شهروند- نسرین الماسی: نمایش “هنر” Art به کارگردانی نعیم جبلی هنرمند ساکن مونتریال بر اساس نمایشنامه یاسمینا رضا روزهای پنجشنبه، جمعه، شنبه و یکشنبه۲۶- ۲۷-۲۸ و ۲۹ اپریل ۲۰۱۸ در سالن Small World Music Centre به صحنه رفت و با استقبال خوب و سالن پر روبرو شد و حتی در اجراهای جمعه و شنبه و یکشنبه به دلیل استقبال بیش از حد، برخی تماشاچیان روی پله ها نشستند.
بازیگران این نمایش که عبارت بودند از بهرنگ رهبری، نعیم جبلی و یاشا خضوعی همه از دانش آموختگان تئاتر و حرفه ای بودند.
این نمایش از ویژگی های بسیاری برخوردار بود و علت استقبال و عکس العمل های پس از آن نیز دقیقا از همین ویژگی ها ناشی می شود. کمتر برنامه ای را دیده ایم که پس از اجرا با عکس العمل های متعدد، متنوع و تحسین کننده در شبکه های اجتماعی روبرو شود، اما به استناد صفحه ی این برنامه در فیس بوک و نیز صفحات بازیگران و کارگردان این نمایش می توان درجه استقبال و سپاس بازدیدکنندگان را دریافت.
مهمترین اتفاقی که می تواند در هنگام اجرا برای یک نمایش بیفتد همدلی و همبستگی تماشاچیان با بازیگران روی صحنه است. آن جایی که نبض و نفس بازیگر با نبض و نفس تماشاگر یکی می شود و هر دو در اتفاق دخیل و سهیم می شوند، این یکی از آن جان می گیرد و آن یکی از این. هر دو یک جان می شوند. و این در واقع اوج موفقیت یک نمایش است.
در Art متن و کارگردانی و بازی ها و موسیقی و نور همراه با صمیمیت دست به دست هم داده بودند تا واقعه ای را برای بینندگان رقم زنند که بزودی نه فراموش خواهد شد و نه تأثیرش محو، چرا که پرسش های بسیاری را پیش روی بیننده می گذارد و او را مجبور می کند تا در ذهن و واقعیت زندگی اش رد پایی از شخصیت های این اثر بیابد و به محک خود و اطرافش بنشیند.
متن از لایه های بسیاری برخوردار است و کارگردانی و بازی های درخشان بازیگران، به بیننده کمک می کند تا این زوایا و لایه ها را ببیند و لمس کند؛ درگیری سنت و مدرنیته، مدرنیته ای که خود بر لب تیز گرفتار شدن به سنت می ایستد و گاه همچون سلف خود، سنت، سخت و سمج می شود! درگیری عقل و منطق، عاطفه و بی عاطفگی، صداقت و عدم صداقت، جمع و فرد و….
سه دوست، سه یار شفیق تنها وقتی می توانند بی تنش کنار یکدیگر به همزیستی مسالمت آمیز برسند که نقاب از چهره برندارند چرا که برداشتن نقاب همانا و درگیری و ایجاد تنش همان! چاره چیست؟
همین جاست که ذهن راه می افتد و دائم از امکانی به امکان دیگر و از موقعیتی به موقعیت دیگر می پرد تا راه حلی برای فرار از این مخمصه پیدا کند. راه حلی که قطعا یگانه نیست.
بازی های روان و جاندار و طنازانه حتی ثانیه ای نمی گذارند که نمایش افت کند. طنز بسیار شیرینی که در بازی بازیگران موج می زند حکم یک صافی را برای تلخی طنز متن ایفا می کند و به نوعی این فاصله گذاری فرصتی ایجاد می کند تا بیننده تلخی متن را که آغشته و چاشنی زندگی انسان معاصر امروزی ست راحت تر مزه مزه کند و بیشتر به عمق رود تا شاید پاسخی بیابد.
به تمام عناصر و اعضای دست اندر کار، نعیم جبلی، بهرنگ رهبری، یاشا خضوعی، رضا مقدس، مهرزاد وحدت ، رکسانا رضوی و هلیا ایمانی برای تولید چنین اثر زیبا و صمیمی تبریک می گوییم و برایشان آرزوی موفقیت های بیشتر داریم.
و اما یک نکته گویا قرار است این نمایش در مونتریال به صحنه رود که این خبر خوشی ست برای دوستان مونتریالی. همچنین امیدواریم فرصت دیگری پیش بیاید و تورنتویی های مشتاق تئاتر که احیانا این بار اجراها را از دست داده اند، موفق به دیدن این کار خوب نمایشی شوند.
