آیت الله محمدرضا نکونام از علمای شیعه در قم بازداشت شد

۲ Comments

1. 

   vahid on آوریل 17, 2015 at 3:55 ب.ظ

   با سلام
   حضرت آیت الله محمدرضا نکونام استاد حوزه علمیه قم صبح دیروز، پنج شنبه مورخ ۱۳۹۴/۰۱/۲۸ به دستور مجتهدزاده دادستان دادگاه ویژه روحانیت قم، دستگیر شده و به سلول انفرادی انتقال داده شده است.
   از شما خبرگزاری محترم که پیوسته در راستای پاسداشت آزادی و کرامت انسانی قدم برداشته اید، تقاضای اطلاع رسانی و آکاه سازی شایسته را دارم.

2. 

   علی on فوریه 3, 2015 at 8:24 ق.ظ

   به نام خدا
   هموطن گرامی سلام
   قضاوت امروز مردم و معیارهای ارزیابی سلامت رهبری ایران
   شاخص جامعه‏اى که به سلامت حرکت مى‏کند، فاصله گرفتن آن از سه عنصر «فقر»، «جهل» و «استبداد» است. اگر روند عمومى جامعه‏اى سیر در دورى از سه عنصر یاد شده باشد، آن جامعه براى زندگى مناسب است و جامعه ای است که حرکت سالمی دارد. ریشه‏ى تمامى مفاسد جامعه و بزه‏کارى‏ها به سه امر گفته‏شده باز مى‏گردد. بر این پایه، رهبری جامعه‏اى سیر سالمی دارد که آگاهى‏هاى عمومى، رفاه نسبى، عادى، ابتدایى و عمومى و عدالت و دورى از ستم، ستمگرى و استبداد در آن به کم‏ترین میزان برسد؛ ولى در شناخت این شاخص‏ها مشکلى است و آن این که جامعه تا نحوه‏ى سیر خود را در این سه امر بنمایاند، زمان مى‏برد. ما با نگاه به رفتارهاى انسانى و جهت‏گیرى‏هاى وى مى‏توانیم رشد طبیعى او را در هر چند ماه مورد سنجش و ارزیابى قرار دهیم و سلامت طبیعى و عادى یا بیمارى او را به دست آوریم و امورى را که نمایان‏گر درجه‏ى تکامل روانى اوست، ارزیابى کنیم؛ ولى رشد یا انحطاط جامعه و تکامل و تحول آن، به‏راحتى آزمون‏پذیر نیست و گاه چند دهه مى‏گذرد تا نتایج سیاست‏گذارى‏هاى حاکمان و کفایت یا بى‏کفایتى آنان در مدیریت جامعه و اوج و حضیضى که به جامعه وارد کرده‏اند، مشخص شود. براى به دست آوردن این که آیا جامعه سیر سالمى دارد یا بیمار است، دست‏کم باید دو دهه بگذرد تا به دست آید آیا آگاهى‏هاى عمومى آن افزایش یافته است؟ آیا فقر مهار شده و استبداد در آن افول داشته است؟ آیا جامعه آزاد و مستقل است یا به وابستگى‏هاى مصنوعى دچار شده است؟ تشخیص بیمارى‏هاى روانى جامعه، بدون گذر دست کم بیست سال براى عموم افراد ملموس نمى‏شود و پدیده‏هاى جامعه، قدرت تحلیل آزاد نمى‏یابد و روند تکاملى یا انحطاطى آن برجسته نمى‏گردد و امروزه با گذر بیست و پنج سال از رهبری آیت الله خامنه ای ، می توان سلامت این رهبری و نتایج مدیریتی وی و ارزش آن را ارزیابی کرد.
   انسان مراحل رشد از کودکى، نوجوانى، جوانى، میان‏سالى و پیرى دارد که سیر طبیعى اوست و هر دوره در جسم و جان آدمى آثارى مشخص دارد که جدول سلامت رشد او را در تمامى زمینه‏ها به صورت مشخص به دست مى‏دهد؛ اما جامعه، داراى جدول رشد کوتاه‏مدت نیست و چگونگى رشد جامعه با گذشت هر چند دهه، قابلیت بررسى و آزمون و نیز فهم عمومى مى‏یابد که آیا کمال جامعه در این سال‏ها محقق شده است و مدیران و کارگزاران به ویژه رهبری، کارنامه‏اى موفق داشته‏اند یا خیر؟ البته حال و هواى جامعه به صورت جزیى نمودهایى در رابطه با عناصر سه‏گانه‏ى گفته شده دارد و این که آیا رو به سلامت و سعادت حرکت مى‏کند یا خیر، با معیارهایى هم‏چون آزادى و بسط در سیاست‏هاى مدیریتى، بهبود وضع معیشت مردم و امید به زندگى و رشد علوم قابل بررسى است؛ ولى این امور اگر با نظرسنجى به دست آید، تابع احساسات جمهور است و نمى‏شود به آن اعتماد داشت و بر اساس آن، میزان رشد و درصد تکامل جامعه را به دست آورد؛ بلکه تنها راه مطمئن براى تحلیل و قضاوت سیر معیوب یا سالم جامعه، گذر زمان و نگاه به حال جامعه است که به صورت عینى به چه چیزى تبدیل شده است و این قضاوت فارغ از آمارهایى که گاه غیر واقعى یا ساختگى است، بهترین داورى در مورد پیشرفت یا انحطاط جامعه است.
   رهبری جامعه توسط ایت الله خامنه ای با گذشت بیست و پنج سال ، هم اینک این قابلیت را دارد که با شاخص‏هاى سلامت، مورد ارزیابى قرار گیرد و کارآمدى نظام سیاسى یا ناکارآمدى و مشروعیت آن، مورد قضاوت مردم قرار گیرد و به دست آید که آیا در این دو دهه و نیم رشد و تکامل جامعه به گونه‏اى بوده است که از دوره‏ى کودکى به دوره‏ى نوجوانى یا از آن به دوره‏ى جوانى درآید؟ یا در این مدت، جامعه رشد سالم نداشته و با آن که پیکره‏ى آن رشد کمّى یافته است، ولى از لحاظ روانى همانند کودکان رفتار مى‏کند و بیمار است و مردم نسبت به هم نامهربان شده و توان خرید آنان پایین آمده و شمار اقشار ضعیف و فقیر جامعه زیاد شده است. ممکن است کمال جامعه‏اى با توجه به سرعت کندى که در رشد دارد، به صدها سال برسد تا از دوره‏اى به دوره‏ى دیگر عبور کند و ممکن است جامعه‏اى با رهبرى‏هاى داهیانه، در عرض چند دهه، ره چند صد ساله را بپیماید؛ چنان‏که رهبرى حضرت امام خمینى رحمه‏الله چنین ویژگى‏اى را داشت و امت اسلامى را در کم‏تر از سه دهه، ره چند صد ساله بردند؛ اما رهبری آیت الله خامنه ای در مسیر سلامت مردم نبوده و زخم فقر و آسیب های روانی فراوانی به مردم به ویژه از بعد استبدادطلبی و ظلمی که در این حاکمیت جریان دارد ، وارد آورده است.
   جامعه گاه شتاب کندى مى‏گیرد و مشخص نیست که به سوی انحطاط و فساد در حال حرکت است و عموم افراد نمى‏توانند ذیل آن را پیش‏بینى نموده و پایان این کتاب را بخوانند؛ از این رو، با آن همراه مى‏شوند و مى‏پندارند رو به کمال مى‏روند در حالى که جز انحطاط نمى‏پویند و به تعبیر ما فرجامى جز قتلگاه بشریت ندارند.
   باید توجه شود که در شاخص علم و سواد، نباید کمّى‏نگر بود و آمار ثبت اختراعات و تولیدات علمى را دلیل بر رشد علم گرفت و از آن ذوق‏زده و خودباخته شد؛ بلکه باید آرامش و آسایشى که علم به زندگى‏ها مى‏بخشد، معیار رشد آگاهى قرار گیرد. جامعه در صورتى رو به آگاهى مى‏رود که زندگى‏ها در آرامش و نعمت، کمال یابد؛ وگرنه رشد فن‏آورى و توسعه‏ى تکنولوژى بدون حصول آرامش روانى، خبر از انحطاط و سقوط جامعه مى‏دهد، نه از رشد و تکامل روانى آن. براى نمونه، هم‏اینک بعد احساس و عاطفه و نگه داشتن حرمت ها رو به ضعف می باشد و فضایى سرد و بدون احساس را بر روابط اجتماعی حاکم کرده است که این امر نشانه‏ى بیمارى و انحطاط و نتیجه حاکمیت استبداد و هتک حرمت انسان‏ها توسط حاکمی مستبد است. در زمینه‏ى فقر نیز در ایران چنین بوده است که سرمایه‏ى درصد اندکى از مردم، رشد داشته و بیش‏تر مردم، روز به روز فقیرتر و وابسته‏تر مى‏شوند.
