بالاخره پس از هفته‌ها و ماه‌ها تلاش بی‌وقفه، چانه زدن و آرزو کردن، تورنتو موفق شد میزبانی بازی‌های پان آمریکن ۲۰۱۵ را به چنگ آورد.
شهروند ۱۲۵۵ پنجشنبه ۱۲ نوامبر ۲۰۰۹
بالاخره پس از هفته‌ها و ماه‌ها تلاش بی‌وقفه، چانه زدن و آرزو کردن، تورنتو موفق شد میزبانی بازی‌های پان آمریکن ۲۰۱۵ را به چنگ آورد. نمایندگان سازمان ورزشی پان آمریکن روز جمعه در جلسه‌ی خود در گوآدالاخارای مکزیک (که میزبان بازی‌ها در سال ۲۰۱۱ است) پس از تماشای نمایشِ ۳ شهر رقیب (تورنتوی کانادا، لیمای پرو و بوگوتای کلمبیا) میزبانی را در همان رای اول به تورنتو سپردند. با این حساب تورنتو از همین الان آماده‌ی برگزاری این بازی‌ها، که نیمه‌المپیکی مخصوص ورزشکاران سراسر قاره‌ی پهناور آمریکا هستند، می‌شود.
این خبر، که البته حتماً مخالفان بسیاری در بین تورنتویی‌ها هم دارد، برای بسیاری دیگر از هم‌شهری‌های ما خبر بسیار شیرینی بود. بخصوص که تورنتو قبلا دو بار در دستیابی به میزبانی المپیک ناکام مانده و همیلتونِ همسایه نیز دو بار در راه میزبانی بازی‌های مشترک‌المنافع متوقف شده است. تورنتو در ضمن زمانی خواهان برگزاری نمایشگاه بین‌المللی هم بود که هرگز موفق به ارائه نامزدی مناسب نشد.
دالتون مک‌گینتی، نخست‌وزیر انتاریو، که عالیرتبه ترین مقام سیاسی حاضر در مکزیک بود پس از خبر اعطای میزبانی به تورنتو گفت: "تعهد ما، وعده‌ی ما، عزم ما و قول ما این است که بهترین بازی‌های پان آمریکن تاریخ را برایتان ارائه کنیم".
هفته‌ها تلاش
کمیته‌ای که مسئول نامزدی تورنتو بود ماه‌ها و هفته‌ها بود که تلاش می‌کرد نظر نمایندگان سازمان را جلب کند و از هیچ اقدامی در این راه کوتاهی نکرد. مثلا وقتی نمایندگان برای بازدید به تورنتو آمدند خدمات کاملی به آن‌ها ارائه شد و از جمله قطار GO چند ساعت تعطیل شد تا نمایندگان در سفری اختصاصی با این قطار از بخش‌های مختلف منطقه‌ی تورنتوی بزرگ بازدید کنند. این تلاش‌ها تا آخرین لحظات هم ادامه داشت. سازمان‌دهندگان تحفه‌های کانادایی مثل بستنی به نمایندگان صاحب رای تعارف می‌کردند و از طرف دیگر نمایش خود در گوآدالاخارا را بارها و بارها تمرین می‌کردند.
نمایش تورنتو در گوادالاخارا بسیار چشمگیر بود. ورزشکاران مختلف (از ژیمناست تا والیبالیست، از تنیسور تا دونده) روی صحنه آمدند و هیئتی ۶۰ نفره به ریاست دالتون مک‌گینتی نیز حاضر شد. علاوه بر مک‌گینتی، شهردار تورنتو، دیوید میلر (که البته در زمان برگزاری بازی‌ها دیگر شهردار نخواهد بود) نیز حضور یافت. از دولت محافظه‌کار فدرال هم البته گری لون، وزیر ورزش، حاضر بود. اوسین بولتِ جامائیکایی، سریع‌ترین دونده‌ی جهان، که تابستان گذشته در استادیوم وارسیتی دانشگاه تورنتو مسابقه داد نیز به نفع تورنتو سخنرانی کرد.
پایان نمایش با پخش فیلم تاثیرگذاری از جوان‌هایی از سراسر قاره‌ی آمریکا و دریای کارائیب بود که در تورنتوی ۷۲ ملت بزرگ می‌شوند و تمرین می‌کنند و شاید تا شش سال دیگر بتوانند در پان آمریکن ۲۰۱۵ مسابقه دهند.
رقبای مغلوب
دو رقیب تورنتو دو شهر از آمریکای جنوبی، بوگوتای کلمبیا و لیمای پرو بودند که هر دو بر خلاف تورنتو پایتخت کشورهای خود هستند. رئیس‌جمهور هر دو کشور، آلوارو اوریبه از کلمبیا و آلن گارسیا از پرو، (برخلاف استفن هارپر، نخست‌وزیر کانادا) در این مراسم حاضر شدند، اما به گزارش رسانه‌ها، نمایش آن‌ها رویهمرفته خشک و خالی‌تر از نمایش پرشور تورنتو بود.
