شنبه، ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۸، مرکز اسماعیلی، مجتمع موزه آقاخان، تورنتو
شهروند- قانون عامی هست که می‌گوید توان یک جامعه از مجموع توان‌های اعضایش بیشتر است. و این زمانی پیش می آید که افراد به شکل داوطلبانه دست یاری به سوی هم دراز کنند و به پیشرفت یک‌دیگر کمک نمایند. کانادا یکی از بهترین نمونه های این قانون است. بخش بسیار بزرگی از مهاجران کانادا را افرادی تشکیل می‌دهند که در جستجوی کار و دست‌یابی به حداقل نیازهای زندگی به این کشور آمدند. آن‌ها بودند که در سرمای سوزنده زمستان و گرمای طاقت فرسای تابستان این کشور را ذره ذره ساختند و تحویل نسل بعد دادند تا آن‌ها نیز به سهم خود سنگی بر سنگی بگذارند و آن را آبادتر از پیش به فرزندان خود تحویل دهند تا اینی شود که امروز می‌بینیم.
جامعه ایرانی-کانادایی در مقایسه با اقوامی مانند چینی ها، ایتالیایی ها، یا هندی ها که از دیرباز در این کشور ساکن شده اند جامعه جوانی است. نسل دوم مهاجر به زحمت به میان‌سالی رسیده است و صحبت از نسل سوم هنوز زود است. به دلیل همین جوانی، جامعه ایرانی-کانادایی مشکلاتی را که مثلا نسل اول و دوم ایرلندی‌ها در این کشورکشیدند تجربه نکرده اند. با این‌حال، این جامعه نیز مانند هر مهاجر دیگری چالش های خودش را داشته و دارد و تا ادغام در جامعه بزرگ تر پستی‌ها و بلندی های بسیاری را لازم است پشت سر بگذارد.
جامعه ایرانی-کانادایی دو ویژگی برجسته دارد. یکی سطح بالای تحصیلاتش است و دیگری استمرار مهاجرت. استمرار مهاجرت به این معنا که در چهار دهه گذشته که مهاجرت جمعی ایرانیان آغاز شده از شدت آن کاسته نشده و همچنان با موج های جدیدی از مهاجران ایرانی روبرو هستیم. یکی از نتایج استمرار مهاجرت تغییر دائمی در بافت جمعیتی ایرانیان است. اگر نسل اول مهاجران ایرانی در سه یا چهار دهه پیش مجبور بود ـ به دلیل تعداد کم ایرانیان ـ به سرعت در جامعه میزبان ادغام شود، مهاجران جدید این ضرورت را احساس نمی‌کنند. در شرایطی که پیشرفت اجتماعی در هر جامعه ای رابطه مستقیم با نزدیکی و شناخت فرهنگ آن جامعه دارد، جامعه ایرانی-کانادایی نیز لازم است برای موفقیت و دست پیدا کردن به جایگاهی که سزاوار آن است کوله بار سفر را بر زمین بگذارد و خود را بخشی از جامعه بزرگ تر ببیند. چالش های جامعه بزرگ تر را درک کند و در زدودن آن‌ها شریک شود و به همان اندازه که از جامعه بزرگ تر انتظار کمک دارد خود نیز به جامعه بزرگ تر کمک نماید.
زنان ایرانی-کانادایی ـ مانند همه زنان مهاجر دیگر ـ با چالش هایی فراتر از همتایان مردشان روبرو هستند. بسیاری از آنان کمتر از مردان خانواده فرصت ورود به جامعه بزرگ تر را پیدا می‌کنند. و از بین آنانی که این فرصت را یافته اند تعداد کمتری ـ در مقایسه با همتایان مردشان ـ به موقعیت های شغلی و اجتماعی مشابهی دست یافته اند. با این‌حال تعداد زنان موفق ایرانی در جامعه کانادایی به شکل چشمگیری بالاست. از مدیران شرکت های بزرگ گرفته تا استادان دانشگاه و هنرمندان و صاحبان کسب و کار موفق و ورزشکاران و متخصصان رشته های گوناگون. همین‌طور در بین زنانی که خود تصمیم گرفته اند در خانه بمانند نیز مادرانی که فرزندان موفق تربیت کرده اند بسیارند. در همین چند روز گذشته شاهد مطرح شدن نام دو زن ایرانی-کانادایی در رسانه ها بودیم. شهرزاد رفعتی که از سوی نخست وزیر کانادا به عنوان نماینده کانادا در کارگروه زنان کارآفرین در کشورهای گروه ۲۰ منصوب شد. همین‌طور دکتر جینا پروانه کُدی، مدیر عامل شرکت کانستراکشن کنترل، که پانزده میلیون دلار به دانشکده مهندسی سازه دانشگاه کنکوردیا ـ دانشگاهی که او مدرک دکترایش را از آن دریافت کرد ـ اهدا کرد.
