چشمانم در کارزار ِ کهکشانی ی تیراژه ها
درون دریچه ی دیروز
چشم به راه ِ ریزش ِ سکوت
پشت ِ دروازه ی فردا
دم شماری می کند
آه، پیشاهنگ ِ نگاه
سرمای پیراهنم را
گرما می بخشد
پگاه از روزنه ی پنجره ی بامداد
در خواب ِ سبک سنگین بالم می تابد
آذرخشان ِ نوروز از بستر ِ کهن
خاور ِ باستان تا باختر ِ جوان
بیشتر از بیش ِ پیشین
پیش می شتابد
آنگاه در روزی نو بر بام ِ دیدگانم
آرزوهای ناکام ِ مادرم با بهار
دیده بوسی می کند
سرود زیستن را
در آبی ی پُر ستاره
از آشیانه ی سیمرغ
ارگ ِ فرو ریخته ی بم
تا سوگ آوای کهن سرزمین ِ در بند
در بهار ِ پس ِ این زمستان
بر بالین ِ خدا بسُرایم
نوروز جان!
هزار بار با چرخش ِ تو چشم گشودم
آزادی را
در پیراهن آرزو بر تن پوشیدم
گویی پیراهنم را
از کوی دیوان بر جان خریده ام
گلهایش را چیده اند
به جای آن خار نشاندند
نوروز جان!
نگاه تو غبار ِ مروارید ِ چشم پدرم را
شستشو می دهد
ساز دلم را
با زایش ستاره می نوازد
بوی خوش بید مشکت
خواب مادرم را نوازش،
هستی ام را جان می بخشد
نوروز جان!
جوانه های دستانت را
در آبشار ِ آفتاب می گسترانم
سبزینه پای پوش و تن پوش جنگلی ات را
با دلی دریایی آبیاری می کنم
تا تو همیشه بهار ِ پس ِ زمستان
بر فراز و فرود ِ ایران
دوشیزه ی سپید گیسو
شیر خروشیده ی کهن جوان سال
بیکران، پایدار و پاینده بمانی.
از دفتر ِ سُروده ی آن شب همه چیز را سپید می دیدم