به نظر می‌رسد لیما بخصوص تلاش کرده است بر احساسات نمایندگان تاثیر بگذارد و به این اشاره کرده که کانادا قبلا دو بار میزبان بازی‌ها بوده (وینیپگ ۱۹۶۷ و ۱۹۹۹) و الان دیگر نوبت پرو است، اما در نهایت به نظر می‌رسد نمایندگان تورنتویی را انتخاب کرده‌اند که زیرساخت‌های بهتری دارد و برای برگزاری چنین مسابقات عظیمی، متمول‌تر است. نمونه‌ی حی و حاضرِ ارائه میزبانی به شهرهای فقیرتر، همان مکان برگزاری جلسه‌ی انتخاب میزبان بود. کمتر از دو سال به برگزاری پان آمریکن ۲۰۱۱ در گوآدالاخارا مانده است، اما ساخت و ساز بعضی استادیوم‌ها حتی آغاز هم نشده است (بخصوص دهکده ورزشکاران که بسیار مهم است).
فاکتور دیگری که در ارائه میزبانی به تورنتو مهم بود اعطای میزبانی المپیک ۲۰۱۶ به ریو دو ژانیرو (شهری دیگر در آمریکای جنوبی) و نه شیکاگوی آمریکا (که همسایه‌ی تورنتو در آمریکای شمالی است) بود چرا که مسئولان جهانی ورزش معمولا سعی می‌کنند توازنی بین قاره‌های جهان در برگزاری بازی‌ها برقرار کنند.
تاثیر بازی‌ها بر تورنتو
بازی‌های پان آمریکن ۲۰۱۵ مختص تورنتو یا حتی تورنتوی بزرگ نیستند و در واقع در سراسر جنوب انتاریو برگزار می‌شوند. از سنت کاترین در جنوب تا اشاوا در شرق و تا بری در شمال هر کدام میزبان بخشی از رقابت‌های این رویداد دو هفته‌ای خواهند بود. اما مهم‌ترین ساخت و سازهایی که به علت این بازی‌ها انجام می‌شود در تورنتو و همیلتون صورت خواهد گرفت.
تورنتو صاحب مرکز جدید ورزش‌های آبی با دو استخر ۵۰ متری و حوض مجزای شیرجه، دهکده‌ی ورزشکاران و تجهیزات تمرینی جدیدی در پردیسِ اسکاربوروی دانشگاه تورنتو می‌شود. همیلتون نیز استادیوم جدید دو و میدانی خواهد داشت که می‌تواند مورد استفاده‌ی تیم فوتبال کاناداییِ تایگر کتز هم باشد.
در ضمن، چنانچه دیوید پترسون، نخست‌وزیر سابق انتاریو و رئیس کمیته برگزاری بازی‌ها در تورنتو، بارها تاکید کرده است برگزاری بازی‌ها باعث می‌شود دولت ضرب‌الاجل محکمی برای پایان پروژه‌هایی همچون سیستم حمل و نقل عمومی داشته باشد. مثلا قطاری که قرار است ایستگاه یونیونِ تورنتو را به فرودگاه پیرسون منتقل کند.
شهردار در ۲۰۱۵؟
اما چه کسی این افتخار را خواهد داشت که وقتی تورنتو برای اولین بار میزبان رویدادی ورزشی به این عظمت می‌شود شهردار شهرمان باشد؟ دیوید میلر، شهردار کنونی تورنتو، اعلام کرده دیگر نامزد نخواهد شد. چنانکه در گزارش اصلی این هفته می‌خوانید جورج اسمیترمن، معاون دولت لیبرال استانی، این هفته از کابینه استعفا داد تا نامزد شهرداری شود. گزارش این هفته‌ی شهروند در مورد رقبای احتمالی او را بخوانید.
تا برگزاری بازی‌ها هنوز شش سال مانده است؛ باید دید تا آن هنگام چه کسی شهردار شهرمان خواهد بود. این (و در ضمن این‌که دولت استانی و فدرال در آن موقع متعلق به چه احزابی باشد) در ضمن این قضیه را مشخص می‌کند که برگزاری بازی‌ها قرار است چه تاثیری بر زندگی ما تورنتویی‌ها بگذارد. آیا میلیون‌ها و میلیاردها دلاری که برای این بازی‌ها به تورنتو سرازیر می‌شود خرج برنامه‌های دولتی و عمومی که هم اقتصاد را به حرکت در می‌آورند و هم ایجاد اشتغال می‌کنند می‌شود و یا به عنوان سود به جیب شرکت‌های خصوصی می‌رود؟ این سئوالی است که بسیاری از تورنتویی‌ها از الان تا ۲۰۱۵ از خود می‌پرسند.
