مسیر مبارزات زنان در ایران پر فراز و نشیب بوده است. پس از انقلاب ۱٣۵۷ نظام حاکم برخی دست آوردهای زنان را از آنان ربود و به دنبال آن مبارزاتی تازه در برابر قوانین تبعیض آمیزی چون قوانین نابرابر خانواده، حجاب اجباری، ممنوعیت صدای زنان خواننده و … شکل گرفت که تا به امروز ادامه یافته است.
در کنار موانع قانونی، قوانین نانوشته و تبلیغاتِ هدفمندِ حکومت نیز عرصه را بر زنان و هر کسی که در راه برابری جنسیتی گام برمی دارد، تنگ تر کرده است.
در چهل سال اخیر، زنانِ هنرمند، نویسنده و شاعر نیز، مانند دیگر زنان این سرزمین، رنجی مضاعف را تحمل کرده اند و همزمان در تغییر وضعیت نابرابر موجود کوشیده اند. سایه ی تبعیض ها و سیاست گذاری های حکومت همواره بر روند خلق و ارائه ی آثار آنان سنگینی کرده است. کنسرت های بانوان، که زمانی با تلاش های بسیار به عنوان راهکاری برای شنیده شدن صدای زنان آغاز شده بود، همچنان برای اجرا با محدودیت های مکانی و زمانی مواجه است، از تبلیغات محیطی محروم است و به علت ممنوعیت فیلمبرداری و عکاسی، تصویری از آنها در حافظه ی هنری این سرزمین باقی نمی ماند.
آثار زنان شاعر و نویسنده به شکل های پیچیده تری سانسور می شود. پرداختن به مسائل زنان همچنان می تواند هر مولفی را در معرض سانسور قرار دهد. برخی «اصلاحیه ها» تنها بر آثار زنانِ نویسنده و شاعر اعمال می شود. تیغ سانسور در مواجهه با آثاری که کلیشه های جنسیتی و چارچوب های مطلوب حاکمیت را می شکند بسیار بُرّنده تر عمل می کند. حتی در بازار کتاب نیز پررنگ کردن آثاری که قالب های موجود را می پذیرند یا تأیید می کنند در راستای به حاشیه راندن آثار انتقادی عمل می کند.
در چنین فضایی است که زنانِ آگاه، نوشتن و خلق آثار هنری را به مبارزه ای دائم و رو به جلو تبدیل کرده اند. آنها انکارکنندگانِ وضعیت موجودند. ساختار به ظاهر استوار مردسالار را نشانه می گیرند و روش های پیچیده و پنهان سانسور را به عقب می رانند.
کانون نویسندگان ایران روز جهانی زن و مبارزات همه ی انسان های برابری خواه را گرامی می دارد و برای برداشتن گام هایی بلندتر و کاراتر کنار آنان می ایستد.
کانون نویسندگان ایران
۱۵ اسفند ۱٣۹۷
