امروز به نکته درخور توجهی برخورد کردیم. از هر ۱۲۵ دانش آموز المپیادی ایران ۹۰ نفر در دانشگاه های آمریکا تحصیل می کنند. از هر ۹۶ دانشجوی اعزامی به خارج از کشور، تنها ۳۰ نفر به ایران باز می گردند.
حدود ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار ایرانی در خارج از کشور زندگی می کنند که ۶۰ درصد آنها مقیم آمریکا هستند. همچنین ۲۰۰۰ نفر از استادان دانشگاه در امریکا ایرانی هستند و بر اساس آمارها با سوادترین اقلیت ها در جامعه آمریکا ایرانیانند. مهاجرت در قشر جوان، امروزه برمی گردد به اوضاع سیاسی اجتماعی و فرهنگی ایران که زندگی را دشوار می کند، نبودن امکانات و فقر دانشگاه های ایران و عدم ارتباط با دنیای علمی در سطح بین المللی و بالاخره مسائل اقتصادی و درآمد.
باید گفت پدیده فرار مغزها با مهاجرت تفاوت دارد، چرا که مهاجرت زمانی است که رابطه بین مهاجر و کشور مبدا قطع نشود.
یکی از موتور های اصلی پیشرفت کشورهایی مثل چین، هند، کره جنوبی و برخی از کشورهای مهاجرنشین در کشورهای دیگر این است که آنها توانستند با حفظ ارتباط با کشور مادر، مشارکت فعالی در توسعه صنعتی و علمی این کشورها بکنند. آنچه در ایران می گذرد فرار مغزهاست، نه مهاجرت. در نتیجه مشارکتی که این نیرو در توسعه آینده ایران می تواند داشته باشد به وجود نمی آید. مسلما هر چه امید به آینده بیشتر باشد، میزان مهاجرت تقلیل پیدا می کند، امید به آینده جوانان در رابطه با شغل آینده شان، میزان درآمد آنها، توانایی تشکیل زندگی، ازدواج، خرید مسکن، ماشین، و امثالهم و بالاخره میزان امنیت کشور تماما ارتباط مستقیم با ترک و عدم ترک مملکت دارند. افراد معمولا جذب کشورهایی می شوند که از لحاظ جذابیت و امید به آینده روشن، اطمینان بیشتر داشته باشند. کانادا سرزمین تحقق یافتن آرزوهاست. میدانی است که با آغوش باز برای تاختن نسل جوان آماده است. جوانان از سراسر دنیا به امید آینده ای روشن به اینجا پا می نهند و در نهایت تلاش کنندگان، برنده اند. به عنوان پدر و مادرانی اندیشمند، باید به نسلی که بر حسب سنشان، فقط تمرکز به درس و کار دارند یادآوری کنیم که آنان باید به آینده جسمشان نیز توجه کنند. بهتر است به آنان اطلاعاتی پیرامون حفظ شرایط مالی شان در زمان بیماری و یا عدم توانایی کار بدهیم. آنان باید به لزوم طرح و برنامه ریزی مالی شان واقف باشند و بدانند در بهترین وضعیت سرمایه گذاری با رقمی ناچیز برای آینده شان هستند. در روش پیشنهادی ما برای مثال، یک جوان ۱۹ ساله اگر در ماه ۱۰۰ دلار پس انداز کند، در سن بازنشستگی چیزی حدود ۳ برابر پول پرداختی اش را می تواند برداشت کند که عدد تاثیرگذاری در سرمایه گذاری محسوب می شود. لازم به ذکر است عدد دریافتی به میزان پس انداز ماهانه و سن شخص متغیر می باشد.
بهتر است به جوانانمان پس انداز کردن را بیاموزیم. آنها می توانند با استفاده از طرق مختلف سرمایه گذاری، دوران میانسالی شان را به زمانی امن از جهت مالی مبدل کنند.
*محمد رحیمیان کارشناس ارشد بیمه و سرمایه گذاری و عضو انجمن رسمیAdvocis به شماره ثبت: ۲۰۶۵۸۱۷ مشاورین متخصص بیمه و امور مالی کانادا است.
