سخنرانی دکتر امیر خدیر نماینده پارلمان کبک در سومین سالگرد مراسم همبستگی با زندانیان سیاسی
شب همگی به خیر. خیلی ممنونم از دست اندرکاران این برنامه که مرا دعوت کردند به عنوان یک نماینده از پارلمان کبک و به عنوان دوستی از دوستداران جامعه ایرانی تورنتو از مونتریال – چرا که ما امشب گروهی هستیم که از مونتریال در بین شما هستیم- به دوستانی که دست اندر کار این برنامه هستند می خواستم تبریک و خسته نباشید بگویم. اما چیزی که از همه مهمتر است که فکر کنم دوستان هم با من در این زمینه اتحاد نظر داشته باشند، حضور جمع وسیعی از جامعه ایرانی تورنتوست، آن هم در شرایطی که ما می دانیم که کوران کلی شرایطی که جامعه ما با آن روبرو است، یک سری از عوامل حساب شده و نیروهایی در تمام دنیا و مشخصا در تورنتو که کانون مهمی برای ایرانیان خارج از کشور است، فشار می آورند و یا نیرو می گذارند برای توسعه ی مصلحت اندیشی و یا بی اعتنایی.
اما حضور زیاد شما اینجا در اصل نه تنها منشوری ست بر علیه این تفکر مصلحت اندیشی یا بی اعتنایی که قطعا می تواند مخرب باشد، که اعتبار اصلی امشب و این پاسداری از خاطره زندانیان سیاسی و عقیدتی را حضور شما تضمین می کند. اهمیتش مسلما در این است که خاطره این کشتار از بین نرود و جنایتی که شده به دست فراموشی سپرده نشود. مطمئنا حلقه ی فعالیت هایی که در تمام جهان و منجمله در تورنتو شده، بالاخره روزی شاید موانعی را که جلوی پای دادخواهی رسمی و جوابخواهی از مسئولین این قتل عام وجود دارد، از بین ببرد و بشود از آن گذشت.
حتما شما مطالبی را که دوستانمان کاوه شهروز و پیام اخوان راجع به موانع عینی نوشته اند، خوانده اید. من فقط یاد آوری می کنم چون که ایران پیمان رم را امضاء نکرده است، در نتیجه این دادگاه بین المللی نمی تواند برای خودش این مسئولیت و صلاحیت را قائل شود که آحاد کشورهایی را که این پیمان را امضا نکردند مورد تعقیب قانونی قرار دهد، در نتیجه به طور قانونی فعلا دادگاه بین المللی نمی تواند کاری بکند، مگر اینکه وقتی ما فعالیت می کنیم، در حلقه فعالیت هایی مثل همین عدالت ۸۸ و با نهادها و سازمان های حقوق بشری که در ایران و خارج از ایران فعالیت می کنند، فشار بیاورند به کشورهایی که در حال معامله و مذاکره با ایران هستند برای بهبود روابطشان برای باز کردن سفارت، برای توسعه دادن به روابط اقتصادی شان، که حق و حقوق مردم ایران فراموش نشود و با توجه به این درخواست طولانی که حالا ما داریم و می خواهیم تعقیب کنیم، یکی از پیش شرط های توسعه ی روابط از طرف جامعه اروپا، از طرف کشور کانادا امضا کردن پیمان رم از سوی ایران باشد.
من مطمئنم راجع به این اقدامات مختلف و پتیشن هایی که این جا و آنجا و همین طور در کانادا نوشته شده برای دعوت از دولت کانادا برای از سرگیری روابط، خوب می شود راجع به این بحث کرد، ولی چیزی که از این دوستان می توان خواست این است که وقتی این تقاضا را می برند و به مسئولان امر ارائه می دهند، فراموش نکنند که می توانند در این اقدامشان منافع مردم ایران و مخصوصا خواست جامعه ای را نیز برای دادخواهی نسبت به کشتار جمعی ۸۸ برای این که روزی به نتیجه برسد، ایجاد هر گونه روابط را مشروط به امضای پیمان رم بکنند.
یک امر دیگر که سوای اعتباری که حضور شما به این قضیه می دهد و حرکتی که ایجاد می کند برای این که ما فراموش نکنیم تابستان ۸۸ را حضور شما و مطبوعات حداقل ایرانی است که برای مدافعان حقوق بشر در ایران، برای خانواده زندانیان سیاسی عقیدتی که رنج می برند، برای وکلا که در ایران تحت تعقیب هستند، در وهله اول برای آنها یک پشتوانه فکری و روحی ست برای این که بتوانند به مبارزه و مقاومت شان ادامه بدهند.
یک عامل دیگر که می تواند مهم باشد و من با تواضع آن را پیشنهاد می کنم و جزو دو سه نکته ای است که می تواند فعالیت های کمیته ۸۸ را به دیگر فعالیت ها پیوند بزند، مثلا اگر یادتان باشد همین دو ماه پیش نه فقط برای خانم هودفر که برای پشتیبانی از زندانیان عقیدتی سلسله ای از اعتصاب غذا در شهرهای مختلف دنیا صورت گرفت، در مونتریال هم ما این آکسیون را داشتیم و ۷-۶ نفر شرکت کردند. برای حلقه زدن بین این ها یکی دو هدف باید در نظر گرفت، که من فکر می کنم یکی از مهمترین این هدف ها که دربرگیرنده اهداف خود عدالت ۸۸ که صحبت از امید می کند هم هست، پیوند دادن این حرکت به تقاضا برای لغو اعدام در ایران است.
شب به خیر تا سال آینده.
من فقط اضافه کنم برای این که بی احترامی نشده باشد صحبت هایی که راجع به مطالبات دولت کانادا کردم در اصل می شود از کانال دوستان خودمان که نماینده پارلمان فدرال اند و در اینجا هستند صورت بگیرد. مخصوصا سوای همه ی اختلاف نظرهایی که شخص من و حزب من فرض کنیم با حزب فدرال لیبرالی که سر کار هست بر سر مسائل اجتماعی و اقتصادی داریم، ولی یک چیز را مطمئن هستم، هم آقای ترودو و هم آقای استفان دیون نسبت به حقوق بشر واقعا صادقانه پایبند هستند، در نتیجه مطالبه این که ایجاد ارتباط بین ایران و کانادا منوط به رعایت حقوق بشر در ایران باشد، چیزی نیست که کسی بخواهد در موردش رودربایستی داشته باشد وقتی از دولت کانادا آن را مطالبه می کند.
گزارش کامل برنامه را اینجا بخوانید
