بهرام پارسی، کوشنده فرهنگی جامعه ایرانیان تورونتو درگذشت. خبر به همین سادگی و تلخی بود. مرگ همیشه تلخ است. او را از همان سال ۱۹۸۴ یکی دو ماه پس از رسیدن به تورنتو می شناختم. نخستین بار که دیدمش برای مداوای قلب در بیمارستانی بستری بود. گروه تئآتر میترا را تازه بنیان گذاشته بودیم و برای یاری جستن از او به دیدارش رفتیم. با رویی گشاده ما را پذیرفت.
بهرام پارسی مدرسه فارسی را برای کودکان و نوجوانان در می سی ساگا راه اندازی کرده بود و با همکاری گروهی آموزگار مهربان و از خودگذشته در این راه تلاش می کرد.
او در میان جامعه کوچک بهدینان (زرتشتیان) نیز کوشا بود و با همت او و گروهی دیگر از بهدینان «کانون فرهنگی زرتشتیان ایرانی تورنتو» در دل انجمن زرتشتیان انتاریو بنیاد گذاشته شد و برای نخستین بار جشن هایی مانند تیرگان، مهرگان و سده که در میان اکثریت زرتشتیان بیشتر هندی تبار از نو زنده شد و گرمای بیشتری به جمع بهدینان در تورنتو بخشید.
کانون فرهنگی همچنان به آن آرمانهای نخستین دلبسته است و روز به روز بر غنای فرهنگی این جمع چند هزار نفره تورنتو افزوده است.
پسین بار او را آیین سدره پوشی همگانی گروهی از نوجوانان بهدین در تورنتو دیدم. بیماری اش (پارکینسون) در این سالهای اخیر او را از فعالیت بیشتر باز می داشت. چند سال پیش از آن هم گروهی از ایرانیان مجلس بزرگداشتی برای او در این شهر برگزار کردند.
خبر تلخ را ساعتی پیش از برادرش فرهاد گرفتم. انگار پتکی و یا آذرخشی که بر سر فرود می آید.
برای همسر و فرزندان او و خانواده های پارسی، بخردان، دادنام، فریدونی، ایرانی، دمهری و کیخسروانی آرامش باد خواهانم.
