کمتر از سه ماه مانده به انتخاباتِ انتاریو، جدل آغاز شده است
آرش عزیزی ـ یکی دو سال پیش اگر از دالتون مک‌گینتی، نخست‌وزیر لیبرالِ انتاریو، یا هر یک از اعضای کابینه‌اش پرس و جو می‌کردید، حتما با اعتماد به نفس زیاد از اقبال بالای پیروزی خود در انتخابات استانی ۲۰۱۱ می‌گفتند. این البته به علت خودبزرگ‌بینی آن‌ها، که لیبرال‌ها امروز زیاد به آن متهم می‌شوند، نبود. بیشتر کارشناسان سیاسی، منجمله همین قلم، آن روزها کم و بیش حدسی مشابه می‌زدند. دو پیروزی قاطع پیاپی برای لیبرال‌ها در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۷، به راست چرخیدن شدید محافظه‌کاران و اتخاذ سیاست‌های مدل مارک هریس توسط آن‌ها و کوچک و کم‌صدا بودن ان دی پی باعث می‌شد شانس لیبرال‌ها را زیاد بدانیم.
اما از آن موقع تا به حال اتفاقات بسیاری افتاده است که دیگر نه دولت لیبرال آنقدر معتمد به نفس باشد و نه کارشناسان آنقدر مطمئن. اتفاقی نیست که در بیشتر نظرسنجی‌های چند ماه اخیر، لیبرال‌ها و رهبرشان، مک‌گینتی، از محافظه‌کاران عقب افتاده‌اند و سایه به سایه توسط ان دی پی به رهبری آندریا هروات تعقیب می‌شوند.
حداقل دو انتخابات مهم در چند ماه گذشته لیبرال‌ها را حسابی نگران کرده است.
یکی انتخابات شهرداری‌ها در اکتبر ماه گذشته که به زلزله‌ای سیاسی در تورنتو منجر شد و در پی آن، راب فورد، سیاستمداری محافظه‌کار با مواضع پوپولیستی راست، به همراه بسیاری از یارانش در شورای شهر به قدرت رسیدند.
دیگری، انتخابات فدرال در ماه مه امسال که در آن نه تنها دولت محافظه‌کار هارپر موفق به فتح دولتی اکثریتی شد که لیبرال‌ها با نتیجه‌ای باورنکردنی شکست خوردند و برای اولین بار در تاریخ به حزب سوم مجلس بدل شدند. آن‌چه حالِ لیبرال‌ها را حتما بیشتر خراب می‌کند این واقعیت است که مهم‌ترین ستون فتوحات هارپر، پیروزی‌های چشمگیرش در انتاریو و تورنتوی بزرگ بود که در آن محافظه‌کاران توانستند قلعه‌های دیرین لیبرال‌ها از میان‌شهرِ تورنتو و مارکهام و ریچموند هیل تا برامپتون و می سی ساگا را یکی پس از دیگری فتح کنند. به علاوه بسیاری از دیگر لیبرال‌های انتاریو، بخصوص در مرکز شهر تورنتو و اسکاربورو، مغلوب ان دی پی شدند.
لیبرال‌ها که خوب می‌دانند ضعفِ ایگناتیف، رهبر وقت لیبرال‌های فدرال، و ناتوانی‌اش در پاسخ به حملات تلویزیونی هارپر از دلایل شکست بود، این‌بار نمی‌خواهند هیچ ریسکی را متحمل شوند و کمتر از سه ماه مانده به انتخابات با توپِ پر به جنگ آمده‌اند.
تبلیغات تلویزیونی: از مثبت تا منفی
لیبرال‌ها حملات تبلیغات تلویزیونی مستقیم خود را آغاز کرده‌اند (گرچه تبلیغات تلویزیونی غیرمستقیم در حمله به هوداک و محافظه‌کاران تحت عنوان “ائتلاف خانواده‌های کارگر” چند ماه پیش آغاز شده بود و با حمله به رقیب اصلی حزب حاکم، عملا به نفع آن‌ها عمل می‌کرد). هفته‌ی گذشته شاهد بودیم که آن‌ها در این سری تبلیغات ۱۵ ثانیه‌ایِ به اصطلاح “مثبت”، که بیشتر شامل نوزادان و کودکان و خلاصه جغله‌ها می‌شد، به برشمردن دستاوردهای هشت سال دولت‌شان پرداختند.
