به پیام آور صلح :”نادیا مراد”
ستاره آمد وُبامن، یگانه گشت وُنشست
وشعر ِ تازه ی جان ِ مرا به کُرد سپُرد.
وکُرد با من گفت:
کدام برگ؟ کدامین درخت می داند؟
که در برابر ِ توفانِ بی امانِ خزان
دل ِ ترانه ی تابانِ مان، چگونه شکست.
به غم نشستم وُ گفتم:
به دخترانِ شکفته، سلام باید گفت
که در زمانه ی بیداد،اوج ِ فریاد اند.
وشعله بارترین لحظه های هستی را
به روسفیدیِ جان های خویش می بخشند.
که تا زمانه بداند
هجوم ِ تیره ترین بادهای پاییزی
دهانِ مژده ی مهتاب را نخواهد بست.
خوشا سپیده دمانی که با سرودِ بلند
زشرقِ چشم شما ای کبوترانِ سپید!
بهارِتازه تری را به ارمغان آرند.
درونِ آینه ها شورتان شناور باد!
که دخترانِ درخشانِ آرزوی من اید.
ودر برابرِ سرمای سختِ آن سامان
ترانه خوانِ بهارانِ جانِ آن چمن اید.
کُلن/آلمان. مهرماه ۹۳خورشیدی
