران را به دلیل نقض حقوق اقلیت های جنسی محکوم کرد بدون این که استدلال نمایندگان جمهوری اسلامی را در این زمینه که همه شهروندان ایرانی از تمامی مزایا و حقوق انسانی به یکسان و بدون تبعیض برخوردارند، باور کند.
ما نشان دادیم که برای ما استفاده از تمام دریچه ها برای تاباندن نور بر زندگی همجنسگرایان و ترنس ها در ایران امری جدی است و قصد آن داریم که هیچ امکانی را برای رسیدن به حقوقمان از دست ندهیم.
حضور قدرتمند ما در اولین کنفرانس زنان خاورمیانه که در ماه می سال ۲۰۱۳ در دیار بکر کردستان ترکیه برگزار شد و ارائه بحث آزادی گرایش جنسی و بیان جنسیتی که تنها از طرف ما مطرح شد، باعث شد تا در سند نهایی این کنفرانس که مورد تصویب بیش از ۳۰۰ زن فعال از کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا قرار گرفت، برای اولین بار هرگونه تبعیض مبتنی بر گرایش جنسی یا هویت جنسیتی محکوم شود. در کنفرانس جهانی ایلگا در مکزیک که اکتبر ۲۰۱۴ (مهر ۱۳۹۳) در مکزیک برگزار شد، عضویت شش رنگ در این شبکه بین المللی که متشکل از ۱۰۷۷ سازمان همجنسگرایان، ترنس ها و دوجنسی هاست تصویب شد و صدای ما در عرصه بین المللی، بیشتر و بلندتر به گوش خواهد رسید.
یکی از موضوعاتی که شرکت در بحث های کنفرانس جهانی ایلگا به ما نشان داد این بود که در بیشتر کشورهای دنیا، همچنان برون آیی (آشکارسازی / coming-out)، یکی از مسائل اساسی جامعه ماست. ما تجربه خود در ارائه مشاوره آنلاین، به افراد و خانواده هایشان با بسیاری از سازمانهای عضو ایلگا را به اشتراک گذاشتیم و از تجارب آنها آموختیم.
در دوسالی که از ایجاد خط مشاوره آنلاین می گذرد، در موارد بسیار برای برون آیی و آشکار سازی درون خانواده ها به آنها مشاوره دادیم و ساعتها پای درددل ها و نگرانی هایشان با گوش جان نشستیم. صدها جلسه مشاوره آنلاین که بدون مشاوران و روانشناسان داوطلب از جنس خودمان امکان پذیر نبود، به بسیاری در ایران و ترکیه کمک کرد تا اعتماد به نفس و قدرت بیشتری پیدا کنند، از اطلاعات و آموزش صحیح و بری از بدآموزی رسانه های رسمی، بتوانند با خشونت خانوادگی، اجتماعی و دولتی مقابله کنند و در ارتباطات آنلاین خود موازین امنیتی را رعایت کنند.
بسیاری از اعضای جامعه ال جی بی تی در ایران و خانواده هایشان که برای مشاوره به ما رجوع می کردند، ما را از حضورمان در رسانه ها می شناختند. طی سه سال گذشته بی شک شش رنگ انقلابی در حضور رسانه ای زنان لزبین و طرح موضوع همجنسگرایان و ترنس ها کرده است. ما موفق شدیم چندین صدا و چهره تازه از میان خودمان به رسانه ها معرفی کنیم. در تولید، پخش و انتشار دهها برنامه و مطلب در رسانه های پرمخاطبی چون بی بی سی، من و تو تی وی، صدای امریکا، رادیو فردا، رادیو زمانه و … نیز رادیو-تلویزیونهای دیگری مانند رادیو پژواک، رادیو صدای زن کانادا و سوئد، رادیو پیام، رادیو صدای ازادی استرالیا، تلویزیون برابری، تلویزیون رژهلات و… نشریاتی چون شهروند (کاغذی- آنلاین)، نشریات اینترنی چون گویا، تابلو، خط صلح، و … نقش داشته ایم. صدها خبر، مقاله و مطلب تولید، و یا ترجمه و منتشر شده در وب سایت و صفحه فیس بوک شش رنگ نیز در شکل گیری ذهنیت صدها هزار مخاطب نقش داشته است. صفحه فیس بوک ۶رنگ در ده ماه گذشته بیش از دویست هزار بیننده مختلف داشته است و۵۷ هزار نفر فقط در ۱۰ ماه گذشته از وب سایت ما بازدید کرده اند. همچنین رسانه های بین المللی مانند رویترز، گاردین، بی بی سی، حریت، تلگراف، فرانکفورتر الگماینه، هافینگتون پست و تعداد زیادی رسانه های الترناتیو کردی، عربی و ترکی گزارش فعالیتهایمان را منتشر کرده اند.
اما حضور رسانه ای و بین المللی باعث نشده که حضورمان در خیابان را فراموش کنیم. در خرداد ماه امسال (ژوئن)، در بزرگترین جشن افتخار همجنسگرایان خاورمیانه که در استانبول، همسایگی ایران، برگزار می شود، با شعارها و پلاکارد شش رنگ، آزاد و رها، حضوری پرتعداد و فراموش نشدنی داشتیم و به عنوان نمایندگان ایران، از سوی هزاران شرکت کننده جشن بارها و بارها مورد تشویق قرار گرفتیم. حضورمان در جشن افتخار استکهلم نیز توجه زیادی به خود جلب کرد.
