گردهمایی اول جون، روز حمایت از کارگران آسیب دیده در کوئینزپارک برگزار می شود

درست ۵ سال پیش بود که در مطلبی با عنوان “یک زن ایرانی برای اصلاح قوانین انتاریو به پا خاسته!” از مریم ناظمی گفتم.

ماه می ۲۰۰۶ بود که با او دیدار و گفت وگو داشتم. مریم در یکی از شعب مدارس مونته سوری معلم بود که در حین کار صدمه ی جسمی دید و به دلیل نداشتن “بیمه ایمنی محل کار” زندگی اش با بحران مواجه شد.

مریم ناظمی در دفتر شهروند ـ می ۲۰۰۶

از آن زمان او به کنکاش در قوانین انتاریو پرداخت و فهمید که  مشکلات پیش آمده برای او به این خاطر بوده که همانند ۳۰ درصد از کارکنان شاغل در انتاریو از مزایای بیمه ایمنی محل کار (Workplace Safety &Insurance Board-WSIB) برخوردار نبوده است.

به او گفتند، طبق قانون، مدارس خصوصی مجبور نیستند که کارگرشان را بیمهcompensation  کنند. همین شد که او راه افتاد تا ببیند چگونه می شود قانون را عوض کرد.

از همان زمان شروع کرد به فعالیت. با سازمانی که مربوط به سلامتی و ایمنی کارگران    (Injured Worker Clinic)  می شود آشنا شد. با Women’s of Inspiration که از گروهی زنان آسیب خورده در کار تشکیل شده آشنا شد. با تعدادی وکیل که به صورت داوطلبانه برای این افراد کار می کنند آشنا شد و به تلاش هایش ادامه داد و داد تا امروز.

مریم ناظمی می گوید: ۳۳ درصد افرادی که در انتاریو کار می کنند بیمه ایمنی محل کار ندارند و همه اینها در شرایطی مثل من قرار دارند. افرادی مثل تحویلدارهای نیمه وقت بانک ها، کارکنان مهدکودک ها، سالن های آرایش، فروشندگان و بسیاری مشاغل دیگر.

خانم ناظمی برای رساندن این معضل به گوش مقامات سخت تلاش کرده است. او نامه هایی که به وزیر کار، نخست وزیر و سایر مقامات انتاریو نوشته و همینطور نامه هایی که از آنها دریافت داشته را در پرونده ای حفظ کرده است. تازه ترین آنها نامه ای ست مفصل که به نخست وزیر انتاریو، آقای دالتون مک گینتی نوشته و در آن تمام مسائل و مصائبی که کارکنان آسیب دیده با آن مواجه بوده اند را شرح داده است. او رونوشتی از این نامه را برای رسانه ها، سران احزاب، تعدادی از نمایندگان مجلس فدرال و انتاریو، و روسای اتحادیه های کارگری و کنگره کار کانادا ارسال کرده است.

خانم ناظمی می گوید: این مهاجران هستند که بیش از دیگران، نسبت به مسائل حق و حقوق کاری شان بی اطلاع هستند. از راه می رسند و به بازار کارهای ناایمن سرازیر می شوند در حالی که نمی دانند، شرح وظایف چیست و اگر کاری خلاف آنچه که وظیفه شان است، برعهده شان گذاشته شد، چگونه باید برخورد کنند.

او تأکید می کند: دولت همانطور که کلاس انگلیسی برای مهاجران می گذارد، باید حق و حقوق محیط کار را هم به آنها یاد بدهد. چرا دانش آموزان دبیرستانی نباید از WSIBچیزی بدانند؟ آنها که در سنینی هستند که می توانند کار کنند و کار هم می کنند، چرا نباید بدانند حقوق کاری شان چیست؟

او در نامه اش به آقای مک گینتی، می نویسد: هیچ توجیهی وجود ندارد که یک سوم کارگران استان شامل WSIB نباشند. برای عدالت و برابری، مزایای بیمه ایمنی محل کار می بایستی تمام نیروی کار استان را پوشش دهد.

