موج حمله‌های مسلحانه‌ی کور زندگی و جان مردم جهان را از شرق تا غرب آماج خود قرار داده است. هنوز خبر حمله‌ی مسلحانه به لندن تازه بود که حمله‌‌ای دیگر روز چهارشنبه، هفدهم خرداد ۱۳۹۶، در دو نقطه از تهران رخ داد. اقدامی که به کشته و زخمی شدن بیش از پنجاه تن انجامید. اگر چه “تروریسم” پدیده‌ی تازه­ای نیست و پیشینه‌ای دراز دارد؛ اما نوترین شکل آن در قامت و نام “داعش” همه‌ی بی‌رحمی‌ها و قساوت‌ها و نیز غیرانسانی‌ترین شیوه‌های کشتار را یک‌جا به نمایش گذارده است. پدیده‌‌ای چنین شوم بدون ویرانه‌های وسیع سیاسی و اجتماعی، بدون حامیان قدرتمند نمی‌توانست پا بگیرد، بگسترد و به حیات ننگین خود ادامه دهد. پیداست که در اینجا و آنجای جهان دولت‌هایی بر اساس منافع خود گاه با آن می‌ستیزند و گاه، به وقت لزوم، با آن می­آمیزند و تقویتش می‌کنند. طوری که “داعش” و دیگر گروه­های تبهکارِ ظاهرالصلاح­تر در کنار نقش اصلی خود، به اسم عام، به پرده‌ی استتارکننده­ی جنایت‌ها و رذالت‌های تروریسم دولتی بدل شده­اند. حمله­های مسلحانه­ی کور در همه‌ی شکل‌های خود نه تنها جان و سلامت انسان‌های بی­گناه را می‌گیرد، نه تنها وحشت می‌پراکند بلکه به دولت‌ها بهانه می‌دهد تا آزادی‌های مردم، به ویژه آزادی­های اجتماعی، سیاسی و مدنی و نیز آزادی بیان را هر چه بیشتر محدود کنند.

کانون نویسندگان ایران ضمن ابراز تاسف عمیق  از کشته و زخمی شدن مردم بی­گناهی که روز چهارشنبه در میان تهاجم آدم‌کشان تبهکار گیر افتادند، به خانواده‌های کشته‌گانِ این رخداد تلخ تسلیت می‌گوید و این حمله را محکوم می‌کند؛ اما هشدار می‌دهد که این یورش خونبار و هراس ناشی از آن، هرگز نباید دستاویز حاکمیت برای بسته‌تر کردن هرچه بیشتر فضای جامعه و هجوم بیشتر به منتقدان ، معترضان، آزادی‌خواهان وحق‌طلبان شود. پادزهر مقابله با افکار ضدّ انسانی و زهرآگین داعش­وار، در هر شکل و قواره، فراهم آوردنِ بستری است که  آزادی و آزادی بیان چون هوایی باشد که در آن دم می­زنیم و پاسخِ حق طلبی، سرکوب و بگیر و ببند نباشد.

۲۰ خرداد ۱۳۹۶