بخش دوم و پایانی
تشخیص
Burnout به عنوان یک بیماری شناخته نشده و درلیست بیماری های روانی نیست، بنابراین تشخیص آن به سادگی انجام نمی شود، زیرا پزشک معیارهای دقیقی برای تشخیص ندارد و ضمنا تشخیص بین “برن آوت” و دیپرشن کار ساده ای نیست- در حال حاضر پزشک روی سیمپتوم های بیمار و شرح حال او حساب می کند و گاهی هم بیمار را نزد روانپزشک می فرستد.
سیمپتوم های روانی
– عدم انگیزه شدید نسبت به کار
– بداخلاقی (کج خلقی) – عصبانیت ناگهانی و گریه های تکراری
– احساس ناامیدی
– احساس بی کفایتی و بی لیاقتی
– میل به گوشه گیری
– کم شدن اطمینان به خود
– احساس عدم امنیت- نگرانی و اضطراب
– اشکال در تمرکز
– از دست دادن حافظه
– اشکال در داوری (مثلا بین خوب و بد)
– عدم تصمیم گیری
– در مواقع شدید فکر کردن به خودکشی
سیمپتوم های بدنی
– خستگی دائمی
– مشکلات دستگاه گوارشی و زخم های معده
-دردهای مختلف- مثل میگرن- کمردرد- دردهای عضلانی و…
– اختلالات خواب
– مشکلات پوستی
– از دست دادن وزن یا اضافه شدن آن
– عفونت های تکراری مثل سرماخوردگی- گریپ- اوتیت- سینوزیت و…
چه کسانی در خطر ابتلا هستند
همه؛ زن و مرد- پیر و جوان
باید در نظر داشت که Burnout یک ضعف و تنبلی و بی حالی نیست، بلکه یک بهم خوردگی وضع بدن است. وقتی هورمون استرس در مغز زیاد می شود، باعث عوض شدن تشخیص های شخص می شود- هر چه استرس بیشتر شود، عکس العمل به آن هم بیشتر می شود و در نتیجه Burnout تولید می شود.
عوامل تولید خطر
– عدم اطمینان به خود- مثلا کارفرما یک پروژه سنگین دارد که انجام نمی شود. اشخاصی که به خود اطمینان ندارند آن را یک شکست شخصی به حساب می آورند و احساس بی لیاقتی به آنها دست می دهد، در صورتی که بی کفایتی بندرت باعث عدم انجام کار می شود.
– توقع زیادی از خود داشتن
– اشکال در محدود کردن حجم کار
– داشتن مسئولیت های خارج از محیط کار- مثل نگهداری از بچه ها- یا پدر و مادر و امثالهم-کار کردن را هدف و مرکز زندگی قرار دادن
– ثابت کردنِ بهترین بودن در همه کارها در محیط کار
نداشتن تجربه کار گروهی و عدم توانایی کمک گرفتن از همکار
چند راهنمایی
مشورت کرد نو راهنمایی خواستن از اطرافیان برای رفع مشکلات موجود در محیط کار برای داشتن پشتیبانی اجتماعی که بهترین سپر برای استرس های مزمن است
– سیمپتوم های بدنی و روانی استرس را شناخت و به آنها جواب داد
– وقتی استرس تشخیص داده شد باید دنبال علت تولید آن گشت و در صورت امکان برطرف کرد
– مشورت باهمکاران و رؤسا برای تنظیم کارها و در صورت لزوم ایجاد تغییراتی در انجام آن ها که می تواند سریع تر و بهتر انجام داد
– تهیه یک لیست از کارهایی که مهم تر هستند و باید سریع تر و زودتر انجام شوند
– یادگیری نه گفتن و قبول نکردن
– شناسایی زمان لازم برای انجام یک کار
– فکر کردن قبل از شروع کار که چگونه کار را باید انجام داد که سریع و کامل انجام شود
– استفاده از زمان استراحت و وقت نهار
– اسیر تکنولوژی نشدن- تلفن دستی و اینترنت باعث می شود که ۲۴ ساعته بشود از شما کار کشید
– عادات زندگی خودتان را مطالعه کنید. بعضی از آنها می توانند باعث استرس بشوند. مثل: مصرف بالای قهوه- چای – شکر- الکل- شکلات- نوشابه های گازدار.
ورزش می تواند به کم شدن استرس ها کمک بکند. متخصصیان عقیده دارند که ۳۰ دقیقه ورزش ۵ باردر هفته به سلامتی روانی و بدنی کمک می کند و باعث خواب بهتر می شود. پزشک تجویزمی کند که مدتی شخص کار نکند. مدت زمان بستگی به وضع شخص دارد ولی نباید خیلی طولانی باشد، که بازگشت به کار را مشکل کند.
این کارنکردن باعث استراحت و بیشتر شدن انرژی در شخص که معمولا از بین رفته، می شود. اماباید بدانیم که درمانِ مشکل نیست و در مدت استراحت شخص باید بتواند کنترل زندگی اش را به دست بگیرد و روش زندگی اش را عوض کند تا منشاء استرس ها را پیدا و آنها را کنترل کند و در صورت امکان نوع کارش را عوض کند.
مشورت با روانکاو و روانشناس با تجربه بسیار مفید و لازم است. انواع مختلف روان درمانی وجود دارد که متخصص با وضع شخص تجویز می کند- اگر در یک موسسه چند نفر دچار “برن آوت”شوند، باید حتما آن موسسه با روانشناس مخصوص کار یا متخصص محیط کار مشورت کند.
پزشک ممکن است داروهای آنتی دیپرشن را تجویز کند. متخصصان انستیتو داگلاس عقیده دارند که درمدت استراحت تغییرات هورمونی ایجاد شده به تدریج طبیعی می شوند. برای بعضی افرادداروها مفید بوده و کمک به بهبود آنها می کند. باید با پزشک در این مورد مشورت کرد.
اگر شما ازبرن اوت رنج می برید باید واقعا از مرخصی بیماری نه فقط برای استراحت، بلکه برای پیدا کردن راه حل هایی برای تغییر در کار و روش زندگی و کنترل آن لازم است و در این مدت دنبال علل تولید بیماری و رفع آن باشید. مشورت با روانشناس متخصص کمک بزرگی است.