در اولین تبلیغ از این سری سیاه و سفید چند نوزاد از همه‌جا بی‌خبر را دیدیم که صدای راوی از قول‌شان می‌گفت: “در دولت قبلی بچه‌ها برای دو بیماری معاینه می‌‌‌شدند. اکنون برای ۲۸ بیماری معاینه می‌شوند که نشانگر بهبود وضعیت سلامتی است.”
دومی، دختر کوچکی را نشان می‌دهد که مشغول نقاشی در کلاس مهدکودک تمام روز است که در زمان لیبرال‌ها بر پا شده.
در سومی، باز هم دختر دانش‌آموزی را می‌بینیم که به لطف “نخست‌وزیر آموزش و پرورش” (اسمی که مک‌گینتی روی خودش گذاشته بود) دارد در کلاس درسی با کمتر از ۲۳ نفر درس می‌خواند.
و بالاخره در چهارمی، دختری را می‌بینیم که با پدر پیرش برای ازدواج به سوی محراب می‌رود و در این‌جا راوی به این اشاره می‌کرد که زمان جراحی لگن در دولت لیبرال ۱۷۰ روز کاهش یافته است تا پدران پیر بتوانند دختران‌شان را با پای سالم به خانه ی بخت بفرستند.
اما سه‌شنبه‌ی همین هفته، دقایقی پیش از نوشته شدن این خطوط، شاهد آغاز تبلیغات منفی لیبرال‌ها علیه محافظه‌کاران نیز بودیم.
در این تبلیغات، تیتر روزنامه‌های مختلف راجع به تیم هوداک، رهبر محافظه‌کاران، که چنان‌که گفتیم پیشتاز نظرسنجی‌ها است، مدام روی دهنش چسبانده می‌شود؛ تیترهایی که خیلی هم با او مهربان نیستند.
“هوداک با ما مثل احمق‌ها برخورد می‌کند” تیتر روزنامه‌ی ویندزر استار است که تکرار می‌کرد. بعد “مثل ابله‌ها” از گلوب اند میل می‌آید. “طرح او جعلی است” از همیلتون اسپکتیتور می‌آید و بالاخره “داستان تخیلی مالی” از تورنتو استار. (جالب است که تمامی این روزنامه‌ها به جز تورنتو استار در انتخابات امسال از محافظه‌کاران به رهبری هارپر حمایت کردند).
دیگر نکته‌ی جالب در این‌جا است که خودِ مک‌گینتی، که در نظرسنجی‌های شخصی هم حال و روز خوشی ندارد، در هیچ یک از تبلیغات حزبش ظاهر نشده است.
آن سوی تلویزیون
دعواهای انتخاباتی البته محدود به تلویزیون هم نیست و به هر ناحیه که فکرش را بکنید کشیده شده.
مثلا لیبرال‌ها در حرکت دیگری که نشان از آماده بودن‌شان برای حمله و ضدحمله‌های انتخاباتی می‌دهد نامه‌ای مربوط به سال ۲۰۰۶ را منتشر کردند که در آن هوداک، نماینده‌ی نیاگارا که در آن هنگام هنوز رهبر حزب هم نبود، خواهان پرداخت صورتحساب تلویزیون کابلی و مستخدم خانگی خانه‌ی دومش در تورنتو توسط دولت شده بود.
لیبرال‌ها می‌پرسند که اگر هوداکِ راست‌گرا چنان‌که می‌گوید اینقدر عاشق حفاظت از پول مالیات‌دهندگان است چطور خودش از جیب مردم چنین ولخرجی‌هایی می‌کند؟
محافظه‌کاران در پاسخ اشاره کرده‌اند که مک‌گینتی که خودش صاحب خانه‌ای در حوزه‌ی انتخاباتی‌اش در جنوب اتاوا است سال گذشته ۱۱۱۸۰ دلار برای محل سکونتش در تورنتو دریافت کرده که ۵۲ درصد بالاتر از ۷۳۴۱ دلاری است که هوداک گرفته.
