این صفحه متعلق به بهائیان است
مروری بر تعالیم آئین بهایی
دوران روشنگری و نوگرایی که از سده هیجدهم میلادی رونق گرفته بود بر این باور بوده است که چیزی را حقیقت شمرد که تعاریف و قوانین فیزیکی مصرف و مشروعیت آن را توصیه و تصویب نموده باشد. برخی از پژوهشگران علوم اجتماعی و روانشناسی نیز انسان را موجودی بی‌روح تصور کرده‌اند و جوشش نیروهای ادراکی و احساسی او را به سابقه‌ی چین خوردگی‌های قشر مغز نسبت داده‌اند و از حقیقت روح که حاکمیت عقل را می‌سازد و شخصیت انسان را لیاقت معنوی می‌بخشد سر باز زدند.
این گونه برآوردها سبب غفلت تدریجی افراد انسانی از منشاء آموزه‌های دینی و کتب آسمانی و در نتیجه موجب احساس شدید خود محوری و اسارت در تنگنای مادی‌گری شده است.
چنان که می‌دانیم هر یک از ادیان الهی در عصر خود کرامت و فضیلت انسان را ستوده‌اند. حضرت بهاءالله می‌فرمایند:” آنچه در آسمانها و زمین است محال (جایگاه) بروز صفات و اسمای الهی هستند… خاصه انسان که در بین موجودات به این خلع (بخشش‌ها) تخصیص یافته و به این شرافت ممتاز گشته…”
اکنون جای خرسندی است که در جهان امروز اندیشه‌های نوین از خداشناسی در حال شکفتن است. روشن‌ترین نشانه‌های این شیوه‌ی تفکر، رابطه‌ی افراد با آفریدگاری است که در آن لازمه‌ی دخالت علمای روحانی و پیشوایان دینی وجود ندارد و هر شخص آزاد اندیش می‌تواند بدون واسطه با پروردگار یکتا به راز و نیاز بپردازد و پاسخ پرسش‌های مذهبی خود را بیابد.
بی‌گمان روند تکاملی ادیان در مسیر تاریخی با ضوابط و قوانینی که نظام‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را اداره می‌کرده سر و کار داشته است. این سیر تحول و تغییر اقتضا می‌کند که پژوهندگان علوم و فرهنگ دینی دلایل منطقی خود را بر یافته‌ها و دستاوردهای دانش جدید منطبق سازند، از واپس‌گرایی، پیروی از تعصبات دیرینه و فروماندگی در باتلاق خرافات نسل‌های پیشین بپرهیزند و با برهانی روشن و مستند اثبات نمایند که اولاً حقایق کتب آسمانی با واقعیت‌های علمی هیچ گونه بیگانگی یا کینه و ستیزی ندارند و دین باید در همه حال با عقل و علم مطابقت و هماهنگی داشته باشد، ثانیاً در دنیایی که روابط تنگاتنگ آن را به صورت یک دهکده‌ی جهانی درآورده است و مردم آگاه دنیا خود را شهروندان جهان می‌نامند تعلیم ادیان باید باعث وحدت و سرمایه‌ی الفت و محبت باشد.
مؤسسه عالی اداری جامعه بهایی در پیامی چنین اظهار می‌دارد:” ما به یقین معتقدیم که انسان از برای صلح عالم خلق شده و شئونات (صفات) درنده‌های ارض لایق انسان نبوده و نیست.”
تردیدی نیست که سعادت آینده‌ی جامعه بشری به پاکی فطرت و شرافت و کرامت انسان ارتباط مستقیم دارد. مؤسس آئین بهایی افکار و کردار نیکو را زینت قامت انسانی دانسته و همگان را هشدار داده که “مقام انسان بزرگ است اگر به حق و راستی تکلم نماید…. آفریننده یکتا مردمان را یکسان آفریده و او را بر همه‌ی آفریدگان بزرگی داده، پس بلندی و پستی و بیشی و کمی بسته به کوشش است، هر که بیشتر کوشد، بیشتر رود…. انسان به مثابه (همانند) شجر (درخت) است، اگر به اثمار (میوه‌های مفید) مزین گشت لایق مدح و ثنا (تحسین و ستایش) بوده و هست…. ای اهل عالم، شما را وصیت می‌نمایم به آنچه سبب ارتفاع مقامات شماست…. به راستی می‌گویم، لسان (زبان) از برای ذکر خیر است او را به گفتار زشت میالائید.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهایی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵ ، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com
وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهایی : www.reference.bahai.org/fa
