این صفحه به بهائیان اختصاص دارد
مروری بر تعالیم بهایی
زبان فارسی که شروع آن رابطه و بستگی نزدیک به سرودن شعر داشت از آغاز قرن نهم میلادی یا (قرن چهارم هجری) شروع می‌شود. متأسفانه از شاعران آن زمان جز نام‌هایی و آثار محدود و پراکنده‌ای باقی نمانده است. از دست رفتن نوشته‌های این دوره کار شناخت و بازسازی نحوه تشکل این زبان را بسیار دشوار می‌کند، ناچار اطلاعات ما در مورد چگونگی انتقال از زبان فارسی میانه یعنی زبان رسمی مذهبی و ادبی امپراطوری ساسانی در قرن سوم تا نهم میلادی به زبان دری یعنی پارسی ادبی بس محدود است.
زبان فارسی که رایج‌ترین زبان در بین مردم سرتاسر ایران بوده زبانی است هند و اروپایی که در اثر ورود گسترده دین اسلام در این مناطق از زبان عربی تأثیر و نفوذ پذیرفته، نه فقط الفبای فارسی و عربی مشترکند، بلکه زبان فارسی گاهی از ریشه‌های لغات زبان عرب بارور شده است. اما در مورد شعر فارسی باید یادآور شد که شعر هم به مقدار وسیعی از ادبیات عرب الهام گرفته هر چند هویت محکم خود را حفظ کرده و در آن نشانه‌ای از تأثیرات عمیق ادب و فرهنگ قبل از اسلام را نیز می‌توان بازیافت.
اداره سیاسی سلسله شاهان مختلف که بر مناطق گوناگون ایران فرمان راندند سبب شد که زبان عامه مردم تبدیل به یک زبان ادبی رسمی گردد و از این رو بود که صفت دری که به معنی درباری است در مورد زبان فارسی به کار رفت. شعرا زبان فارسی را که بهترین زبان برای شعر می‌دانستند به اوصافی چون مروارید، شکر، مشک، آفتاب یا نغمه بلبل توصیف کرده‌اند.
تقدیر چنان بود که همین زبان شاعرانه به عنوان زبان یک آئین جهانی یعنی آئین بهایی پذیرفته شود. نزول آثاری در زمینه‌های مختلف امور مذهبی، کلام، فلسفه، اجتماعات، مباحث اخلاقی و عرفانی و …. ثابت کرد که توانایی زبان فارسی بسیار بیش از آن است که فقط به عنوان زبان شعرا تلقی شود، اما از یاد نباید برد که شعر زبان احساس است و در جهان دین هم احساس و عاطفه غلبه دارد.
در آثار بهایی در باره زبان فارسی چنین آمده است:
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
لسان این آواره فارسی است بالطبع هر فرسی (فارسی زبانی) لسان خویش را دوست می‌دارد و از این گذشته الواح بسیاری از حضرت بهاءالله در نهایت بلاغت به فارسی صرف موجود و نیز به یکی از مؤمنین غربی چنین می‌فرمایند:
تا توانی همت نما که زبان پارسی بیاموزی زیرا این لسان عنقریب در جمیع عالم تقدیس خواهد شد… امیدوارم به تحصیل این لسان موفق بر هدایت جمع غفیری شوی. لسان فارسی بیاموز تا آن که معانی کلمات الهی بیابی و بر اسرار الهی آگاهی جویی زیرا لسان فارسی در این دوره بسیار مقبول گردد بلکه عاقبت در جمیع جهان تحصیل نمایند.
حضرت عبدالبهاء در مورد عاقبت ایران می‌فرمایند: هر چند ایران الان گمنام است ولی این امر عظیم عاقبت اهل ایران را سرور عالم امکان نماید.
مقاله امروز را با مناجاتی از حضرت عبدالبهاء به فارسی صره به پایان می‌رسانیم:
پروردگارا کردارا، ای یزدان من و خداوند مهربان من، این فارسیان یاران دیرینند و دوستان راستان خاور زمین، شیفته و آشفته روی تواند و سرگشته و گم‌گشته کوی تو، سال‌های دراز نگران روی تابان تو بودند و در آتش مهر سوزان تو، پس دری بگشا و پرتوی ببخشا تا دل‌ها آسمان گردد و جان‌ها گلستان، تویی توانا تویی بینا. عبدالبهاء عباس.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵ ، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com
وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