دیوید زیمر، نماینده‌ی حوزه‌ی ایرانی‌نشین ویلودیل، اما در گفتگو با تورنتو استار گفته اگر هوداک طرفدار “ارزش‌های خانوادگی” است، “بهتر است به همسرش کمک کند و دور و بر خانه را چند باری جارو برقی بکشد.”
در نبردی سیاسی‌تر شاهد بودیم سران حزب حاکم انتاریو اخراج ۵۷ کارگر در یک کارخانه‌ی ساخت پنل‌های خورشیدی در ویندزر انتاریو را به علت حرف‌های منفی هوداک راجع به کمک دولت به طرح‌‌های انرژی سبز دانستند.
ساندرا پوپاتلو، وزیر توسعه اقتصادی و تجارتِ دولت لیبرال انتاریو، جمعه‌ی هفته‌ی گذشته تصمیم شرکت “سیلیکن کانادا” را به علت رکود در صنعت انرژی سبز دانست که علت آن هم وعده‌ی تیم هوداک برای حذف برنامه‌ی کمکی دولت به صنعت سبز به نام FIT است.
پیتر شرمن، نماینده‌ی محافظه‌کار تورن هیل و منتقد توسعه‌ی اجتماعی حزب خود، در عوض پاسخ داده مشکل این است که شرکت دولتی هایدرو وان و اداره برق انتاریو در گنجاندن انرژی‌های بازیافتی در برنامه‌ی انرژی کند عمل کرده‌اند و شرکت‌ها نمی‌دانسته‌اند که توان فروش تولید خود را خواهند داشت یا نه.
مدیر کل شرکت سیلیکن کانادا، پاکو کائودت، البته عملا طرف لیبرال‌ها را گرفته و گفته شرکتش نمی‌داند که در صورت پیروزی محافظه‌کاران آن‌ها با “قانون انرژی سبز” چه خواهند کرد. او گفته: “گفته‌های تیم هوداک در بازار عدم قطعیت ایجاد می‌کند.” و اشاره کرده که همین حالا حدود ۸۰۰۰ شغل انتاریو تنها بسته به صنعت انرژی خورشیدی هستند.
ان دی پی کجاست؟
جایگاه ان دی پی در این دعوای انرژی شاید نشانی از جایگاه آن در کل دعواهای انتخاباتی یکی دو هفته‌ی گذشته داشته است.
ژیل بیسان، نماینده‌ی نیودموکراتِ تیمینز-جیمز بی، گفته حزبش در اصول با انرژی سبز موافق است، اما از شیوه‌ی اجرای آن به دست لیبرال‌ها انتقاد کرده. مطبوعات، که به پوشش گسترده‌ی این دعواها دست زده‌اند، اما جایگاه چندانی به حرف‌های بیسان نداده‌اند و به ذکر کوتاه آن قناعت کرده‌اند.
بین بعضی نیودموکرات‌ها بیم آن می‌رود که رسانه‌ها مطابق روندی معمول، ان دی پی به رهبری آندریا هروات را کنار بزنند و روی دعوای “دو مرد اصلی” یعنی مک‌گینتی و هوداک تمرکز کنند.
ان دی پی البته به هیچ وجه حاضر به قبول چنین سناریویی نیست.
این حزب به رهبری اولین رهبر زن تاریخ خود چندین هفته است که نامزدهای خود در سراسر استان را معرفی می‌کند و آماده کمپینی پرشور می‌شود. نیودموکرات‌ها امیدوارند از توفان نارنجی انتخابات ماه مه و پیروزی تاریخی ان دی پی به رهبری جک لیتون استفاده کنند و تعداد کرسی‌های خود را، که در حال حاضر ۱۰ است، افزایشی چشمگیر بدهند.
آندریا هوروت رهبر ان دی پی انتاریو
