ایران وایر: بیش از ۱۰۰ سینماگر دیگر به بیانیه اعتراضی ۱۰ ماده‌ای سینماگران معترض به «اختناق و سانسور» در کشور پیوستند. در حال حاضر این بیانیه اعتراضی شامل امضای ۳۰۰ سینماگر صاحب‌نام در داخل و خارج از ایران است که از دولت درخواست کرده تا آن‌ها را در بیان عقاید و ارائه کارهای هنری‌شان آزاد بگذارند.
«کیانوش عیاری، شهاب حسینی، کیومرث پوراحمد، کتایون ریاحی، مهناز افشار، امین حیایی و خسرو دهقان» ازجمله صد سینماگری هستند که جدیدا به ۲۰۰ سینماگر معترض قبلی پیوسته‌اند.
بیانیه ۱۰ ماده‌ای سینماگران ایرانی در اعتراض به سانسور و اختناق از تندترین و جدی‌ترین مطالبات جمعی این گروه در سال‌های اخیر است. حدود ۳۰۰ سینماگر طی ۱۰ روز با امضا بیانیه معروف به «۱۰ ماده‌ای» نسبت به محدودیت‌های حاکمیت واکنش نشان داده‌اند. بااین‌حال مسئولان کشور تاکنون واکنشی نسبت به این بیانیه نداده اند.
«علی‌اصغر فرهادی، بهرام بیضایی، ناصر تقوایی، رخشان بنی‌اعتماد، کیانوش عیاری» که همگی از چهره‌های به‌نام تاریخ سینمای ایران هستند از امضاکنندگان این بیانیه و معترض به روند حاکم بر سینمای کشور هستند.
این بیانیه برای اولین بار از سوی خبرگزاری ایلنا در تاریخ ۱۱ آبان و به دنبال توقیف فیلم «خانه پدری»، ساخته «کیانوش عیاری» که پس از اعتراض روزنامه‌ها و مقامات اصول‌گرا و تندرو اتفاق افتاد، منتشر شد.
دراین بیانیه که در ابتدا به امضا ۲۰۰ سینماگر رسیده بود، آن‌ها به فقدان‌های اساسی در سینمای کشور مانند نبود امنیت شغلی، ممیزی‌های زیاد، روند طولانی دریافت مجوز، قاچاق فیلم‌ها، ورود سرمایه‌های مشکوک و سواستفاده از ارزش‌ها به بهانه فیلم ارزشی اعتراض کردند.
در اولین ماده این بیانیه ۱۰ ماده‌ای با اشاره به خروج بسیاری از فیلم‌سازان از کشور نوشته‌شده: «برخی فیلم‌سازان به خاطر ساختن اثری انتقادی، محکوم به زندان، ممنوعیت خروج از کشور و یا با ممنوعیت کار روبرو شده‌اند. تبعیض‌های آشکار در توزیع فرصت‌ها و امکانات، اختناق و سانسور، موجب مهاجرت ناخواسته شماری از سینماگران شده است.»
در ادامه این بیانیه با اشاره به توقیف و سانسور فیلم‌ها از سوی مراکز مختلف جمهوری اسلامی آمده است: «طی سالیان متمادی با تعدد مراکز تصمیم‌گیری برای سینما روبرو بوده‌ایم و همواره از طرف قوای مجریه، مقننه و قضائیه و نیز نهادهای صاحب نفوذ و جریان‌ها و افراد به‌اصطلاح خودسر، فیلم‌های بسیاری توقیف و سانسور شده‌اند.»
این سینماگران درباره سانسور که چهل سال است بر عرصه سینما حاکم است، نوشته‌اند: «سانسور و مراحل دریافت مجوز برای هر بار ساختن فیلم، تبدیل به دیواره‌ای مرگ‌بار شده است. شوراهای پروانه ساخت و پروانه نمایش در وزارت ارشاد، همواره با نگاه سلیقه‌ای و ایدئولوژیک، فیلم‌سازان را پیش و پس از تولید، ناگزیر به دست‌کاری در شکل و محتوای آثارشان می‌کنند. این آثار، ماه‌ها و سال‌ها در چنگال توقیف و سانسور گرفتار می‌شوند و گاه به حبس سرمایه‌های معنوی و مادی سینماگران تا زمان نامعلومی می‌انجامد. برخی آثار باوجود داشتن پروانه ساخت و حتی پروانه نمایش، توقیف می‌شوند. سیاست‌های کنترل محتوا تا جایی است که صاحبان سرمایه امنیت لازم برای سرمایه‌گذاری در صنعت سینما را ندارند.»
سینماگران داخل و خارج از ایران با سواستفاده از «ارزش‌ها» از سوی برخی برای توقیف فیلم‌های در آخرین ماده این بیانیه نوشته‌اند: «سواستفاده از ارزش‌ها به بهانه فیلم ارزشی و به‌قصد تصاحب سرمایه‌های عمومی و ایجاد رانت‌های هنگفت برای نهادها و افراد خاص، اغلب محل درآمدی برای کسانی است که تنها خود و افکارشان را ارزشمند می‌پندارند. این دست افراد و نهادها برای گرفتن رانت‌های بیشتر، به تخریب و زدن انگ‌های ایدئولوژیک به فیلم‌های مستقل روی می‌آورند تا آن فیلم‌ها را از چرخه تولید و اکران بیرون کنند.»
