* این مقاله جنبه ی آموزشی دارد نه درمانی، هر دارویی باید با تشخیص و تجویز پزشک مصرف شود.
بخش دوم و پایانی
* ادامه ی عوامل مربوط به ورزش
ـ سطح زمین ورزش: سطح زمین ناهموار فشار بسیار زیادی روی دستگاه عضلانی استخوان مخصوصاً روی مچ پا وارد می کند اگر مجبورید روی این نوع زمین بدوید یا بازی کنید باید مچ پاها و هانش ها را تقویت کنید.
ـ سرعت: برای ورزش هایی که دویدن سریع در آن مهم است باید با متخصص ورزش مشورت شود تا با توجه به نوع ورزش، مدت آن و برای دوندگان طول مسیری که باید طی شود، ترتیبی دهند تا شوک های کمتری به ساختمان استخوان ها وارد شود.
ـ پیشرفت در تمرینات: برای اینکه استخوان ها و عضلات به استرس های مکانیکی عادت کنند تمرین های ورزشی باید تدریجی پیشرفت کنند یعنی به تدریج زمان و حجم تمرین را زیاد کرد.
ـ کم کردن التهاب: خوردن غذاهای اسیدی، نوشیدن غیر کافی مایعات، غذایی که مواد لازم برای احتیاجات بدنی ورزشکار را ندارد و استرس اینها از عوامل پروانفلاماتوار هستند. تمرینات باید برنامه ریزی شده باشند و زمان های استراحت در بین تمرینات در نظر گرفته شود.
گرم کردن بدن: گرم کردن بدن، بدن را برای فشارهایی که در ورزش تولید می شود آماده می کند و همین طور آمادگی بدن برای رفلکس های بهتر مثل تماس با زمین و طرز قرار گرفتن بدن در حرکات ورزشی.
بازگشت سریع بدن به وضع قبل از ورزش: دادن این زمان به بدن بسیار مهم است مخصوصاً در ورزش های طولانی و سنگین تا بدن بتواند اسیدلاکتیک جمع شده را جذب کند و به عضلات اکسیژن کافی برساند و وضعیت عروق خونی را تنظیم کند تا مواد دفعی متابولیک را خارج کنند.
ماساژهای ورزشی مرتب و لباس های فشار دهنده و دستگاه هایی که شوک های الکتریکی تقویت کننده می دهند کمک بزرگی به بدن ورزشکار می کند. مالیدن یخ یا سرما درمانی بهتر است تا دوش آب گرم.
همان طور که ملاحظه می کنید پریوستیت تی بیا یک پاتولوژی کمپلکس است و استراحت به تنهایی کافی نیست و باید یک تیم پزشکی با هم همکاری کنند تا عوامل تولید کننده پریوستیت را شناسایی، تصحیح و درمان کنند.
تشخیص
پزشک متخصص ورزش و یا فیزیوتراپ با معاینات پزشکی، لمس محل درد و یکپارچگی بافت نرم و دریافت تاریخچه کامل بیماری و شرح حال ورزشکار که آیا بیماری های متابولیک داشته یا دارد، آیا اختلات رشدی داشته، آیا عمل جراحی داشته و بیماری های مهم قبلی و عوامل اجتماعی مثل کشیدن سیگار و زیاده روی در الکل، می تواند تشخیص خود را اعلام کند.
اولین شکایت ورزشکار سندروم استرس مدیال تی بیا است که همراه یک درد پیش رونده وابسته به فعالیت وجود دارد که ممکن است در حالت استراحت هم وجود داشته باشد اگر درد ناگهانی شدید شود نشان دهنده شکستگی در محلی است که مکرر تحت شکستگی خستگی بوده است.
پرتو شناسی
در ۵۰ درصد موارد با یک رادیوگرافی ساده ضخیم شدن کورتکس و بلند شدن پریوست و احتمالاً یک خط واضح شکستگی را می توان دید. این رادیو گرافی معمولاً ۲ تا ۳ هفته بعد از شروع درد انجام می شود. اگر پزشک احتیاج به تشخیص سریع داشت می شود از سنتی گرافی استخوان، اسکن استخوان یا MRI استفاده کرد.
درمان
خوشبختانه در اغلب موارد پریوستیت محدود به تاندینوپاتی هایی است که می تواند کاملاً توسط یک حرکت شناس (کینزیولوژیست) درمان شود. دو عضله که در اکثر مواقع صدمه می بینند عبارتند از:
عضله تیبیال آنتریود: عضله ای که پا را به طرف بالا می آورد و نقش ترمزکننده را دارد زمانی که ورزشکار پنجه پایش را روی زمین می گذارد و فشار زیادی به آن می آید که باعث زخمی شدن میکروسکپی و در درازمدت صدمه می شود.
عضله تیبیال پوستریور: عضله اصلی بالا آورنده قوس داخلی پاست که باعث جذب فشار در راه رفتن یا دویدن می شود. عمل این عضله مثل کمک فنر در اتوموبیل است. هم چنین این عضله نقش مهمی در حرکات پا نسبت به مچ پا دارد و باعث چرخیدن پاشنه پا به طرف داخل پا و یا خارج پا می شود و یک فشار زیاد بر روی این عضله به علت استفاده بیش از حد از آن باعث فشار بر روی پریوست شده و تولید پریوستیت می کند.
در این مراحل، درمان می تواند استراحت یا همان طور که گفته شد استراحت با یک برنامه مخصوص ورزشی همراه باشد. در این مرحله درمانگر، عضله هایی را که فعالیت ندارند به فعالیت وا می دارد و به تدریج ورزشکار را به حد اولیه برمی گرداند. این برنامه با استفاده از چسباندن نوارهای درمانی کششی (کینه زیوتیپ) کامل می شود. باید دانست که این نوارها کمک کننده موقتی هستند و باعث درمان پریوستیت نمی شوند. این نوارها باید توسط یک متخصص با تجربه چسبانده شوند زیرا استفاده از آنها احتیاج به دانش بیومکانیک بدن انسان دارد.
نواری که بد چسبانده شده می تواند به جای بهبودی شرایط فرد را بدتر کند. این تکنیک در صورتی موثر است که بتواند پروناسیون پا را کنترل کند. در مراحل شدیدتر که شکستگی تیبیا وجود دارد (در حدود ۵ درصد) حتماً باید به متخصص استخوان (ارتوپد) مراجعه کرد. شکستگی های داخل مفصلی نیز حتماً باید توسط ارتوپد درمان شود. شکستگی های استرسی مدیال مالئول بیشترین خطر جوش نخوردن را دارد.
از بریس مفصل دار ـ آتل بلند اندام و گچ گرفتن هم برای بی حرکتی استفاده می شود.
درمان جراحی و روش های اولتراساند در مورد شکستگی های آنتریور تیبیا و مدیال مالئول و شکستگی هایی که جوش نمی خورند هم استفاده می شود.
برنامه های توان بخشی باید به تدریج تحت نظر متخصص (کینزیولوژیست یا فیزیوتراپ) اضافه شود، آتل را باید در هفته های اول جوش خوردن حفظ کرد.
باید دانست که پاتولوژی های دیگر علائمی شبیه پریوستیت تیبیا دارند مانند:
ـ نارسایی عروقی: کاهش جریان خون سرخرگی یا نارسایی های وریدی یا کلاپس عروق به دلیل فشار زیاد
ـ گیر افتادگی های عصبی
ـ افزایش فشار داخل عضلات که در نتیجه متورم و دردناک می شوند.
ـ التهاب در محل اتصال عضلات
