نوروز

فرخنده نوروز پیروز و خجسته ایام باستانی یادگار نیاکان پر افتخار بر همه ایرانیان و دوستان عزیز در سراسر عالم مبارک باد.

خوانندگان عزیز معمولاً رسم بر این است که در مناسبت های مهم و مخصوصاً اعیاد، ما ایرانیان به دید و بازدید می رویم و به یکدیگر تبریک می گوئیم. یکی از مهم ترین اعیاد ایرانی که از زمان باستان تا کنون پابرجا مانده و شاید به جرأت بتوان گفت قدیمی ترین رسم باستانی است که با تغییراتی جزئی در دوران ما نیز اجرا می شود عید نوروز است.

دوستان عزیز نوروز ۸۹ نوروزی متفاوت بود زیرا مجمع عمومی سازمان ملل متحد روز سه شنبه چهارم اسفندماه ۸۸، ۲۳ فوریه ۲۰۱۰ و در آستانه نوروز قطعنامه ای را به تصویب رساند که به موجب آن عید نوروز اول فروردین ( ۲۱ مارچ) به عنوان روز جهانی نوروز شناخته شد. به این ترتیب از این پس این روز بایستی در تقویم ملی همه کشورهای عضو این سازمان ثبت و برای احیای فرهنگ و سنت های نوروز نیز تلاش شود. البته نوروز پیش از این نیز از سوی یونسکو در فهرست میراث فرهنگی بشر قرار گرفته بود اما این قطعنامه به درخواست و البته با حمایت نمایندگان ایران، افغانستان و برخی کشورهای آسیای میانه و مرکزی از جمله تاجیکستان و ترکمنستان به سازمان ملل ارائه و مورد تصویب قرار گرفت.

جهانی شدن نوروز را باید به فال نیک گرفت و کوشش کرد تا “این ایام خجسته را فرصتی برای ایجاد دوستی و آشتی بین نوع بشر و ترویج اتحاد و اتفاق در میان عالمیان” قرار داد و با تکیه بر چنین اعیادی نسبت به برقراری صلح و امنیت در جهان اقدام کرد. اما جدای از بحث جهانی شدن و البته پیام های تبریک شخصیت های مختلف سیاسی، فرهنگی و ورزشی و … پیام تبریک بیت العدل اعظم بهائیان ( هیئت منتخبه جهانی بهائیان عالم) در تبریک نوروز در جای خود بسیار جالب توجه است.

عید نوروز برای بهائیان ایران یک رسم ملی است. همچنین “بهائیان جهان نیز از همه ملل و اقوام” این عید را جشن می گیرند زیرا یک عید مذهبی نیز می باشد. عید مذهبی از آن جهت که مصادف با عید پایان ماه روزه در دیانت بهایی است.

سال های گذشته، ایران وقایع بسیاری را از سر گذراند. وقایعی که بسیاری از آنها چندان خوشایند نبودند. جدای از زندانی شدن ها، شکنجه شدن ها و قتل هایی که اتفاق افتاد که البته در این میان تمام شهروندان چه بهایی و چه غیر بهایی سهمی داشتند، سخت تر شدن وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم، فشاری مضاعف را بر مردم این سرزمین تحمیل کرد.

بهائیان به “آینده درخشان ایران” اطمینان دارند و همچنین”به یقین مبین” می دانند که “عالم آبستن وقایع عظیمه است” و “این درد و الم عمومی و آشوب و هیجان همه جانبه صرفاً رنج سفر در مسیر تحقق وحدت عالم انسانی و تأسیس مدنیت جهانی” است. در این میان وظیفه و نقش ما در این سفر کدام است؟ به عبارتی ابزارهایی که ما باید از آنها استفاده کنیم تا به مقصد برسیم کدامند؟ جواب در ایمان به “اجتناب از هر نوع تعصب و خشونت و نفاق” و “اتحاد و یگانگی” نهفته است. در واقع دوری از تعصبات رایج و متداول، پرهیز از هر گونه اختلاف و ایجاد فضایی سرشار از اتحاد و اعتماد است که می تواند “در کاستن رنج و درد دیگر هموطنان عزیز نقشی مؤثر ایفا نماید.”

خوانندگان عزیز باعث خشنودی است که تعداد کثیری از روشنفکران و آحاد مردم ایران ایمان به ترک تعصبات و ترویج اتحاد و یگانگی و احترام به کرامت انسان ها در احقاق حقوق بهائیان و دیگر شهروندان را لازمه پیشرفت و ترقی خاک پاک ایران می دانند. به امید فردایی بهتر برای ایران عزیز.