طنز شیوه ای هنری ست که در آن طنز پرداز به بیان مشکلات نهان و تلخ ترین دردهای جامعه می پردازد و آن را به شکلی مفرح و اما تامل برانگیز به مخاطب ارایه می دهد. این امر به دشواری کار هنرمند می افزاید و همواره او را بر روی لبه تیغ تیز نگاه می دارد. چنان که طنز پرداز باید که بتواند با بیان اعتراض و نشان دادن معضل جامعه بار آموزشی اثر را حفظ کرده و در ضمن موجبات رنجش خاطر کسی یا قشری از جامعه را فراهم نکند.
صدا و سیمای ایران با به خدمت گرفتن هزاران متر مربع از زمین های پایتخت و انبوه پرسنل و تخصیص بودجه های هنگفت هرگز نتوانسته است حتی به مرزهای آنچه که باید نزدیک شود. سوء مدیریت و برخوردهای یک سونگرانه در سال های گذشته سبب شده است طنز پردازان پر توان و باسابقه از این گستره حذف شوند و عرصه ی تولید برنامه های طنز این سازمان به دست عده ای ناآگاه بیفتد. افرادی که طنز را تمسخر و یا توهین فرض کرده اند.
تمسخر اقوام، شوخی های عوامانه، تولید تکیه کلام های بی محتوا و سخیف، به تمسخر گرفتن ناتوانی های فردی، تقلید بی محتوای گویش اقوام، تحقیر مشاغل، و توهین جنسیتی به هیچ عنوان و با هیچ تعریفی نمی تواند طنز محسوب شود. شاید بتوان با این اعمال عده ای ساده اندیش سطحی نگر را به خنده واداشت، ولی بی گمان این نحوه ی برخورد به مذاق اکثریت جامعه خوش نخواهد نشست.
خنداندن و تولید لبخند بر لب مردمانی چون ما ایرانیان کاری ست بسیار دشوار. زیرا پیشینه ی کهن، وجود و حضور ادبیات طنز و وجود همواره روحیه شوخ طبعی بین این مردمان حکایت از ذهنی آماده و دارای ظرفیت پذیرش انتقاد به همراه لبخند را دارد و به همین سبب است که مردم ما تفاوت عمیق بین توهین و طنز را می شناسند.
کسانی که تولید کننده ی این گونه رفتارهای نژاد پرستانه هستند به واقع مسئولیت اخلاقی خود را فراموش کرده اند. آنها با تمسخر دیگران می خواهند جامعه در دراز مدت نسبت به این توهین های قومی و یا جنسیتی و یا… بی حس و بی تفاوت شود و حس همبستگی بین اقوام یک ملت از بین برود و این امر به شکل کاذب در جامعه جا بیفتد تا در مدت زمانی نه چندان دور به عنوان ارزش و واقعیت مطرح شود.
حال چه کسی یا کسانی از تحقیر و یا توهین به بخشی از جامعه سود خواهند برد خود داستان دیگری ست! هرچه هست توهین و تحقیر قومی مانند آنچه ما امروز در صدا و سیمای جمهوری اسلامی شاهدیم در دنیای امروزه پذیرفته و قابل قبول نیست.
