نه، باور کنید هنوز تاریخ انتخابات فدرال پیش‌رو قطعی نشده است. هنوز حتی معلوم نیست که اصلا انتخابات داشته باشیم یا نه!
شهروند ۱۲۴۶ پنجشنبه ۱۰ سپتامبر ۲۰۰۹
نه، باور کنید هنوز تاریخ انتخابات فدرال پیش‌رو قطعی نشده است. هنوز حتی معلوم نیست که اصلا انتخابات داشته باشیم یا نه!
اما به اتاوا و به وضع احزاب فدرال که نگاه کنید انگار همه احزاب کارزار انتخاباتی خود را آغاز کرده‌اند. از وقتی که ایگناتیف در سادبری اعلام کرد که به هارپر رای اعتماد نمی‌دهد همه درگیر جو انتخابات شده‌اند.
اما چرا انتخابات هنوز قطعی نشده است؟
برای رفتن به انتخابات هر سه حزب اپوزیسیون باید به هارپر رای عدم اعتماد بدهند. حتی اگر یکی از این احزاب از هارپر حمایت کند، چند ماه دیگر به عمر دولت اقلیتی که او تا به حال به زور همه نوع زیر پا گذاشتن اصول و اقدامات غیردموکراتیک (مثل کمک گرفتن از ملکه‌ی بریتانیا برای تعطیلی پارلمان) در قدرت حفظ کرده است، اضافه میشود. اما حالا که لیبرال‌ها گفته‌اند به هارپر رای نمی‌دهند، مگر میشود حزب نیودموکرات یا بلوک کبک مانع سقوط دولت محافظه‌کاری شوند که اینقدر شب و روز به آن حمله می‌کنند؟ و مگر میشود هارپر که همین چند ماه پیش به لیبرال‌ها حمله می‌کرد که با "سوسیالیست‌ها و جدایی‌طلبان" ائتلاف کرده‌اند، امروز خودش دنبال مذاکره با همان سوسیالیست‌ها و جدایی‌طلبان برای حفظ دولتش برود؟
این‌جا است که پرده‌ها کنار می‌رود و معلوم میشود احزاب مختلف برای در قدرت ماندن دست به چه کارهایی که نمی‌زنند.
اگر می‌خواستیم حرف‌های رهبران احزاب را باور کنیم قاعدتا تا الان باید انتخابات قطعی شده بود. اما اینچنین نشده است. چرا که
۱) نیودموکرات‌ها به رهبری لیتون، که همین چند هفته پیش در مذاکره با هارپر گفته بود احتمال حفظ دولت هارپر توسط حزبش "از همه کمتر است"، سه خواسته از دولت هارپر مطرح کرده‌اند: بیمه‌ی بیکاری، حفظ حقوق بازنشستگی و نرخ‌های کارت‌های اعتباری و ماشین‌های خودپرداز. آن‌ها گفته‌اند اگر به این خواسته‌ها عمل شود به هارپر رای اعتماد می‌دهند.
۲) بلوک کبک به رهبری ژیل دوسپ، که سومین حزب بزرگ مجلس کانادا است، گفته ما کاری به کار بقیه‌ی کانادا نداریم و هر وقت به نفع کبک باشد رای مثبت می‌دهیم و هر وقت نه، رای منفی. و بعد هم خواسته‌هایی مطرح کرده که هارپر می‌تواند با تمکین به آن‌ها دولتش را حفظ کند: کمک به صنعت جنگل، کاربست قانون "فقط فرانسوی" به نهادهای فدرال در کبک.
۳) و گرچه هارپر هر روز علیه "ایدئولوگ‌های چپ" در ان.دی.پی و "جدایی‌طلبان" و "تجزیه‌طلبان" در بلوک کبک سخنرانی می‌کند همه می‌دانند که چقدر شیفته ی خانه‌ی شماره ۲۴ خیابان ساسکس درایو است. او تا به حال برای حفظ قدرت هر کاری کرده و بعید نیست این بار هم به نوعی انتخابات را به تعویق بیاندازد بخصوص که برای این کار کافی است فقط لیتون یا دوسپ را راضی کند. (نه هر دوی آن‌ها). البته در دنیای واقعی معلوم نیست او چگونه می‌خواهد این کار را بدون ضربه‌ی بیشتر به پایگاه اجتماعی خود انجام دهد.
اما احساس مردم چیست؟ رهبران ان.دی.پی راست می‌گویند که مردم نمی‌خواهند چهارمین انتخابات را در پنجمین سال برگزار کنند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که ۵۷ درصد مردم مخالف ساقط کردن دولت محافظه‌کار به دست اپوزیسیون هستند. اما چه شده که مردم دل خوشی از انتخابات ندارند؟ باور کنید قضیه این نیست که حوصله ندارند سالی یکبار فرم رای دادن پر کنند. موضوع بر سر این است که هیچ حزبی آلترناتیو خاصی ارائه نمی‌دهد و بعد از انتخاب به هرحال به پلاتفرم‌هایش وفادار نمی‌ماند و برای همین بسیاری از مردم دیگر نمی‌خواهند وقت و پول مالیات‌شان برای رای دادن تلف شود (بیهوده نیست که میزان مشارکت در انتخابات مدام پایین و پایین‌تر می‌رود).
بخش عمده‌ی کانادایی‌ها می‌دانند که هارپر حتی به سیاست‌های حزبش هم متعهد نیست. او همان محافظه‌کاری است که لیبرال‌ترین خرج‌های دولتی را برای نجات شرکت‌ها کرد. او همان کسی است که قول اصلاح مجلس سنا را داده بود و آن را پر از افراد تیمش و قوم و خویش‌های آن‌ها کرد. اما بقیه چطور؟ چه کسی آلترناتیوی به کانادایی‌ها ارائه می‌دهد؟
ایگناتیف که در کنوانسیون حزبش در ونکوور اصلا خبری از جهت‌های سیاستی حزبش نبود و هنوز معلوم نیست دولت او چه فرقی با هارپر خواهد داشت؟ او اگر می‌خواهد مردم تبلیغات محافظه‌کاران را در مورد "خارجی" بودنش باور نکنند باید به جای تلاش مداوم برای اثبات "عشق حقیقی میهن‌پرستانه"، سیاست‌های آلترناتیو واقعی پیش روی مردم بگذارد.
یا جک لیتون که برای ائتلاف با لیبرال‌ها حاضر شد از مهمترین نکات پلاتفرمش مثل لزوم خروج نیروها از افغانستان و قطع معافیت‌های مالیاتی شرکت‌ها بگذرد؟ کنوانسیون اخیر نیودموکرات‌ها در هالیفکس بیش از آن‌که آلترناتیوی به مردم ارائه دهد، نوعی مراسم جمعی سوگند وفاداری به رهبری لیتون و جستجوی راه‌های "جادویی" برای راه یابی به دولت (احتمالا در ائتلاف با لیبرال‌ها) بود.
کانادایی‌ها انتخابات نمی‌خواهند چون در میان حادترین بحران اقتصادی به نظر نمی‌رسد کسی آلترناتیوی به آن‌ها ارائه کند. شاید اگر رهبران حزب نیودموکرات، که حزب کارگران کانادا است، به این حرف رهبران کارگری که می‌گویند "کارگران خرج بحران سرمایه‌دارها را نخواهند داد" گوش کنند و با رد امکان ائتلاف با لیبرال‌ها، پلاتفرمی علیه نظام سرمایه‌داری و بحران‌هایش روی میز بگذارند، همه چیز می‌تواند عوض شود.