حضور در کنفرانس ها، گردهمایی ها و جلسات بحث و گفتگو با فعالین جامعه ایرانی و غیر ایرانی نیز جزیی از فعالیت های پیوسته شش رنگ بوده است. برگزاری جلسه ای در استانبول با همکاری کائوس، سخنرانی در اولین کنفرانس زنان خاورمیانه در دیاربکر(ئامه د) ، شرکت در همایش بین المللی علیه هموفوبیا در آنکارا، سخنرانی در شهرهای پاریس، لاهه، برلین، بیروت، هانوفر، توبینگن، تورنتو، لایپزیگ، مونترال، کلن و … و شرکت در کنفرانس های بین المللی از قبیل بهار لزبین ها در آلمان، کنفرانس “ایران: جمهوری ال جی بی تی” در لندن، کنفرانس جهانی ایلگا در مکزیک، کنفرانس بنیاد پژوهش های زنان ایرانی در کلن، سمینار زنان ایرانی در آلمان و …تنها بخشی از فعالیت هایمان برای آگاه سازی جامعه درباره وضعیت اقلیت های جنسی بوده است.
چه در رسانه ها و چه در کنفرانس ها و بحثهای جمعی، همواره حرفی نو برای گفتن داشته ایم. زیرا پشتوانه حرفهایمان، نه ذهنیات خود و اطرافیان، که تحقیق مفصل و منحصر به فرد شش رنگ در مورد زیست همجنسگرایان و ترنس سکشوال ها در ایران و بررسی عمل های تغییر جنسیت بوده است. در سه سال گذشته، برای انجام این تحقیق، با بیش از ۹۵ نفر مصاحبه عمیق و چند ساعته کرده ایم و صدها ساعت مطالعه کتابخانه ای و حقوقی انجام داده ایم که حاصل آن، تاکنون یک جلد کتاب ۱۸۰ صفحه ای به زبان انگلیسی بوده است و کتاب مفصل تری به فارسی که به زودی منتشر خواهد شد. این تحقیق، گفتمانی انتقادی و قدرتمند در دفاع از حقوق همجنسگرایان و ترنسجندرها ایجاد کرده تا جایی که موضوعاتی مانند حق انتخاب، نه فقط برای همجنسگرایان، که برای ترنسجندرها در ایران، از دل بحثهای مربوط به آن بیرون آمده است. امروز هر جا کسی در دفاع از حقوق همجنسگرایان سخن می گوید، به موقعیت ترنسجندرها و همچنین نقض حقوق آنان و عمل های تغییر جنس و بی حقوقی ترنس ها اشاره می کند. امروز، یکی از سئوالات مهم جامعه ترنس این است: چرا نباید یک فرد بتواند در کنار حق انجام عمل تطبیق یا تغییر جنس به عنوان یک ترنسجندر، همانگونه که هست، بدون این که هورمون تراپی و جراحی های تغییر جنس را انجام دهد، به زندگی خود در ایران ادامه دهد و از حقوق یک انسان و عضو برابر جامعه برخوردار باشد؟!
اما برای این که این فعالیت ها را حرفه ای و اصولی به پیش ببریم، توانمند سازی اعضای شبکه برایمان اهمیت جدی داشته است. برگزاری چندین کارگاه آموزشی، آموزش روزنامه نگاری، ایجاد موقعیت های آموزشی دانشگاهی و همچنین انتقال تجربه در نشست ها و جلسات آنلاین از جمله فعالیهای ما برای تضمین ادامه کاریمان بوده است.
همه این فعالیت ها، حضور و سخت کوشی های جمعی مان در چهارسال گذشته، بدون چالش نبوده است. همچنان، بزرگترین چالش ما فرودست انگاری لزبین ها و ترنس ها و نادیده گرفتن مسائل و تبعیض های خاصی است که این دو گروه تجربه می کنند. همچنان، کمبود تجربه اجتماعی بسیاری از لزبین ها و ترنس ها، که خود، یکی از نتایج همان فرودست انگاری است، کار جمعی ما را دشوار می کند. همچنان بی اعتمادی و ترس درون خود ما و در رابطه مان با دنیای بیرون، فاصله می اندازد و همچنان، سیاست گریزی و فقر تئوریک در بحثها، خود را نشان می دهد.
پس از چهار سال، سربلند و قدبرافراشته، خوشحالیم که سخت تلاش کرده ایم تا دیده و شنیده شویم، افتخار می کنیم که تلاش ضروری مان برای سازمانیابی و عمل جمعی باعث شد خیلی ها قدرت آشکارسازی یا صحبت درباره این موضوع را پیدا کنند، سربلندیم که بسیاری از تابوها را شکستیم و همه این ها را مدیون کسانی هستیم که پیش از ایجاد شش رنگ و پس از آن، با کوشش هایشان، راهمان را هموارتر کردند.
شبکه لزبین ها و ترنسجندرهای ایرانی (شش رنگ)
چهارشنبه ۱۹ نوامبر ۲۰۱۴
www.6rang.org