   معیارهاى رشد جامعه هنوز علمى و مورد توافق همگان نیست، ولى معیار «گذر زمان»، نحوه‏ى زندگى مردم را به صورت عینى براى آنان ملموس و تجربى مى‏سازد و مردم که در مسیر رشد جامعه، اسیر احساسات هستند، بعد از گذشت چند دهه به خوبى و با اطمینان کامل مى‏توانند در مورد رشد یا انحطاط جامعه خود قضاوت کنند و حکم دهند. قاتلان چنین جامعه‏اى دیگر نمى‏توانند در مورد گذشته‏ى آن جامعه با احساسات مردم بازى کنند و رشد و تکامل ادعایى به میدان آورند. البته شکارچیان انسان در این صورت باز هم قافیه را نمى‏بازند و یکى را متهم مى‏سازند و او را قربانى مى‏کنند و گناه انحطاط جامعه در این مدت را بر پشت او سوار مى‏کنند و خود تا چند دهه‏ى دیگر در نقاب خیرخواهى براى مردم پنهان مى‏مانند؛ البته اگر آزادى‏خواهى طبل رسوایى آنان را به صدا نیاورد.
   بهترین معیار براى سنجش سلامت و بیمارى جامعه، بررسى سه عنصر جهل، فقر و استبداد در طى چند دهه‏ى گذشته است. البته جامعه‏شناسانِ جامع که فلسفه، روان‏شناسى، اقتصاد و سیاست مى‏دانند، توان پیش‏بینى حوادث آینده‏ى جامعه را مى‏یابند، ولى سخن بر داورى مردم جامعه است که در حکومت‏ ایران، نقش محورى در تعیین حاکمیت دارند و اسیر احساسات و تمایلاتى مى‏باشند که رسانه‏هاى عمومى با ایجاد موج، به آنان القا مى‏کنند و جامعه‏اى بسته، معیوب و بیمار را آزاد و سالم معرفى مى‏کنند؛ اما عنصر گذر زمان و وضع فعلی جامعه ، تمامی حقایق این رهبری را پیش چشم مردم و در معرض قضاوت آنان گذاشته است.
   باید توجه شود جامعه در صورتى رو به سلامت حرکت مى‏کند که در جهت ریشه‏کنى فقر، جهل و استبداد، به صورت چند بُعدى حرکت کند؛ یعنى چنین نباشد که فقرزدایى را دنبال کند، ولى سیاستى براى ارتقاى آگاهى‏هاى عمومى نداشته باشد، یا در محیط اختناق، به رشد سفارشى علم مدد رساند و با منتقدان آزاداندیش برخورد فیزیکی و حذفی دارند؛ چنانچه با پدر نقد علمی ایران؛ حضرت آیت الله العظمی نکونام (مد ظله العالی) با سیاست مشت آهنین مواجه شدند و ایشان را بازداشت نموده و به زور و ظلم و با برخورد استبدادی به زندان افکندند. جامعه در هر موردى که به صورت یک بُعدى پیشرفت داشته است، به پایانى شکست‏آمیز رسیده است. مدیریت جامعه چنان‏چه تک‏بعدى باشد، محکوم به شکست است. براى نمونه، اگر مهر دولتى فقط به مسکن تعلق گیرد و بودجه‏ى دولتى را به این امر اختصاص دهد، آن هم به صورت مستقیم، و دیگر امور مربوط به اداره‏ى کشور در قیاس با آن، بى‏مهر گردد، پى‏آمدهاى اقتصادى نامطلوبى دارد و مسکنى ساخته مى‏شود که گران و پرهزینه می گردد و نان آن و دیگران در سطح وسیعى تأمین نمی گردد. فقرزدایى باید در کنار خود آگاهى‏بخشى و آزادى را داشته باشد که سلامت و کمال جامعه را محقق سازد؛ هرچند گویی بر اقتصاد ایران سیاست گسترش فقر در دستور کار است که مردم در حال ورشکستگی و زمین گیر شدن در این باتلاق ایمان سوز می باشند. به هر روی، سخن این است که باید به قضاوت امروز فهم مردم ایران در مورد نتیجه رهبری ۲۵ سال گذشته و وضع فعلی جامعه که از رنج و فساد و خشونت رنج می برد، احترام گذاشت.