آرش عزیزی
حدود نیمی از رانندگانی که در شهر شلوغِ برمپتون امتحان می‌دهند رد می‌شوند. نزدیک به ۲۰۰۰ کیلومتر آن‌طرف‌تر در شمال غربیِ انتاریو، در شهر خلوت و آرامِ ۱۵ هزار نفری کنورا اما میزان رد شدن از ۲۰ درصد هم کمتر است.
چنان‌که تعلیم‌دهندگان رانندگی استان خوب می‌دانند، مراکز مختلف آزمون نرخ‌های مختلف قبولی دارند، اما اخیرا شرکتی که مدیر برگزاری آزمون‌های رانندگی است میزان «معمول» ردی و قبولی برای مراکز مختلف را بر اساس آمار چند سال گذشته تعیین کرده است.
مثلا برای مرکز برمپتون، این میزان ۵۳ درصد ردی تعیین شده که بالاترین در انتاریو است. این میزان برای شهری مثل اشاوا، ۳۶ درصد و برای کنورا، که پایین‌ترین میزان را دارد، تنها ۷ درصد است.
این میزان‌های «معمول» را تورنتو استار با درخواستی بر اساس قانون آزادی اطلاعات به دست آورده و در صفحه اول روز سه‌شنبه‌ی این هفته منتشر کرده بود.
به گزارش استار، میزان‌هایی که به عنوان «معمول» تعیین شده در سراسر تورنتوی بزرگ تفاوت‌های بسیار دارد. مثلا در دانزیو، ۵۲ درصد، در اوکویل ۴۳ درصد، در آرورا ۴۰ درصد و در برلینگتون ۳۶ درصد. اما جالب این‌جا است که با کمی رانندگی می‌توان به جایی رسید که میزان ردی بسیار پایین‌تری داشته باشد مثل شهر ۴۰ هزار نفره‌ی اوریلا با ۲۶ درصد ردی.
ممتحنانی که نرخ ردی مراکزشان بیش از ۱۵ درصد با نرخ «معمول» فاصله دارد مورد نظارت قرار می‌گیرند تا کسب اطمینان شوند از قوانین مربوطه پیروی می‌کنند. البته این نرخ‌های «معمول» که دولت استانی تایید کرده میزانی نیستند که مراکز مجبور به اجرای آن‌ها باشند. در صورتی که پس از تحقیقات معلوم شود ممتحن از قوانین پیروی می‌کرده، مهم نیست میزان قبولی و ردی در هر مرکزی چقدر باشد.
پل داگلیش، مدیر عامل شرکتی که ۵۵ مرکز امتحانی در سراسر انتاریو را تحت نظارت دارد در مصاحبه با تورنتو استار گفته است: «به کارمندان گفته نشده که کارشان را برای تطابق با نرخ‌های «معمول» تنظیم کنند… اختلاف‌ها می‌تواند به کلی مشروع باشد». داگلیش تاکید کرده که «انحراف از نرخ معمول» تنها «تحقیق بیشتر» را لازم می‌کند.
به گفته داگلیش از زمان آغاز این قانون در ماه ژانویه امسال بیش از ۵۰ ممتحن با برخوردهایی روبرو بوده‌اند. این «برخوردها» می‌تواند شامل اعمال غیرانضباطی مثل «روشن ساختن انتظارات» و تجدید تعلیم و یا اعمالی انضباطی مثل هشدار و تعلیق گواهی باشد. داگلیش البته گفته که اکثریت عظیم موارد برخوردی غیرانضباطی بوده است و «تقریبا همیشه تاثیر مطلوب را داشته است».
در انتاریو هیچ قانونی نیست که رانندگان را وا دارد آزمون رانندگی را در نزدیکی محل زندگی خود انجام دهند و در نتیجه بسیاری از رانندگان تصمیمی «استراتژیک» می‌گیرند تا آزمون را در جاهای دورافتاده‌ای بدهند که دریافت گواهینامه راحت‌تر است. بعضی مدارس تعلیم رانندگی در تورنتو از متقاضیان ۲۰۰ دلار می‌گیرند تا آن‌ها را برای امتحان به شهرهای کوچکی مثل بنکرافت ببرند.
ممتحنان می‌گویند تفاوت‌های فاحش در میزان رد و قبولی می‌تواند به دلیل شماری از علت‌ها باشد از جمله تفاوت سطوح ترافیک یا دشواری جاده‌های بعضی شهرها. به گفته ی آن‌ها در ضمن شمار ردی بالا در مراکز شهری مثل برمپتون به دلیل حضور بسیار مهاجرانی است که با قوانین رانندگی انتاریو آشنایی ندارند.
برایان پترسون، رئیس اتحادیه امنیت انتاریو، گفته است این اعمال جدید و اعلام نرخ‌های «معمول» مفید هستند و به نظارت بیشتر بر کار ممتحنان کمک می‌کنند. پترسون می‌افزاید که باید قانونی اعمال شود که متقاضیان را مجبور کند در نزدیکی محل زندگی خود امتحان بدهند تا نزدیک همان شرایطی باشند که معمولا با آن روبرو هستند. پیشنهاد دیگر پترسون دشوارتر کردن آزمون‌ها در شهرهای کوچک است.
