گلوله درگلو
پیشکش به ندا و همرزمانش
ندای من، ندا دادی به ما برخیز
فشردی سالها تو درد استبداد در سینه
گلوله در گلو
فریاد آزادی، تو از چشمان زیبایت رها کردی
و دستان برادر راه خون را کی توان بستن از آن والا غرور تو
ز فریادی که از سینه رها کردی
– مرگ بر دیکتاتور.
ندای من
عزیز خون تپیده در گلو،
خونین نگاهت پر زفریاد است و فریادی رسا داری
تو لرزاندی تمام پایه های کاخ استبداد
نگاهت رعد و برقی زد به جان خسته مردان ـ
دربند آزادی
ندای من
هزاران حرف ناگفته
تو با چشمان خونین ات
برای این و آن گفتی.
ندای من
اگر خامش شوم
یا من ز پا بنشینم و راه تو را در نیمه بگذارم
حرامم باد آن دم نوش نوش
جشن آزادی.
ندای من
تو ایراندخت این بوم کهن
مردانه جنگیدی و آرایش نمودی چشم زیبایت
نه با رنگی، نه بی رنگی
فقط با خون گرمت
از برای میهن ات
در راه آزادی
ندای من
قسم بر خون پاکی که از گلویت نقش بست بر چشم زیبایت
نمی شینیم یکدم بی صدای تو
برای کشتن ضحاک
در کاخ ستم سان خلیفه
تا بگیریم انتقامت،
بهر آزادی.
فرانسه ـ ۲۳ جون ۲۰۰۹
شبت پر از ستاره با د
پیشکش به عاشقان وطن
بمان، بمان
ستاره ها به انتظارگویشی و واژه ای،
از لب تواند.
بگو، بگو
که واژه رهائی از
گل لب تو جان گرفت.
بخوان، بخوان
که غرش صدای تو
به تاروپود پاره شکنجه گر
نهیب تازه می زند
شبت پر از ستاره باد.
تورنتو ـ ۳۱ اوت ۲۰۰۴
کوچ اجباری
مدتی هست که من می بینم
کوچ اجباری این فوج پرستوها را
نه که در فصل خزان
نه که در فصل بهار
دائما در کوچند
ترس ازکرکس ها
سایه شوم سیاه
همه جا گسترده
پنجه های خونین
می فشارد گلوی نازک پیش آهنگ فصل بهار
خبری از گل نیست
دشت ها خشکیده
عطر خوش بوی علف
رقص برگ گلها
نغمه ساز پرستوها را می خواهد
آهوان طعمه کفتارانند
دشت خشکیده ز انبوهی زاغ
شیرها در قفس و زوزه کفتاران نیز
نغمه شاد قناری ها را دزدیده
سال ها می گذرد
باغبان،
حسرت دیدار بهار
در دلش پیچیده.
آذر ماه ۱۳۸۶