جلد شهروند ۱۷۱۸
یکی از مهم ترین و موثرترین روش های پیشرفت، آشنایی و یادگیری از کسانی است که پیشتر این راه را رفته اند و آماده اند تا تجربه های شان را در اختیار نسل جدید بگذارند. انتقال تجربه و دانش از امکان اشتباه کم می کند و به پیشرفت سرعت می بخشد. “یارا” به همین منظور تشکیل شده است. یارا به معنای یاری دهنده است. آرمان یارا هموار کردن راه پیشرفت زنان ایرانی-کانادایی در جامعه بزرگ تر است. این آرمان از طریق انتقال دانش و تجربه و ایجاد پل ارتباطی بین زنان پیشگام جامعه ایرانی و نسل آماده برای پیشرفت صورت می‌گیرد.
“یارا” نزدیک به یک سال پیش و در پی برگزاری موفقیت آمیز کنفرانسی با موضوعی مشابه در جشنواره تیرگان شکل گرفت. طرح اولیه آن از سوی گلچهره سهراب مطرح شد و در گفتگوهایی که بین پنج نفر که بعدا اعضای هیئت مدیره آن شدند به تدریج پخته شد و حاصل آن به شکل نهادی غیر انتفاعی که نام “یارا” را برای خود برگزید درآمد. ساختار یارا شامل هیئت مدیره ای می شود که متشکل از آتوسا مهدویان، پرنا ثابت ـ استفنسن، گلچهره سهراب، مهرداد آرین‌نژاد، و شهرام تابع محمدی است. خانواده یارا اما بزرگ تر از هیئت مدیره است و بسیاری افرادی که هریک به شکلی به آن یاری می رسانند را در برمی‌گیرد. در این میان باید از شیما حیدری، یسنا بهشتی، آرزو ایران نژاد، حمیده عمرانی، آرش صفوی، غزل دهقانی، پانته آ مارالانی، راحله شاهنگیان، روزبه، و ندا فرازمند نام برد.
هیئت مشاور یارا نیز در حال شکل گیری است که از تعدادی افراد متخصص و آگاه برای حضور در آن دعوت شده است و تاکنون عضویت دکتر رضا مریدی، مریم غیایی، و مریم خسروانی در آن قطعی شده است.
اولین فعالیت یارا، برگزاری همایش زنان پیشگام ایرانی-کانادایی است که در تاریخ ۲۹ سپتامبر برگزار می‌شود. در این همایش چندین زن پیشگام در زمینه های گوناگون، از علوم و پزشکی گرفته تا هنر و تا حقوق و مدیریت و فعالیت های اجتماعی و حقوق بشری تجربه های خودشان را مطرح می‌کنند و در محیطی دوستانه و نزدیک با دیگران به گفت و گو می پردازند. در کنار انتقال تجربه و دانش، هدف مهم دیگری که این همایش دارد طرح این موضوع است که پیشرفت برای همه ممکن و دست یافتنی است. برای این‌کار تنها به پشتکار و برنامه ریزی احتیاج است.
پیش فروش شدن تمامی بلیت های همایش بیش از یک هفته پیش از برگزاری آن از سویی نشان از اهمیت موضوع همایش دارد و از سوی دیگر نیازی که جامعه ایرانی-کانادایی به چنین گردهمایی هایی دارد. موفقیت این همایش، خانواده یارا را تشویق می کند تا از این پس برنامه های مشابهی ترتیب بدهد و تلاش کند تا به گرانش‌گاه جامعه ایرانی-کانادایی در این زمینه تبدیل گردد. یارا تلاش دارد تا فاصله های نادرستی که بین پیشگامان جامعه و اعضای آن بوجود آمده را از بین ببرد و شرایطی فراهم آورد که تجربه و دانش به سادگی و درستی بین افراد جامعه منتقل گردد.
رشد سریع جمعیتی جامعه ایرانی-کانادایی نیاز به نهادهای اجتماعی قابل اعتمادی که هر یک به بخشی از نیازهای این جامعه پاسخ بدهند را برجسته کرده است. تلاش مشترک چنین نهادهایی کمک به ادغام جامعه ایرانی-کانادایی در جامعه بزرگتر است.
برای اطلاعات بیشتر درباره یارا و همایش زنان پیشگام ایرانی به وبسایت آن مراجعه کنید: www.yarasociety.com
