این ماییم، دست در دست هم/ در آستانه فصلی سرد*
سالگرد بستن پیمان ما با هم، امسال در شرایط ویژه‌ای آغاز می‌شود. حتی دست و دلمان به نوشتن از تاریخ نُه ساله‌مان و یا برجسته کردن دستاورد‌های سال اخیرمان نمی‌رود، که باید این همه را به فرصت دیگری واگذاریم.
اعتراضات چند روز گذشته و متعاقب آن قطع اینترنت از سوی جمهوری اسلامی برای ما چند درس و پیام داشت:
اول این که این بار به شدت از مبارزات ما، دوستان و خانواده‌هایمان در ایران به هراس افتاده اند. می‌دانند نیروهای خارج از کشور در بازنشر و تشویق این حرکات نقش بسیار مهمی بازی می‌کند و شبکه‌های اجتماعی در تنظیم سازمانیابی فعالین جنبش‌های اجتماعی نقش بسزایی دارند. قطع اینترنت قرار است با همه این عوامل مقابله کند.
دوم اینکه ارتباطات مجازی برای ما به عنوان جامعه اقلیت‌های جنسی، حیاتی است.
از زمان قطع اینترنت، برخی از دوستانمان از ایران برایمان از حس “نفس‌تنگی” می‌گویند. آری، همه گروه‌های اجتماعی، در مکان و یا عینیتی بدیهی (زنان، کارگران، دانشجویان، معلمان و …) همدیگر را باز می‌یابند. ما اما نه در مکانی به ضرورت گرد می آییم و نه در عینیتی بدیهی امکان بازیافتن و اتحاد با هم را داریم. دنیای مجازی برای فعالین و گروه‌های سیاسی و اجتماعی، فضایی برای سازماندهی و تبادل نظر و گفتگوست، مکمل زندگی واقعی‌شان است. اما دنیای مجازی و شبکه‌های اجتماعی برای بسیاری از همجنسگرایان و ترنس‌ها که زندگی‌شان دائما مورد سرکوب، تبعیض و مجازات‌های گوناگون، از حبس و شلاق تا شکنجه و اعدام قرار گرفته است، “همانا دنیای واقعی” است. مکان زندگی و گفتگوهای واقعی است. جایگزین و مکمل هیچ چیز نیست بلکه خودش محل “تنفس” است.
به همین دلیل است که حضور ما در این اعتراضات نیز معنایی دیگر دارد. برای ما که حتی حق بیان خودِ واقعی‌مان را نداریم، شرکت در این اعتراضات نه تنها امری قطعی و عاجل که بخشی از مبارزه روزمره‌مان است.
قطع اینترنت برای جامعه ای که بیش از هر گروه اجتماعی در زندگی، عشق و ایجاد روابط و پیشبرد مبارزه‌اش برای تغییر در نظم ناعادلانه موجود به دنیای مجازی وابسته است، یعنی قطع گلوگاه و تلاش برای گسست تمام تار و پود آن.
ما به آینده کشورمان امید داریم. ما به ثمر رسیدن این تلاش‌ها را آرزو می‌کنیم و خوب می‌دانیم هنوز برای بسیاری از شما، حقوق ما در مقابل قیمت بنزین، مسائل مهم سیاسی و اقتصادی و معضلات اجتماعی، غیر قابل طرح و یا در بهترین حالت فاقد اولویت است. با این وجود، ما از هر روزنه‌ای برای طرح خواسته‌هایمان بهره می‌جوییم. از شما هم می‌خواهیم اگر گلوی فریادرسی دارید، صدای ما هم باشید. یا لااقل ما را ببینید و صدای ما را خفه نکنید.
ما در آستانه ورود به دهمین سال تأسیس شش‌رنگ، بر ضرورت استفاده از این ابزار واقفیم. بیش از هر کس می‌دانیم که جان و جهان بسیاری از ما در گرو تداوم ارتباطاتمان در دنیای اینترنت است. حضور ما در اینترنت تنها مقدمه ای است برای حضور اجتماعی ما با هویت و گرایش جنسی واقعی‌مان در آینده‌ای نه چندان دور.
شش‌رنگ، در سال گذشته موفقیت‌های عظیمی کسب کرده است. هر بار با خبر رسانی حول فعالیت‌هایمان دل هزاران هزار تن از دوستانمان را شاد کرده‌ایم. در به بار نشاندن اهدافمان با ما و در کنار ما باشید. ما بیش از پیش به هر دست نوازشگری نیاز داریم. این جهان باطل را بایستی متحدا زیر و رو کنیم.
نتیجه اعتراضات ما و مردم هر چه باشد، قطع اینترنت، ضربه خود را از همین حالا بر اجتماعات مجازی یا بهتر بگوییم “تنفس‌گاه” ما وارد کرده است. با همفکری و خلاقیت بر این مانع جدی زندگی همبسته‌مان فائق آییم. با رعایت مسائل امنیتی گروه‌های واقعی دیدار و حمایت از یکدیگررا ایجاد کنیم، راه‌های کلاسیک خبر رسانی و سازماندهی را به کار ببندیم.
چنین نبوده، چنین نیز نخواهد ماند.
شش‌رنگ (شبکه لزبین‌ها و ترنسجندرهای ایرانی)
۱۹ نوامبر ۲۰۱۹ – برابر با ۲۸ آبان ۱۳۹۸
—————————————————-
*الهام گرفته از شعر فروغ فرخزاد
