صدای امریکا: «ایلان برمن» معاون ارشد رئیس اندیشکده شورای سیاست خارجی آمریکا در واشنگتن، مقاله‌ای با عنوان «این شخص می‌تواند فرمانروای آینده ایران باشد» و زیرعنوان «پهلوی برای ایران ایده‌هایی دارد» را درباره دیدگاه‌های سیاسی شاهزاده رضا پهلوی منتشر کرده است.
برمن در مقاله‌اش در مجله «نشنال اینترست» می‌گوید: «دیدگاه پهلوی، مقاومت بدون خشونت در برابر رژیم مذهبی ایران است.»
وی تاکید می‌کند که ولیعهد پیشین ایران «اکنون برجسته‌ترین رهبر اپوزیسیون دموکراتیک سکولار در برابر جمهوری اسلامی است.»
به گفته برمن، امروز پهلوی در بسیاری از محافل ایرانیان خارج از کشور، و نیز در «خیابان» ایران – جایی که شعارهایی در هواداری از پهلوی در اعتراضاتی که از اواخر سال ۲۰۱۷ در سراسر کشور روی داده، به شکل چشمگیری جلوه کرده است – همچنان فردی بااهمیت و به شدت بانفود است.
برمن اذعان می‌کند که رضا پهلوی «در میان سیاستگذاران و کارشناسان ایالات متحده که بدون شک نام او را می‌دانند و عموما آشنایی اندکی با دیدگاه‌های او دارند، اهمیت کمتری دارد»؛ اما به تازگی، پهلوی و حامیانش «به چند برابر کردن تلاش‌هایشان برای تعامل» با محافل سیاسی در واشنگتن – جایی که «ولیعهد در ملاقات با اندیشکده‌ها و گروه‌های سیاسی گوناگون، دیدگاه‌هایش درباره آینده ایران و جایگاه آن در جهان را با جزئیات بیان کرده است» پرداخته‌اند.
به گفته برمن، پهلوی «بر این باور است که عناصر اصلی رژیم – شامل عناصر ارتش عادی و نیز ارتش مذهبی، موسوم به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی – با ادامه وضعیت موجود کنار نیامده اند و می‌توان آنها را در مسیر تغییر رژیم قرار داد؛ البته به شرط آن که ۱) یک «راهبرد خروج» به روشنی تعریف شده باشد تا به این ترتیب آنها بدانند که خود را درگیر چه کاری می‌کنند، و ۲) دست‌کم از برخی از دارایی‌هایشان (اقتصادی و سیاسی) تحت نظام جدید محافظت شود.»
برمن می‌گوید: «به گفته پهلوی، ایالات متحده برای نیل به این مقصود باید تمرکزش را بر اقدامات هدفمند مانند مسدود کردن اموال و اِعمال ممنوعیت سفر، به عنوان راهی جهت هدف قرار دادن رهبری و طبقه خواص رژیم، تمرکز کند.» وی تاکید می‌کند که «دیدگاه پهلوی اساسا بر مبنای مقاومت بدون خشونت در برابر رژیم مذهبی ایران استوار است.»
برمن می‌گوید: «او این ایده که ایرانیان عادی باید بر ضد آیت‌الله‌ها اسلحه به دست بگیرند را قویا رد می‌کند و به جای آن باور دارد که ایجاد یک «انفجار کنترل شده» (درونی) از طریق ابزارهای غیرخشونت‌آمیز که می‌تواند رهبری جدید را روی کار بیاورد، امری ممکن است.» او می‌افزاید که «در این روند ولیعهد خودش را در کسوتی مشابه یک “وکیل صادق” می‌بیند – یک شخصیت قدرتمند پشت صحنه که می‌تواند گرانش چشمگیر خود را برای حمایت از نهادهای نوظهور یک ایران پسامذهبی به کار بندد.»
برمن، که شخصا با ولیعهد سابق ملاقات کرده است، دیدگاه خودش را نیز بیان می‌کند و می‌گوید که «اگر از پهلوی درخواست شود که بر ایران فرمانروایی کند، او احتمالا با این ایده مخالت نخواهد کرد.» اما برمن این نکته را نیز می‌افزاید که «اما تمام این‌ها صرفا به صورت مفهومی باقی می‌ماند.»
برمن می‌گوید: «در حال حاضر پیام پهلوی این است که ایالات متحده باید طرز تفکر خود نسبت به ایران را به شکل بنیادین تغییر دهد. از نگاه او، هیچ چیز نمی‌تواند جای جدیت رهبران آمریکا را بگیرد. و اگر این جدیت در حقیقت نمود پیدا کند، در آن صورت او مطمئن است که ایالات متحده در«خیابان»های ایران متحدان زیادی را خواهد یافت.
