هزاران نفر از مردم تامیلی تبار مقیم تورنتو، پیر و جوان و خردسال شانه به شانه یکدیگر علیه جنایات دولت سریلانکا تظاهرات اعتراض آمیزی تشکیل دادند
شماره ۱۲۱۵ ـ پنجشنبه ۵ فوریه ۲۰۰۹
به گزارش تورنتو استار، روز ۳۱ ژانویه هزاران نفر از مردم تامیلی تبار مقیم تورنتو، پیر و جوان و خردسال شانه به شانه یکدیگر علیه جنایات دولت سریلانکا علیه تامیلی ها تظاهرات اعتراض آمیزی تشکیل دادند. یک دانشجوی ۲۱ ساله تامیلی تبار دانشگاه یورک به خبرنگاران گفت:« آیا ما می توانیم تروریست باشیم. ما تنها مردم عادی هستیم که از جور دولت سریلانکا نسبت به هم وطنانمان به تنگ آمده ایم».
هزاران تامیلی تبار از سراسر تورنتوی بزرگ با تشکیل اجتماع ۴۰ هزار تا ۴۵ هزار نفری در تورنتو، صف طویلی در خیابان یانگ و یونیورستی تشکیل دادند. این زنجیر انسانی تا تقاطع یانگ و بلور کشیده میشد. مردم در سرمای سخت تورنتو جمع شدند تا از تمامی دنیا برای هموطنان تحت ظلم خود تقاضای کمک کنند. به گزارش پلیس تنها جمعیت مردمی که در خیابان فرانت حضور داشتند حدود ۳۰ هزار نفر بوده است.
در تورنتوی بزرگ حدود دویست هزار تامیلی الاصل زندگی می کنند و این بزرگترین کامیونیتی تامیلی ها در خارج از سریلانکا است. جنگ ۲۵ ساله مبارزان تامیل و دولت سریلانکا برای احراز استقلال تا کنون به جایی نرسیده و تنها موجب به خاک و خون کشیده شدن مردم بی دفاع شده است. به گزارش های رسیده از این منطقه درگیری ها در تامیل طی چند هفته اخیر به اوج خود رسیده است و بسیاری ازمردم بی گناه کشته شده اند.
در این تجمع بسیاری از خانواده ها به همراه کودکان خود و حتی افراد مسن، نسل جوان و متخصص در کنار دانش آموزان و دانشجویان با حمل پلاکاردهایی که پیکر زخمی و کشته شدگان مردم این دیار را به تمامی دنیا نمایش می داد، حضور داشتند. آنان با حمل پرچم هایی که بر روی آن حک شده بود" کشتار را متوقف کنید" و یا "مردم تامیل را رها کنید" اعتراض خود نسبت به دولت سریلانکا را به گوش دنیا رساندند. خبر جنایات اخیر دولت سریلانکا در این منطقه و در پی آن تشکیل این تظاهرات از طریق خانه های اینترنتی همچون فیس بوک و مای اسپیس و همچنین انجمن های دانش آموزی و دانشجویی، رادیوهای تامیلی در کانادا، روزنامه های تامیلی و سایت های تامیلی کانادایی به اطلاع اعضای این کامیونیتی رسید.
بر اساس آخرین اخبار رسیده نیروهای ارتش، گروه ببرهای تامیل را در دهکده ای نزدیک به جنگل در محیطی به وسعت ۳۰۰ کیلومتر مربع محاصره کرده اند و جنگ سختی بین آنان در حال انجام است. دولت سریلانکا نه تنها آتش بس اعلام نکرده، بلکه کشتار بیش از ۳۰۰ نفر در حملات روزهای اخیر را انکار می کند. آژانس های امداد رسانی بر این باورند که حدود ۲۵۰ هزار نفر در این منطقه زیر رگبار گلوله و آتش هستند. به گزارش سازمان صلیب سرخ طی هفته گذشته در این منطق صدها نفر کشته و یا به شدت مجروح شده اند.
یکی از تظاهر کنندگان که خود متخصص امور حسابداری در یک شرکت معتبر است به خبرنگار تورنتواستار گفت:«بسیاری از کانادایی ها تصور می کنند ما جزو گروه جنگجویان تامیل هستیم. ولی آیا ما نیز می توانیم تصور کنیم همه سفیدپوستان از گروه های ضد سیاه پوستان هستند؟ این عقیده درستی نیست».لیکن پشت این طرز تفکر کانادایی ها ماجرایی وجود داشته است. دولت کانادا گروه ببرهای تامیل را یک گروه تروریستی میداند و همچنین سازمانی را که چندی پیش برای حمایت از ببرهای تامیل در تورنتو اعانه جمع می کرد را نیز مدافع تروریست خواند و عمل آن را محکوم و غیرقانونی اعلام کرد.
یکی از شرکت کنندگان در این تجمع به خبرنگاران گفت:«مردم تامیل هم اکنون به غذا، دارو و یا پناهگاه دسترسی ندارند. بیمارستان ها و یتیم خانه ها همه ویران شده و دولت اجازه نمی دهد مطبوعات وقایع را گزارش کنند. هیچ کس نمی تواند برای نجات از آن شرایط سخت با خانواده یا دوستانش تماس گیرد و درخواست کمک کند».
نوی پیلای مشاور ارشد حقوق بشر در سازمان ملل شرایط ویژه اعلام کرده و قصد دارد با فوریت بیشتری به این مهم بپردازد. یونیسف نیز اعلام کرد:«کودکان در تامیل در شرایط سختی زندگی می کنند. برخی کودکان خردسال کشته یا زخمی می شوند و مابقی در شرایط نابسامانی روزگار می گذرانند». دانیل تول مدیر بخش آسیای جنوبی از یونیسف معتقد است:«بهترین راه حل تغییر مکان سکنه آن منطقه به مکانی امن است تا بتوان به راحتی عملیات امدادرسانی را انجام داد».
یکی از کودکان حاضر در تجمع روز شنبه به خبرنگاران گفت:«دولت سریلانکا تا تمام مردم تامیل را نکشد، آرام نمی نشیند. حال چگونه ما می توانیم دیوالی(جشن نورافشانی هندی) را جشن بگیریم، در حالیکه روزانه حدود ۲۰ نفر را از دست می دهیم؟ ما خوشبختیم، زیرا در کانادا می توانیم درس بخوانیم و زندگی راحتی داشته باشیم. ولی به سر بستگانمان چه خواهد آمد؟». یک دکتر روانشناس تامیلی مقیم تورنتو می گوید:«جنگ ریشه های هویت نژادی را می خشکاند. تامیل دردهای زیادی را تحمل می کند. شاید در اینجا کسی ارتباط مستقیمی با جنگ نداشته باشد، لیکن در زادگاه من مردم با جنگ به دنیا می آیند و زندگی می کنند».