تظاهرات سال گذشته مقابل کوئینزپارک

 

مریم ناظمی ۲۳ سال پیش به کانادا مهاجرت کرد. حدود ۱۶ سال از این مدت را درس خوانده و کار کرده. ۵ سال در مدرسه مونته سوری کار کرد و به خاطر صدمه ی جسمی ناشی از شغلش هزینه ی سنگینی پرداخت. او سلامتی کاملش را از دست داد و در مقطعی با مشکلات روانی و افسردگی دست و پنجه نرم کرد، اما چندین سال است که با روحیه ای قوی به دنبال اصلاح قوانین کار انتاریوست. او می خواهد تمام کارکنان استان انتاریو تحت پوشش مزایای بیمه ایمنی محل کار (Workplace Safety & Insurance Board-WSIB) قرار داشته باشند و هیچ استثنایی وجود نداشته باشد.

 

داستان مریم، می تواند داستان بسیاری باشد که ما از آن خبر نداریم، اما مریم، علیرغم آسیب جسمی، حدود هشت سال است که در تلاش برای تغییر قانون در انتاریو برای کارکنان این استان است.  

اول جون روز کارگران آسیب دیده اعلام شده است.

چهارشنبه اول جون ۲۰۱۱ بیست و هشتمین سالگرد حمایت از کارگران آسیب دیده در استان انتاریو است. در ساعت ۱۱ صبح چهارشنبه کارگران آسیب دیده و خانواده هایشان به همراه وکلایی که رایگان برای آنها کار می کنند و دیگر حامیانشان در مقابل پارلمان انتاریو در کوئینزپارک گرد هم می آیند.

مریم ناظمی می گوید:

ما همه به همراه خانواده هایمان در آن روز جلوی پارلمان هستیم تا صدایمان را به گوش نمایندگان پارلمان  و دولت برسانیم.

 

آنها چه چیزی را می خواهند به گوش پارلمان برسانند؟

ـ طی ده سال گذشته WSIB دو بیلیون دلار به کارفرماها  برای تخفیف پرداخته.

ـ پوشش WSIB سهم کارفرما را به میزان  ۲۷درصد کاهش داده

ـ مزایای کارگران آسیب دیده را به میزان ۲۰درصد قطع کرده در مقایسه با هزینه های زندگی

ـ طبق یافته های پرسشنامه ای، ۶۱درصد کارگران آسیب دیده پس از صدمه، بیکار شده اند، در حالی که ۸۹درصد آنها پیش از آسیب تمام وقت به کار اشتغال داشتند.

ـ نرخ فقر بین کارگران آسیب دیده دو تا چهار برابر بیش از دیگر جمعیت انتاریوست.

ـ تقریبا از هر پنج کارگر آسیب دیده یک نفر (۱۸درصد) متکی به کمک های اجتماعی است.

ـ یک نفر از هر ۵ کارگر آسیب دیده پس از آسیب در فقر شدید به سر می برد(کمتر از ۱۰هزار دلار درآمد سالانه). درآمد ۴۱درصد کارگران آسیب دیده کمتر از ۱۵هزار دلار در سال است.

ـ یک نفر از هر ۵ کارگر آسیب دیده پس از آسیب دیگر اتوموبیل ندارد.

ـ ۶۴ پاسخ دهنده اظهار داشته اند که پس از آسیب، از بانک رایگان غذا استفاده کرده اند در مقایسه با ۵ تن که پیش از آسیب هم از بانک غذا استفاده می کردند.

ـ ۲۵ پاسخ دهنده گفته اند که پس از آسیب از خانه های سوبسیدی استفاده می کنند، در مقایسه با ۱۲ نفری که پیش از آسیب ساکن این خانه ها بودند.

ـ گزارش شده که تقریبا نیمی (۴۶درصد) از کارکنان آسیب دیده به دلیل آسیب دچار افسردگی شده اند.

ـ دو سوم کارکنان آسیب دیده به همین دلیل دوستانشان را از دست داده اند، در حالی که ۱۸درصد این کارکنان زندگی خانوادگی شان از هم پاشیده شده است.

 

خانم ناظمی از شما، کارکنان ایرانی شاغل در انتاریو، دعوت می کند تا نسبت به حقوق و سرنوشت خود با حساسیت برخورد کنید و صدای جامعه ایرانی را با دیگر کارکنان انتاریو همراه کنید و به خاطر داشته باشید که حق گرفتنی ست.