آتنا و گلرخ عزیز
این نامه را در شرایطی می‌نویسیم که ۱۳ روز از اعتصاب غذای شما می‌گذرد و ۶ روز است که اعتصاب غذای خشک را شروع کرده اید و ما عمیقا نگران سلامت و بالاتر از آن، نگران جان شما هستیم. مبارزه در مقابل بی عدالتی و برای حقوق بشر در همه جای دنیا سخت و فرساینده است. در ایران، جایی که عرصه زندگی و مبارزه شماست، فعالانی چون شما که برای رسیدن به آزادی، برابری و عدالت در همه زمینه‌ها با پذیرش انواع تهدیدات و محدودیت‌ها، با پذیرش خطر دستگیری و زندان بر سر اهداف خود ایستاده‌اند، گنجینه و فانوس راهنمایی برای جنبش‌های اجتماعی و جوانانی که به هر گونه ستمی نه می‌گویند هستید.
امروز به حاشیه رانده‌شدگان جامعه، یعنی همان هایی که تمام این سال‌ها تلاش کرده‌اید صدایشان باشید، به جان آمده و در گوشه و کنار کشور به شکل‌های مختلف اعتراض خود را به وضعیت موجود نشان می‌دهند و حقوق پایه‌ای خود را طلب می کنند. در این زمان، آن‌ها و همه کسانی که برای بهبود وضعیت زندگی انسان‌ها و دستیابی به حقوق‌شان تلاش می‌کنند، بیش از همیشه به شما نیاز دارند.
حتی در سخت‌ترین شرایط و در بدترین زندان‌ها، که قرچک قطعا یکی از آن‌هاست، زنده ماندن و مقاومت شما، نور امیدی بر دل سرکوب‌شدگان این جامعه است. مردم ایران، به وجود، همت و شجاعت شما نیاز دارند. هر آسیب به سلامتی شما، صدا و رمق مبارزات مردمان جان به لب رسیده را می‌گیرد و آن را کم رنگ می‌کند.
این درست همان چیزی است که ناقضان حقوق بشر، آن‌هایی که خودسرانه شما را محبوس کردند، کتک زدند و به زندان قرچک تبعید کردند می‌خواهند. آن‌ها می خواهند صدای شما ساکت شود، شما بی‌رمق و ناتوان شوید، آن‌ها می خواهند شما نباشید.
ما، امضا کنندگان این نامه از شما می‌خواهیم که به اعتصاب غذای خود پایان دهید و برای مردم سرکوب‌شده، به خاطر خانواده و عزیزان‌تان و برای آرمانهایتان زنده بمانید. صدای اعتراض شما به گوش همگان رسیده است. حالا دیگر این ما، همه کسانی که خارج از زندان هستیم، باید بار مسئولیت طرح و پیگیری خواسته‌های به حق شما در پاسخگو کردن همه ماموران و مسئولان نقض حقوق شما و آزادی‌تان از این حبس ناعادلانه و غیرقانونی را برعهده بگیریم.
۲۵ بهمن ۱۳۹۶
خاطره معینی – رویا برومند – سیمین روزگرد – شادی امین – شادی صدر – لادن برومند – مریم حسین خواه – مریم شفیع پور – مسیح علی‌نژاد – منصوره بهکیش – مهرانگیز کار – نسرین ستوده
