در دو شماره قبل تفاوت سنی یک سال و دو سال و تاثیر آن بر سلامتی جسمی و عاطفی مادر و کودک  مورد بحث قرار گرفت. اکنون دیدگاه کارشناسان و متخصصان حوزه روانشناسی کودک در مورد تاثیرات مثبت و منفی تفاوت گذاری سه سال بین فرزندان مورد بررسی قرار می گیرد.

فواید:‌

فرزند اول درک بیشتری نسبت به شرایط جسمانی مادر در دوران حاملگی دارد.

با توجه به سن فرزند اول، مادر می تواند او را در خریدهای مربوط به فرزند دوم در دوران حاملگی شرکت دهد و اینگونه احساس مثبت فرزند اول در رابطه با فرزند دوم تقویت می شود.

با خریداری یک عروسک، مادر می تواند به کودک اول خود نحوه برخورد با کودک دوم را آموزش دهد.

کودک اول رابطه صمیمانه با دوستان گروه سنی اش تشکیل داده و این رابطه بدون تغییر پس از تولد کودک دوم، باقی می ماند و می تواند به حس ثبات کودک اول کمک کند.

 بدن مادر کاملا آماده باروری و زایمان برای بار دوم است و امکان پیچیدگی های حین حاملگی و زایمان در این تفاوت سنی کمتر است. در واقع طبیعت این تفاوت سنی را ترجیح می دهد.

این تفاوت سنی بسیار رایج است، در نتیجه دوستان فرزند اول به احتمال زیاد خواهر یا برادری دارد که تشابه سنی با فرزند دوم دارد. این تشابه سنی فرایند دوستیابی را برای فرزند دوم راحت تر می کند و بچه ها دوستی های نزدیکتری هم خواهند داشت.

از آنجا که فرزند اول در این سن می  تواند به مهد کودک برود، مادر می تواند زمان انفرادی با فرزند دوم داشته باشد.

با توجه به اینکه  هنگام تولد فرزند دوم، فرزند اول به استقلال تقریبی دست یافته، مادر و پدر می توانند ماه های اولیه پس از تولد فرزند اول را که معمولا بسیار انرژی بر است راحت تر مدیریت کنند.

فرزند اول به اندازه کافی بزرگ است که بدون احساس خطر از زمانی که دور از خانه در مهد کودک می گذراند، لذت ببرد.

معایب:‌

امکان بروز حس حسادت در کودک اول در این فاصله سنی کماکان زیاد است. از آنجا که فرزند اول کاملا حضور فرزند دوم را درک می کند، ممکن است برای گذراندن وقت بیشتر با والدینش به رقابت با فرزند دوم بپردازد. فرزند اول به اندازه کافی بزرگ است که خود را با فرزند دوم مقایسه کند ولی هنوز درک کامل این را که فرزند تازه به دنیا آمده نیاز به توجه بیشتر دارد را ندارد.

تمایل به آسیب زدن به فرزند دوم توسط فرزند اول در این فاصله سنی به دلیل حس عدم امنیت زیادتر از فاصله های سنی دیگر است.

کودک اول ممکن است رفتارهایی که متناسب با سن اش نیست را از سر بگیرد مثلا شب ها خودش را خیس کند یا از لحاظ تکلمی دچار مشکل شود.

تمامی اسباب بازی ها و وسایل کودک اول در گوشه و کنار خانه هستند که می توانند برای فرزند دوم ایجاد خطر کنند.

فرزند بزرگتر از مهد کودک انواع مریضی ها را به خانه می آورد و احتمال مریض شدن فرزند دوم بیشتر است.

در این سن فرزند اول به اقتضای سنی اش شروع به پرسیدن سوالات زیادی می کند و با توجه به درگیری مادر با فرزند دوم ممکن است مادرنتواند به اندازه کافی پاسخگو باشد.

ادامه دارد